Chapter 21

38.8K 3.4K 312
                                    

လိုက္ကာသိမ္းထားေသာ ျပတင္းေပါက္မွန္မွတဆင့္ အျပင္မွအစိမ္းေရာင္ သစ္ရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ ေလတိုက္တိုင္းလွုပ္ရွားေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။

တံခါးပိတ္ထားေသာ မွန္ျပတင္းေပါက္ေဘာင္တြင္ ႏွုတ္သီးမည္းႏွင့္ ခ်စ္စရာစာကေလးတစ္ေကာင္ နားလာသည္။ မ်က္လံုး၀ုိင္းႏွင့္ သူ႔ေခါင္းငယ္ကို ဘယ္ညာေစာင္းၾကည့္ကာ အညိဳေရာင္အေမႊးတာင္ၾကား ႏွုတ္သီးျဖင့္ တိုးဖြျပီး ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားသည္။ ထက္ေ၀ယံ ကုတင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအံုးကိုမွီထိုင္ေနရင္းမွ ပ်ံသန္းသြားေသာ စာကေလးငွက္ေလး ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ မ်က္စိတစ္ဆံုးလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

"ကိုေလး.. Ma ေျပာတာၾကားရဲ႕လား.."

"ဗ်ာ..."

ထက္ေ၀ယံ ေဘးနားမွ မိခင္ျဖစ္သူကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

တကယ္ပင္ သူ တစ္ခြန္းမွ မၾကားလိုက္။

"မနက္ျဖန္ မင္း ေဆးရံုကဆင္းလို႔ရျပီလို႔ ဆရာ၀န္ၾကီးကေျပာတယ္..."

"ေၾသာ္.. ဟုတ္..."

အလိုလို လက္တစ္ဖက္ေျမွာက္တက္ကာ ေခါင္းမွ ပတ္တီးကို စမ္းၾကည့္မိသည္။

ေခါင္းတစ္ခုလံုး အေျပာင္ရိပ္ထားေသာ ဆံပင္မ်ား ခပ္တိုတိုျပန္ေပါက္ေနျပီျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္လံုးလည္း ေကာင္းေကာင္း ျပန္ဖြင့္လို႔ရျပီျဖစ္သည္။

မ်က္စိအတြင္းသားရွိ အနီေရာင္ ေသြးျခည္ဥသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေရာင္ေဖ်ာ့ကာ အရင္ကေလာက္ မၾကီးေတာ့။

ဒါေပမယ့္...

ဒီထက္ပို၍ ထက္ေ၀ယံ မစဥ္းစားခ်င္...

ရင္ထဲက ေဒါသမ်ားႏွင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေအာင္ ခံစားရမွုကေတာ့ ေပ်ာက္သြားေသာ ဒဏ္ရာမ်ားအစား ေန႔စဥ္ပို၍ ၾကီးထြားလာေနသလိုပင္။

ရြံရွာမုန္းတီးမွု..

ဒီထက္ပိုေျပာရလ်ွင္ ေဒါသထက္ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ပိုရြံေနမိသည္။

ဘာတန္ဖိုးမွမရွိေတာ့သည့္ လက္ႏွီးစုတ္တစ္ခု..

ဒီထက္ပိုေျပာရလ်ွင္ ဒီေလာကမွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ဖို႔ပင္ မထိုက္တန္ေတာ့သူ တစ္ေယာက္လို..

ကြယ်တွေကြွေသောညWhere stories live. Discover now