Chapter 58

31.8K 2.7K 165
                                    

ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းထားသည္ထက္ မ်ားျပားလြန္းေသာ လူအုပ္ၾကီးသည္ တီး၀ိုင္း ပတ္ပတ္လည္တြင္ ထြက္ေပါက္ပင္မရွိေအာင္ ၾကပ္သိပ္ေနသည္။

လူငယ္မ်ားျဖစ္ျပီး အမ်ားစုမွာ ေခတ္မီစြာ၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးငယ္မ်ားျဖစ္သည္။ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံမ်ိဳးစံု၊ ဆံပင္ပံုစံမ်ိဳးစံုႏွင့္ လွပေနသူေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာက ေဆာင္းဦးမနက္ခင္းမ်ားလို သစ္လြင္ေတာက္ပေနသည္။ အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္း၀တ္စံုမ်ားႏွင့္ပင္ လာေရာက္ၾကည့္ရွုသူမ်ားရွိေနသည္မို႔ သတိုးကိုယ္တိုင္ အံ့လည္းအံ့ၾသရသလို ၀မ္းလည္းသာရသည္။

ဒါေပမယ့္..

သူ၏ ၀မ္းေျမာက္မွုသည္ ေရေလာင္းမခံရေသာ ပြင့္သစ္စ ပန္းငုံေျခာက္ကေလးလို ပြင့္အာလာႏိုင္စြမ္းမရွိ။ ညွိုးႏြမ္းေနသည္။ ႏြမ္းနယ္ေနသည္။ ပြဲမစခင္ကေရာ၊ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖေနခ်ိန္ တစ္ေလ်ွာက္လံုးမွာ သူ ေမ်ွာ္လင့္ေနသူတစ္ေယာက္ ေရာက္မလာခဲ့။

ထိုသူသည္ သူ႔ကိုအားေပးခ်ီးက်ဴးေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကားထဲမွာရွိမေန။

လက္ခုပ္သံမ်ားၾကားမွ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ ဂါရ၀ျပဳေနရေပမယ့္ သတိုး စိတ္ေတြသည္ ပစၥဳပၸန္မွာရွိမေနေတာ့။ လက္ခုပ္သံမ်ားကို ၾကားတစ္ခ်က္၊ မၾကားတစ္ခ်က္။ မိမိေရွ႕မွ အျပံဳးမ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္တစ္လွည့္၊ မျမင္တစ္လွည့္။ အိပ္မက္တစ္ခုလို ေလဟာနယ္ထဲ လြင့္ေျမာေနသလို ခံစားေနရသည္။

သူ သိသည္မွာ ရင္ေတြပူေနသည္။

လည္ေခ်ာင္းေတြ နာေနသည္။

ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူးဟု မိမိကိုယ္ကို အၾကိမ္တစ္ေသာင္းမက ေျပာေနေပမယ့္ မ်က္လံုးမ်ားမွ ေနရွင္းခကို ရွာေဖြေနမိဆဲျဖစ္သည္။ လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ မအားတာေနမွာပါဟူေသာ ေျဖသိမ့္အေတြးေနာက္မွာ သူ႔ကိုဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဟူသည့္ အေတြးက ေျခာက္ျခားတုန္လွုပ္ေစသည္။

မင္းနားမွာ ငါ အျမဲရွိေနမယ္... ဒီတစ္ခုကိုပဲ ငါ ကတိေပးရဲတယ္ကြာ....မင္း ေက်နပ္မွာလား သတိုး...

ကြယ်တွေကြွေသောညWhere stories live. Discover now