ONE N.H.

Part 43

Lizzy Point Of View ✼

Zo veel verschillende scenes spelen zich in mijn hoofd af, maar ik besluit voor degene te kiezen waarin ik hem smeek om niet meer boos op me te zijn.

Mijn handen zweten als ik naar de voordeur loop. Ik wil hier niet zijn... Hij zal zo boos zijn, of weet ik veel wat.

Voorzichtig bel ik aan en adem ik diep in en uit door mijn neus. Er is wat gestommel, voordat de deur open gaat en hij daar staat, een kort sportbroekje om zijn bovenbenen en een wit shirt om zijn bovenlichaam. Het enige waar ik naar kan kijken zijn zijn blauwe ogen, die omringt zijn door rood.

"Lizzy," fluistert hij. Ik vergeet hoe ik moet praten. Zijn stem is zo zacht en.. Kwetsbaar.

"Niall," fluister ik terug. Het plan wat ik had bedacht, lijkt niet meer terug te komen in mijn gedachten. Ik ben alles kwijt, de reden waarvoor ik kwam, de woede..

Voorzichtig zet ik een paar stappen naar voren en doe ik wat ik al veel eerder had moeten doen. Dit wil ik, hij kan me afwijzen als hij dat wil. Dan val ik hem niet meer lastig.

Hij doet echter het tegenovergestelde. Zijn armen slaan zich om mijn heupen, waardoor hij meteen de leiding neemt in onze kus. Voorzichtig leg ik mijn handen om zijn nek en laat ik mijn vingertoppen wennen aan zijn blonde haren. Ik heb ze zo lang al niet meer aangeraakt.

Hij likt mijn lippen en ik open mijn mond. Onze tongen vinden elkaar, waardoor ik zijn mond proef. Het is zo lang geleden, dat het voelt als een soort van thuis komen. Ik wil van hem houden en niks anders.

"Sorry," fluister ik als ik even terug trek. Hij trekt me het huis in en sluit de deur achter me. We zijn eindelijk echt alleen.

"Wie was er aan de deur, Niall?" vraagt Niall's huisgenoot en ik zucht. Toch niet alleen.

Ik kijk de jongen aan en hij knikt voorzichtig, voordat hij naar de woonkamer vertrekt. Niall kijkt op me neer en legt zijn lippen opnieuw tegen die van mij.

"Het geeft niet," fluistert hij en hij trekt me stevig tegen hem aan. "Ik wil nog wel met je praten, boven?"

Hij kijkt me aan en ik knik. Bijna automatisch vinden onze handen elkaar, terwijl we naar boven lopen. Ik open de deur van zijn kamer en ga op het bed zitten, waarna hij naast me neer zakt. Zuchtend slaan zijn armen zich om me heen en legt hij zijn kin op mijn hoofd.

"Ik was zo bang dat ik je nooit meer terug zou krijgen," fluister ik als ik mijn ogen sluit en geniet van zijn warmte.

"Ik ook," zucht hij.

"Sorry dat ik zo klote deed, ik had je meteen al moeten geloven toen je me vertelde over Luke. Hij stookt altijd tussen ons en dat had ik moeten weten," zeg ik als ik over zijn armen wrijf. "Je bent de liefste jongen die ik ken en.. Om dan van je te zeggen dat je zoiets doet als slaan, dat gaat nergens over."

"Ik had er een goede reden voor." Hij wrijft over mijn hoofd en blaast zijn adem tegen de bovenkant van mijn haren uit.

"Wat dan?" vraag ik zacht.

"Het is al een beetje uit mijn gedachten vervaagd, maar hij zei dat hij jou voor zichzelf wilde, waardoor ik boos werd. Het was dat we het podium op moesten, maar anders weet ik dat er nog veel meer lelijke dingen gezegd waren."

Ik knik voorzichtig en kijk hem aan. "Het is gebeurd, we kunnen het niet terug draaien."

Hij knikt ook en kijkt naar me. "Kan je weer van me houden?" fluistert hij als hij mijn haren voorzichtig aanraakt. Ik leun tegen zijn hand aan en sluit mijn ogen.

"Ik ben nooit gestopt," fluister ik terug en ik kijk hem aan.

"Ik ook niet. Sorry dat ik zo stom deed om het uit te maken, terwijl ik wist dat je het moeilijk had." Hij zucht en kijkt in mijn ogen. "Gaat het, met je moeder?"

"Ze is nog wat zwakjes en heeft me nog wel nodig, soms," zeg ik zacht en ik speel met mijn handen. Ik durf alles niet zo goed.

"Maar wel steeds beter?" Ik knik en kijk naar hem. "Dat is mooi."

Opnieuw knik ik, voordat hij me glimlachend aankijkt. Ik zucht en hij wrijft over mijn armen, voordat hij zijn lippen tegen mijn voorhoofd aandrukt.

"Ik had mezelf voorgenomen dat ik niks meer met je te maken wil hebben, maar je stond hier voor mijn deur en ik vergaf je meteen. Je hebt iets magisch voor me," zegt hij zacht en ik leg mijn hand op zijn borst.

"We waren allebei boos en ik had me niet zo moeten gedragen.." mompel ik.

"Ik ook niet, het was oneerlijk, sorry." Ik kijk naar hem, in zijn ogen.

"Allebei nog 1 keer sorry en dan is het klaar," zeg ik, waardoor hij knikt en een hap lucht neemt.

"Sorry," zeggen we dan samen, waarna we breed glimlachen. Ik kruip op zijn schoot en leg mijn armen om zijn nek. Dit voelt beter als alle andere keren dat we bij elkaar waren, nu voelt het alsof we nooit meer bij elkaar weg gaan.

"Je meende het dus niet toen je me een bericht stuurde met dat we nooit meer bij elkaar komen?" vraag ik en ik kijk hem aan. Hij schudt zijn hoofd.

"Ik werd gewoon even helemaal gek en dat is waarom ik je nu weer wil vragen om mijn vriendin te worden. Ik beloof dat deze keer anders word." Hij kijkt me aan en ik knik, voordat ik me tegen hem aan knuffel.

"Nu kan ik weer de gelukkigste jongen op aarde worden," zegt hij als hij zich op het bed laat vallen en zo mij op hem trekt. Ik lach en kijk hem aan, mijn gezicht boven dat van hem.

Hij glimlacht breed en haakt een plukje haar achter mijn oor, voordat hij zijn lippen zacht tegen die van mij drukt. Het voelt als een nieuw begin, dat alles nu echt beter wordt zonder al dat gezeik van management en weet ik veel wat.

Zijn lippen smaken naar mint, met nog een smaak die ik maar al te goed kan thuisbrengen. Dat is Niall's smaak.

Hij raakt me overal aan, want hij weet dat hij dat mag. Ik was vergeten hoe dit voelde en hoe veel ik er altijd van geniet.

Grinnikend trek ik terug en wrijf ik met mijn neus langs die van hem. "Ga je mee vanavond ergens wat eten?" vraagt hij en ik knik.

"Lijkt me leuk," zucht ik opgelucht als ik mijn ogen sluit. "Moet ik me wel even omkleden," mompel ik zacht.

"Hm.. Hoeft niet. Ik vind dat je er leuk uitziet." Hij geeft me een klein kusje en wrijft over mijn wangen. Ik glimlach breed en leg mijn hoofd in zijn nekholte.

"Oke dan," zucht ik en ik ruik aan zijn nek. Nog altijd de vertrouwde geur.

"Waar wil je gaan eten?" fluistert hij in mijn oor, voordat hij zijn lippen tegen mijn oorschelp aandrukt en zijn handen over mijn rug laat glijden.

"Pizza lijkt me goed genoeg," fluister ik terug en hij grinnikt.

"Echt?" Ik knik en sluit mijn ogen. "Dan doen we dat..."