ONE N.H.

Part 40

Lizzy Point Of View ✼

"Je.. Je gaat niet mee?" stottert Niall verbaast terwijl hij zijn vuisten balt. Ik schud voorzichtig mijn hoofd.

"Sorry, Niall.. Ik moet echt hier blijven." Hij kijkt naar de grond en ik leg mijn hand uit onmacht op zijn bovenarm. Vlug draait hij zich bij me weg en schudt hij zijn hand van hem af.

"Hoe lang blijf je weg?" vraagt hij zacht terwijl hij me niet aankijkt.

"Heel het volgende deel van het nieuwe deel en dan kijk ik hoe het gaat," zucht ik en ik kijk ook maar naar de grond.

"Een hele maand?" vraagt hij opnieuw zacht en ik knik even.

"Ja," fluister ik. Ik voel me nu super schuldig en zeker omdat hij zo reageert. "Morgen ga je weg, toch?"

Hij knikt. Ik bijt op mijn lip, dan ga ik hem morgen uitzwaaien op het vliegveld.

"Ik.. Ik weet niet ofdat dit werkt, Lizzy. Jij die hier zit, ik die met mijn werk bezig moet zijn. We kunnen beter even een.. Pauze nemen." Hij klemt zijn hand in zijn haar en kijkt me aan. "Sorry. Kom me morgen ook maar niet uitzwaaien, ik overleef het wel," zucht hij als hij de voordeur weer open trekt. Hij was nog geen half uur binnen.

"Niall," fluister ik met tranen in mijn ogen. Is dit het soort "pauze" wat geen "pauze" is?

"Het is oké, Lizzy. Ik snap het, ik vind het niet leuk en daar zijn we nu mee klaar," zegt hij als hij me nog snel aankijkt. Hij ziet mijn tranen en besteedt er geen aandacht aan. Ik schud mijn hoofd. Heb ik het verkeerd gedaan?

"Ik hou van je," fluister ik. Hij hoort me niet of doet alsof en loopt de oprit af. Mijn snikken worden onverdraagbaar als ik naar binnen loop en me daar huilend op een stoel laat zakken. Mijn moeder loopt de trap af en ziet me zitten, waarna ze snel naar me toe loopt.

"Liefje," fluistert ze. Ik ruik haar lekkere parfum en knuffel haar stevig. Ze is er al wat meer bovenop gekomen sinds ik hier ben. Ze is schoner en zorgt beter voor zichzelf. "Wat is er?"

"Niall is bij me weg," snik ik met mijn handen over mijn gezicht. Mijn moeder zakt op de stoel naast me neer en drukt een kus tegen mijn voorhoofd.

"Liefje, toch.. Dit had ik niet verwacht. Waarom?" vraagt ze en ik kan niks anders doen als mijn hoofd schudden en verder huilen. Ik kan zo toch niet praten?

Ze sust me voorzichtig en blijft wrijven over mijn hoofd. Ik ben verdrietig en boos. Het liefst maak ik alles in dit huis kapot.

"Hij wilde niet bij me blijven als ik hier bleef en hij daar was," zeg ik als ik haar aankijk. Ze veegt mijn tranen weg en ik doe hetzelfde bij haar. "Je hoeft toch niet te huilen?"

"Je bent mijn dochter en je steunt me zo goed.." Ze trekt me tegen haar aan en ik zucht. Het lukt me zonder Niall, als ik mijn moeder maar heb. Het zal zwaar zijn en ik ga nog met hem berichten wisselen om te kijken ofdat het een pauze was, of dat hij me nooit meer hoeft te zien.

Ik zucht en laat me tegen mijn moeder aanhangen. "We moeten even wat ontspannen, meisje. Wat dacht je van een film en popcorn?" vraagt ze aan me en ik knik snel. Vroeger deden we dat wel eens en het was het beste wat we deden. Gewoon moeder-dochtertijd.

Mijn moeder maakt de popcorn, terwijl ik een film opzoek van Netflix. Ik kies voor een echte huilfilm, gewoon omdat ik het nodig zal hebben. Ik wil huilend tegen mijn moeder aan kruipen, haar warmte voelen en weten dat ze nooit weg zal gaan.

"Zo... Een lekker warm dekentje, popcorn.." mompelt ze als ze met een dekentje naar me toe loopt. Ze komt naast me zitten en legt haar arm om me heen. Het voelt zo fijn om een keer een persoon waarvan je weet dat ze je nooit, maar dan ook echt nooit zal laten, naast je te hebben.

Ik kruip tegen haar aan en kijk naar de film. Wat heb ik haar gemist... Dit is mijn moeder, mijn steun in moeilijke tijden. We komen er samen wel doorheen...

✼~✼~✼~✼

Weken lang leek het alsof mijn moeder helemaal geen problemen had met het gebeuren van mijn oma, maar dat heeft ze toch wel. Nu zit ik in de auto, op weg naar mijn oma om met haar te praten.

Niall's stem klinkt door de boxen van mijn auto, waardoor ik mijn radio uit zet. Ik heb geen zin in hem. Ik ben vooral boos, dat hij me zo achter laat. Het is niet gek, maar hij heeft me duidelijk gemaakt via berichtjes dat het geen pauze was, maar iets voor altijd. We komen niet meer bij elkaar.

"Lizzy! Wat fijn om je te zien!" zegt mijn oma als ze op me af loopt voor een knuffel. Ik knuffel haar terug, maar laat haar snel los.

"Ook fijn om jou te zien," zeg ik met een zwakke glimlach. Ondanks dat het niet goed is wat ze mijn moeder heeft aangedaan, blijft het mijn oma.

"Wil je wat te drinken? Kopje thee?" Ik knik en ga op de bank zitten.

"Waar is opa?" vraag ik als ik mijn hand over de zachte bank laat glijden.

"Die is even wandelen. Ik ben blij dat je er bent, meisje. Ik heb je zo vaak op de tv gezien," zegt ze als ze naar me toeloopt. Ze heeft het water op het vuur gezet.

"Echt?" vraag ik verbaast en ze knikt.

"Op van die stomme roddelnieuws dingen, ze praatten over jou en je geliefde." Ik slik even en kijk naar de vloer. "Uit die boyband. Je weet toch wel? Het was toch echt?"

"Ja, het was echt. We zijn uit elkaar," zeg ik zacht en ze fronst.

"Meisje toch, waarom?"

"Omdat ik voor mama wil zorgen en dus niet meega op tour." Ze staat op als de fluitketel afgaat en loopt naar de keuken.

"Och, wat jammer. Het was een knappe jongeman," zegt ze en ik slik mijn tranen in. Ik snap hem wel, dat hij zo kortaf reageerde. Hij wilde gewoon duidelijk zijn, en god dat was hij.

Het zit me niet fijn dat mijn oma niet ingaat op wat ik zei over mijn moeder. Ze negeert het feit dat ze haar pijn heeft gedaan.

"Hierzo.. Een kopje thee," zegt mijn oma en ze zet het voor me neer. Ik bedank haar zacht en dan gaat ze weer tegenover me zitten.

"Wat bracht jou hier, meisje?" vraagt ze als ze me aankijkt.

"Ik wilde praten over mama, want ze had het nogal moeilijk hoe u op haar had gereageerd," zeg ik en ik speel met mijn nagels. Dit gaat moeilijk worden.

"Dat snap ik," zegt mijn oma zacht. "Ik kan er niet veel aan doen, Lizzy. De bijbel heeft dit besloten."

Ik moet in mijn arm knijpen om niet te gillen. De bijbel..

"Ze wordt mishandelt, dát is tegen de bijbel," zeg ik met mijn tanden op elkaar geklemd.

"Het mag allebei niet. Mama is niet gelovig en ze is ook niet getrouwd voor de kerk, waarom zou ze niet mogen scheiden?" vraag ik verbaast. Het raakt me echt dat mijn oma zo over haar praat.

"Omdat ik haar moeder ben en ik het niet accepteer. Scheiden mag niet," zegt ze duidelijk. Ze heeft eigenlijk geen ander argument en dat irriteert me.

"Mama is niet gelukkig, heel erg ongelukkig zelfs. Ik wil dat ze zicht weer veilig kan voelen in haar eigen huis," zeg ik en ik speel met mijn nagels.

"Ze doet wat ze wil, maar dan weet ze de consequenties." Ik zucht even en kijk haar aan.

"Oma.. Ben nou alsjeblieft niet zo kort door de bocht. Ik snap dat het een keuze is die u nooit zou maken, maar mama wel. Het is toch absurt om een relatie in stand te houden als je bang bent van diegene?" vraag ik verbaast. Ze kijkt van me weg.

"Ik snap heus wel wat jullie allebei bedoelen, maar god heeft het niet zo gewild. Bid jij wel?" vraagt ze aan me en ik vergroot mijn ogen.

"Nooit gedaan," mompel ik. Ik ben een volwassen vrouw en ik laat me niet vertellen wat te doen. Geloof maakt de wereld kapot, daar werk ik niet aan mee.