ONE N.H.

Part 74

Lizzy Point Of View ✼

Als ik de volgende ochtend wakker word, voel ik dat Niall er niet is. Ik open mijn ogen en voel om me heen, maar hij is er echt niet. Het nachtlampje is uit, valt me meteen op. Vlug voel ik aan de deken aan Niall's kant, die koud is, net als de plek waar hij altijd ligt. Hij is dus al best lang weg.

"Niall?" vraag ik en ik knijp in de dekens. Het maakt me ergens wel bang. Hij zou nooit zomaar weg gaan en hij heeft er gister helemaal niks van gezegd. Normaal doet hij dat altijd als hij weg gaat. "Niall!" roep ik, maar opnieuw krijg ik geen antwoord. Ik kijk op zijn nachtkastje en zie dat zijn telefoon weg is. Hij is dus echt weg.

Ik zucht zacht, wrijf even over mijn buik en sta dan op. Zijn korte broek met sterretjes is uit de kast, waaraan ik herken dat hij die heeft aangetrokken. Ik had hem een paar dagen geleden nog uitgewassen, dus hij kan niet in de was zitten. Ik pak mijn telefoon en bel Niall dan, maar hij neemt niet op.

"Waar zit je?" mompel ik in mezelf, terwijl tranen gaan stromen. Ik loop in alleen een shirt van hem en mijn onderbroek naar beneden en kijk daar, maar ook daar is hij niet. Ik schrik op van het belletje van de oven en kijk ernaar. Er liggen 2 croissantjes in en de oven staat heel laag, zodat niet alles in de fik vliegt.

Verbaast open ik de oven en leg ik de croissantjes op een bord. Dit is allemaal zo vaag, waarom heeft hij niks van zich laten weten?

Wanneer ik de keuken afkijk, zie ik een envelop tegen de bloempot op tafel staan. Ik rol mijn ogen. Ben ik echt zo dom dat ik eerst ga huilen en er dan achter kom dat hij gewoon wel wat heeft laten horen?

Ik open de envelop, waar mijn naam opstaat, en lees de brief die er staat.

"Rond 12 uur ben ik thuis," staat er in zijn handschrift, waarna ik om kijk naar de klok en zie dat het 5 over 12 is. Zou er dan weer wat gebeurd zijn?

Voor het moment dat ik écht kon stressen, krijg ik een berichtje. Ik kijk op mijn telefoon wie het is en natuurlijk, is het Niall. Hij heeft gezien dat ik heb gebeld.

"Hey liefje, kom naar buiten."

Ik frons even mijn wenkbrauwen en lach dan even zacht. Waar gaat dit allemaal over?

"Ik zie er niet uit," stuur ik terug en ik zie dat hij online is.

"Je bent mooi, kom nou.."

Ik zucht, pak een paar slippers die ik aandoe en kijk dan in de spiegel, waar ik mijn haar een beetje fatsoenlijk doe. Ik zie er echt niet uit...

Wanneer ik de klink vastpak, komt er een vraag in me op. Waarom? Ik stuur Niall een berichtje en krijg dan: "als je niet zelf komt, kom ik je halen ;) dat zou het alleen wel verpesten :(".

Ik zucht en trek dan toch de deur open. No way dat ik in alleen dit shirt helemaal naar de poort ga lopen, moet je nagaan als iemand me ziet en foto's van me maakt.

Niall staat naast de auto en glimlacht naar me. Hij heeft zijn korte broek met sterretjes aan en een wit shirt, zoals ik al dacht. "Hey liefje," zegt hij en ik kruis mijn armen over elkaar.

"Hey," zeg ik en ik lach even. "Waarom dit?"

Hij steekt zijn hand uit, waarna ik naar hem toe loop en hij me een zacht kusje geeft.

"Goedemorgen," zegt hij en hij trekt me tegen hem aan.

"Niall.. Wat is dit?" vraag ik en ik kijk naar hem.

"Ik wil je alleen even knuffelen, omdat ik dat vanochtend niet heb gedaan. Mag het?" grinnikt hij en hij kijkt me terug aan.

"Waaróm was je er vanochtend niet?" frons ik. Ik vind het niet fijn dat hij wat achterhoudt.