ONE N.H.

Part 20

Lizzy Point Of View ✼

Hier zijn we dan, in onze eerste ruzie als een stelletje. Het kwam sneller als gehoopt en ik baal er enorm van.

"Luister dan godverdomme!" roept Niall, terwijl ik opgekruld in de hoek van de bank lig. Ik ben bang voor hem, voor het eerst. Hij schreeuwt zo hard, wat me aan mijn vader doet denken. Zijn accent wordt zo duidelijk en zijn hoofd is rood van woede.

"Ik kan niet op tien plekken tegelijk zijn, Lizzy! Management wil me, jij wil me, mijn huisgenoot, Harry, Louis, Liam. Ik kan het niet aan!" Hij klemt zijn hand in zijn haar en draait zich van me af.

"Alsof het mijn schuld is dat we elkaar hebben leren kennen door ons werk," zeg ik zacht en hij loopt een stukje naar me toe.

"Nee, Lizzy. Het is allemaal mijn schuld, oké? Ik had nooit seks met je moeten hebben en nooit een relatie met je moeten beginnen." Ik voel tranen in mijn ogen ontstaan. Hij wil dit niet?

"W-wil je weg?" vraag ik zacht en hij kreunt geïrriteerd.

"Laat me gewoon met rust, ja?"

"Waarom the fack ben je hier dan nog?!" roep ik als ik opsta. Hij loopt met snelle passen naar me toe en ik kruip meteen weer in elkaar op de bank.

"Niet slaan.." fluister ik telkens opnieuw. Ik ben bang voor hem op dit moment.

"Ik sla je niet. Ik ben niet zoals je vader," sist hij. Ik kijk hem voorzichtig aan en zie hem nog steeds kwaad zijn vuisten ballen.

"Daar begint het anders steeds meer op te lijken," huil ik. Hij laat zijn vuisten langzaam los, maar kijkt nog steeds kwaad.

"Ik kan mezelf niet delen."

"Geef dan maar geen aandacht aan me, het is goed. Dan heb ik liever helemaal geen aandacht dan alleen aandacht als je je pik achterna kan lopen," zeg ik zacht. Ik voel me bang in mijn eigen huis, net als vroeger.

"What the fack, Lizzy!" roept hij.

"Ja! Niall! Dat is waar je mee bezig bent! Je slaapt hier nu een week, bent elke dag weg en komt pas thuis om 12 uur. Dan heb je seks met me en ben je alweer wakker voordat ik dat ben! Slaap dan facking ergens anders. Ik wil van je houden, geen fuckbuddy van je zijn." Ik ga tegenover hem staan. Dit gesprek word ineens veel persoonlijker, dan alleen over zijn problemen met op alle plaatsen tegelijk zijn.

"Waar de fack komt dit vandaan?" vraagt hij verbaast.

"Het is waar," sis ik.

"Jij spreekt me anders niet tegen."

"Duh! Dat is het enige moment dat ik mijn vriendje kan aanraken! Niet buiten, niet overdag, alleen in dit facking huis waar ik er telkens aan word herinnert dat mijn moeders bloed daar lag!" schreeuw ik en ik voel nog meer tranen ontstaan zodra ik er weer aan terug denken.

"Wat heeft dat er nou weer mee te maken?!" roept hij verbaast. Zijn ogen spuwen nog steeds vuur, ook al huil ik hier voor zijn neus. Hij geeft helemaal niks om me.

"Flikker op als je daar geen respect voor hebt!" Hij lacht even sarcastisch. "Wat ben ik blij dat we al die tijd tegen Simon en de buitenwereld hebben gelogen," zeg ik er nog snel achterna.

"Soms snap ik echt niet wat jouw probleem is," zucht hij als hij zijn hoofd schudt.

"Jij bent dat, Niall. Jij bent mijn probleem. Ga nu alsjeblieft weg en zorg dat je hier niet meer terug komt. Zoek maar een ander meisje wat wel voor je behoeftes kan zorgen," slik ik moeilijk als ik weer op de bank neerzak en mijn knieën optrek.

Hij draait zich om en loopt de trap op, om zijn spullen te pakken. Ik kijk naar mijn nagels en wacht totdat hij weer beneden is, om dan naar boven te kunnen gaan. Ik wil huilen in mijn kamer, zoals ik vroeger ook altijd deed. Alles zit tegen vandaag.

Die gevoelens zitten er nog bij mij, maar bij hem duidelijk niet. Hij vertelt me niet eens dat ik geen speeltje voor heb ben, hij spreekt het niet tegen.

Ik veeg mijn tranen weg als hij de trap afloopt. Hij komt niet eens naar me toe, maar loopt de voordeur gewoon uit en verlaat het huis.

De opmerkingen van het afgelopen uur vliegen door mijn hoofd. Ik ben gewoon bang voor alles nu. Als het niet beter wordt tussen Niall en mij, ben ik mijn baan kwijt. Maar ook als het dat dat wel wordt. Kan ik beter zelf maar ontslag nemen? Nee, Lizzy. Maak nou geen te snelle beslissingen. Dit zijn gewoon wat irritaties.

Ik denk aan alle dingen die we in deze halve maand al hebben meegemaakt. De enige zin die ik maar telkens blijf herhalen in mijn hoofd: "ik had nooit seks met je moeten hebben en een relatie met je moeten beginnen".

Hij wil van me af, ons contact verbreken. Het had allemaal nooit mogen gebeuren en daar heeft hij gelijk in. Toch doet het zo veel pijn om te horen.

Voorzichtig pak ik mijn telefoon en bel ik Harry. De tranen lopen over mijn wangen en mijn snikken zijn nog steeds te horen, maar Harry is mijn beste vriend en hij zal me ook zeker steunen als ik hem vertel over Niall en mij. Ook al is het geen meiden-mening, is het dat van Harry toch een beetje.

Het voelt tegelijk ook niet goed, omdat Niall ook Harry's vriend is.

"Hey beautiful," zegt Harry als hij opneemt. Ik barst meteen in snikken uit. Waarom moet hij zo lief voor me zijn en waarom weet ik zeker dat ik binnenkort ontslag moet nemen? Ik wil niet weg bij deze 4 jongens. Ik hou van Niall, alleen heeft mijn vertrouwen in hem een deuk gekregen.

"Harry," stotter ik en ik veeg mijn tranen weg.

"What's wrong, honey? Why are you crying?" Zijn stem is zo laag, maar tegelijk zo rustgevend dat ik mijn ogen sluit en ernaar luister.

"Niall en ik.. We hebben ruzie, hele erge," huil ik.

"Ahw, waarom?"

"Hij.. We.. Ik.." stotter ik. Ik mis heel erg een troostende hand of een lichaam waar ik tegenaan kan kruipen.

"Rustig ademhalen, Lizzy.."

"Ik.. Het lukt me gewoon moeilijk. Hij is mijn alles," fluister ik moeilijk en zacht.

"Rustig maar.. Je kan hierheen komen?" Ik kijk om me heen en bijt op mijn lip. Deze omgeving doet me niet echt goed, met alle flashbacks naar toen mijn vader en moeder ruzie hebben. Ga ik hetzelfde beleven met Niall?

"Ja," zeg ik trillend.

"Wil je dat ik je kom ophalen?"

"Nee, het uhm, het komt wel goed. Ik loop gewoon. Dat zal me goed doen," zucht ik.

"Oké dan.. Je kan me bellen als er wat is en maak je alsjeblieft niet al te veel zorgen." Ik knik even en zeg hem nog gedag, voordat ik ophang. Ik maak me niet eens zorgen om hoe ik eruit zie. Het enige wat ik doe, is mijn jas aantrekken. Dan vertrek ik al naar het huis van Louis en Harry. Het is gelukkig niet zo ver lopen..