Chapter 14

41.1K 3.6K 175
                                    

ျခံေနာက္ရွိ ပိေတာက္ပင္ၾကီးႏွစ္ပင္စလံုး ပိေတာက္ပန္းတို႔ ထိန္ထိန္၀ါေအာင္ ပြင့္ေနၾကသည္။ တစ္ပင္လံုးကိုင္းညြတ္ေနေအာင္ ပြင့္ဖူးေနေသာ ပိေတာက္၀ါမ်ားေၾကာင့္ အစိမ္းေရာင္ သစ္ရြက္သစ္ခက္မ်ားပင္ ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္ခ်င္ေနသည္။

ပိေတာက္ခ်စ္သူတိုင္း ေစာင့္ေမ်ွာ္ရေသာ ပိေတာက္ပြင့္ခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာျပီျဖစ္သည္။

တစ္ခုပဲရွိသည္။

သၾကၤန္မတိုင္မီကတည္းက ဖူးပြင့္ေနေသာ ထိုပိေတာက္ပန္းမ်ားသည္ ေတာင္ၾကီး ျပန္ခါနီးစိတ္ရွုပ္ေနေသာ ေနရွင္းခကို ပိုျပီးစိတ္ပ်က္သြားေစသည္။

"ရွင္းခ..."

"ဘာလဲဟာ ယမံု..."

"နင္ဘာလို႔ ျပတင္းေပါက္ကို မေက်မနပ္ စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ..."

"ဘယ္သူက ျပတင္းေပါက္ကိုၾကည့္ေနလို႔လဲ... ပိေတာက္ပင္ကိုၾကည့္ေနတာ... မိယမံု.. နင္ ငါ႔အိပ္ရာေပၚတက္ေနရင္ အစားမစားနဲ႔ကြာ..."

ယမံု႔လက္ထဲမွ ေနၾကာေစ့ထုတ္ကို ေနရွင္းခ ဆြဲဖယ္လိုက္သည္။

ေနၾကာေစ့ခြံတစ္ခ်ိဳ႕ ေခါင္းအံုးေပၚရွိေနသည္ေသာေၾကာင့္ သူ စိတ္တုိခ်င္သြားသည္။ ယမံုသည္ မိန္းကေလးေပမယ့္ စည္းကမ္းမရွိ။ သူ႔အခန္းလာခ်ိိန္တိုင္း ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ သူမစိတ္တိုင္းက်ေနတတ္သည္။ စာအုပ္မ်ားကို ယူဖတ္ျပီး ေနရာတက် ျပန္မထားတတ္။ အ၀တ္အစားမ်ားကို သူမ ၾကိဳက္တာေတြ႔လ်ွင္ ယူ၀တ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚပံုခ်သြားတတ္သည္။ အခုလည္း ကုတင္ေပၚတြင္ ေနၾကာေစ့စားေနကာ အခြံတစ္ခ်ိဳ႕ က်ေနျပန္ျပီျဖစ္သည္။

"ရွင္းခရာ.. နင္ဟာေလ.. နင့္အေမ ေပါက္စ က်ေနတာပဲ..."

ေဒၚေမခ်ိဳ ခရီးထြက္ေနခ်ိန္မို႔ ယမံု ဒီေလာက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေျပာရဲျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာရွိနည္းအတိုင္း စကားခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ အသားနာေအာင္ ေျပာတတ္ေသာ ေဒၚေမခ်ိဳ႕ကို သူမလည္း ေၾကာက္ရသည္ပဲျဖစ္သည္။

ယမံု တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ထိုင္ေနရာမွ ေနရွင္းခ ကုတင္ေပၚမွ ေခါင္းအံုးကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္လည္း ေနၾကာေစ့ခြံတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနသည္။

ကြယ်တွေကြွေသောညOù les histoires vivent. Découvrez maintenant