ONE N.H.

Part 13

Niall Point Of View ✼

Tranen, tranen, tranen. Zo veel tranen. Lizzy ziet haar moeder voor het eerst in 3 maanden en dan in deze situatie. Het voelt goed om Lizzy en haar moeder te troosten, gewoon omdat ze het allebei erg hard nodig hebben. Lizzy lijkt er al helemaal van te genieten, gewoon mijn hand op haar rug is al genoeg.

Haar moeder heeft ons uitgelegd hoe Lizzy's vader heel erg laat en dronken thuis kwam elke dag. Ze trok het niet meer en sprak haar man tegen, maar op dat moment was hij juist het agressiefst. Daarna bleef het niet bij alleen slaan in dronkenbuien, maar ook als ze niks fout deed.

"Hoe lang is het nou al?" vraagt Lizzy, bang voor het antwoord. We zitten tegenover haar moeder op de bank, mijn hand op haar knie. We lijken wel een stelletje, maar dat zijn we niet. Jammer genoeg.

"Meer als een half jaar, denk ik," zucht ze.

"Hoe kan dat? Ik was elke dag thuis voordat ik op tour ging." Ze fronst haar wenkbrauwen en haar moeder schudt haar hoofd.

"Toen je sliep, buiten, in onze kamer. Hij had zo zijn trucjes, liefje," zegt haar moeder zacht. Lizzy kijkt op naar me. Tranen staan in haar ogen en ik kan niks anders doen als haar stevig vasthouden en over haar rug wrijven. "Ik snap dat dit verschrikkelijk is, liefje. Maar mij lijkt het beter om te scheiden."

"Je komt nooit, maar dan ook nóóit meer in de buurt van die man," zegt ze hees. De toon die ze gebruikt, laat kippenvel op mijn armen ontstaan en een rilling over mijn rug trekken. "Als je ooit nog met hem afspreekt om wat dan ook te doen, behalve die scheiding regelen, dan praat ik nooit meer tegen je, goed?"

Ze knikt en veegt haar tranen weg. Lizzy staat op en knuffelt haar moeder stevig. Ik dacht dat ze boos was,  maar ik denk ook dat Lizzy weet hoe ze dit moet oplossen. Dit is de goede manier.

We blijven nog een half uurtje, haar moeder vertellen dat alles goed komt en belovend dat we morgen nog een keer langs komen.

Zuchtend van medelijden geef ik haar moeder een lange knuffel.

"Zorg alsjeblieft voor haar," zegt ze zacht en ik knik. "Vanavond denk ik dat ze weer verdrietig wordt. Kun je haar dan troosten?"

Ze kijkt me aan en ik knik. "Tuurlijk. Heel erg veel sterkte nog," zeg ik zacht en ze glimlacht, voordat ze Lizzy tegen haar aan trekt. Het enige wat ik hoor ik gefluister. Ik doe ook geen moeite om het te kunnen volgen, want als ze dat had gewild, had ze wel harder gepraat.

"Ik hou van je," is het enige wat ik hoor, voordat Lizzy's snikken de kamer vullen. Ze lijkt altijd zo sterk, maar dat is ze totaal niet. Ze is net als iedereen iemand die huilt, zwakke punten heeft en er niet tegen kan als ze alleen gelaten wordt.

Lizzy kijkt me aan en ik glimlach meelevend, voordat ik mijn armen voor haar open. Ze kruipt er zonder twijfel in, waardoor ik mijn wang op haar hoofd leg en haar geruststel. Woorden hoeft nu niet. Daden zijn genoeg.

Ze kijkt me aan en ik veeg haar tranen weg, voordat ik in haar ogen kijk. "Het komt wel goed," fluister ik en ze knikt even, haar hoofd in mijn handen. Een glimlach ontstaat op haar lippen als ze even over mijn heupen wrijft en ik druk een kus tegen haar voorhoofd.

"Bye mam, tot morgen," zegt Lizzy fluisterend en ze kijkt naar haar moeder.

"Dag liefje, het komt wel goed." Ze knikt en ik kijk naar Lizzy als ze langs me naar buiten loopt.

"Bedankt Sharon," zucht Lizzy nog en de vriendin van haar moeder schudt glimlachend haar hoofd.

"Het is niks. Rust maar uit en kijk hoe laat je morgen kan komen." Lizzy knikt en loop dan naast me de oprit af.

"Samen ergens gaan eten?" vraag ik en ze knikt. Ik bedoelde het meer als een date, maar dat durf ik niet te zeggen.

"Bedankt dat je meegaat, Niall. Je bent een echte vriend," zegt ze met haar hoofd tegen mijn schouder. Ik sluit mijn ogen, "vriend".

"Geen dank, Lizzy. Dat doen vrienden voor elkaar..."

Ik neem haar mee naar een romantisch restaurantje, omdat ik altijd al met haar hiernaartoe wilde. Ze zal het zelf alleen niet door hebben.

Ze bijt op haar nagels en kijkt de kaart rond. "Oeh, biefstuk," droomt ze. Zo gaat ze 9 van de 10 gerechten af. Ik ben al blij dat ik een kleine glimlach op haar lippen kan creëren.

Ze kiest alsnog voor biefstuk, waardoor ik hetzelfde doe. Ik heb niks van die kaart gelezen. Kijken naar haar was beter als naar die kaart.

"Dus.." zeg ik als ik haar aankijk en ze knikt met een glimlach.

"Dus..." zegt ze dan ook. Ik glimlach en schud mijn hoofd even. Ze kijkt om zich heen en dan weer naar mij. "Waarom staar je zo?" giechelt ze, waarna ze haar handen om haar mond legt.

"Doe ik dat?" vraag ik en ze knikt snel.

"Behoorlijk." Ik haal mijn schouders even op en ze grinnikt. "Maar Niall," zegt ze dan en ik knik. "Waarom zitten we eigenlijk in een hotel? Jij hebt je huis toch ook hier? Niet stom bedoelt hoor, want ik dwing je niet om bij jou thui-"

"Sh," verbreek ik haar geratel en ze sluit voorzichtig haar mond. "Je weet die vriend waarmee ik woon?" Ze knikt en kijkt in mijn ogen. Zou ze hetzelfde denken over mijn ogen als ik over die van haar denk?

"Nou.. Hij woont er nu ook en ik vind het fijner om me helemaal op jou te kunnen concentreren in plaats van dat hij er ook nog is." Ze knikt en wrijft over haar armen. "Koud?" vraag ik dan en ze grinnikt.

"Het gaat nog. Dit is Londen en daar had ik niet zo goed overna gedacht," grinnikt ze en ik knik. Ze kijkt om zich heen en ik neem een klein slokje van mijn bier, voordat ik weer naar haar kijk. Haar ogen zijn niet langer rood maar gewoon blauw. Ik ben blij dat ze een beetje lijkt bij te zijn gekomen van de schrik.

Het is fijn om te zien dat ze alles doet voor de mensen van wie ze houdt. Tuurlijk houdt ze ook van haar vader, maar die doet iets wat niet kan en dan kiest ze haar moeder boven hem.

Als ons eten komt, ontstaat er een glimlach op allebei onze gezichten. Doordat Lizzy niet meer hoeft te huilen, ziet ze er meer wakker uit en voel ik me niet schuldig dat ik haar meenam naar een restaurant in plaats van haar te laten slapen. Vanavond vroeg naar bed en morgen er pas weer laat uit. Dat komt wel goed.

"Eetsmakkelijk," haalt ze me uit mijn gedachten, waarna ik hetzelfde terug zeg. We eten op ons gemak en ik geniet gewoon van haar aanwezigheid.

"Toetje?" vraag ik en ze haalt haar schouders op.

"Ik zit vol, maar je hoeft geen rekening met mij te houden." Ik schud mijn hoofd en vraag dan om de rekening. "Hoe doen we dit?" vraagt ze als ze op het bonnetje kijkt. Ik pak mijn portemonnee en leg het geld wat we moeten betalen op het schoteltje.

"Kom," zeg ik als ik opsta en mijn jas aantrek. Ze kijkt me verbaast aan, waardoor ik snel haar jas pak en dan haar pols. Straks gaat ze ook nog betalen.

"Niall, dat was ook mijn eten," zucht ze als we buiten staan. "Je zorgt er eigenlijk al voor dat ik betaalt word."

Ze kijkt op naar me en ik haal mijn schouders op. "Ik voel verantwoordelijkheid over je, daarbij hoort ook het eten betalen van een restaurant. Je weet dat het geen moeite is, Lizzy."

Ze stopt op het midden van de weg. Gelukkig staan we in een park, want anders was het minder fijn afgelopen.

Voorzichtig stop ik ook en ga ik tegenover haar staan, mijn handen in mijn zakken. Ze kijkt me aan in mijn ogen, waardoor ik weet dat dit geen normaal moment blijft.