ONE N.H.

Part 67

Lizzy Point Of View ✼

"Lizzy is zwanger, van mij," zegt Niall, precies hetzelfde als dat Louis zei toen we bij hem waren. Het is even stil, maar dat lacht Harry en staat hij op.

"Gefeliciteerd!" zegt hij blij en hij loopt op ons af.

"Ik eerst!" roept Louis als hij Liam duwt en dan naar Niall rent. Ik knuffel Harry en lach dan.

"Ik ben blij voor je, kleintje," zegt hij als hij op me neer kijkt. Wat is dat toch vandaag dat ik me klein voel?

"Bedankt, lange." Ik grinnik en hij loopt naar Niall toe.

Een paar minuten en veel geknuffel later, zitten we weer op onze plek. "Vertel! Hoe lang?" vraagt Eleanor.

"Bijna 11 weken," zeg ik en Eleanor glimlacht breed.

"Dat is super, nog langer dan ik," zegt ze en ik knik even.

"Nu alleen Sophia nog," zegt Louis als hij zijn wenkbrauwen beweegt en Sophia schudt even haar hoofd.

"Nou jongens, we moeten jullie wat vertellen," zegt Liam diep serieus, waardoor Sophia haar ogen groot worden. Liam lacht en schudt zijn hoofd.

"Nee! Echt niet," zegt Sophia en iedereen lacht.

"Ik schrok al," grinnikt Niall naar me, waardoor ik knik.

"Een kind, trouwen, samen wonen.. Jullie hebben het perfecte plaatje voor elkaar gekregen," zegt Louis opeens een beetje verdrietig, omdat hij en Harry dat niet hebben.

Ik bijt op mijn lip, want ik voel me een beetje schuldig. "Voor jullie komt dat ook nog wel, Lou," zegt Niall zacht.

"Nee, Niall. Probeer nou niks goed te praten, want dat komt niet voor ons." Zijn stem breekt, waardoor Harry zijn hoofd in zijn handen legt. Ik voel tranen in mijn ogen ontstaan, ze zijn mijn beste vrienden en ik heb er alles voor over om hun gelukkig samen te zien.

"Jullie zitten in een andere situatie, die je niet zo maar verandert krijgt," zegt Liam zacht.

"Dat maakt het niet minder kut, Liam," bromt Louis.

"Dat weet ik, maar dit gaat niet om jullie. Kun je blij zijn voor Lizzy en Niall?" legt Liam uit.

"Het geeft niet," zucht ik, voordat Louis er tegen in wilde gaan. Ik wil geen ruzie tussen deze beste vrienden door mij.

"Nee, Lizzy.." mompelt Harry. "Liam heeft gelijk. Dit is jullie moment van geluk en.. Niet ons moment om te zeuren. Het is niet anders," zucht hij als hij de tranen uit zijn ogen veegt.

Louis staat kwaad op en loopt met een snelle pas richting de keuken, daarna via de achterdeur naar buiten. Ik kijk hem met meelijden en tranen in mijn ogen na en sta dan op.

"Liefje, laat hem afkoelen," zegt Niall als hij mijn hand pakt. "Doe nou rustig."

Ik schud mijn hoofd en leg mijn hand over mijn mond, voordat ik achter Louis aanren naar buiten. Natuurlijk mag ik wel huilen tegenover mijn beste vrienden, maar ik wil toch niet dat ze het zien.

Als ik Louis in de tuin zie staan, helemaal verward en weet ik veel wat, ren ik op hem af en sluit ik hem in mijn armen. Mijn tranen blijven komen, terwijl ik hem fijn knijp. Hij zet zijn kin op mijn schouder, terwijl ik mijn snikken niet kan binnen houden.

"Waarom zo verdrietig, Liz?" mompelt hij snotterend.

"Jullie verdienen dit niet, Lou. Ik... Ik heb altijd al zo in jullie relatie geloofd. Jullie zijn gemaakt voor elkaar en ik haat het dat het mijn schuld is dat je nu verdrietig bent," zeg ik als ik naar hem kijk.