Chapter 51

31.5K 2.9K 122
                                    

ၾကယ္ပြင့္မ်ားႏွင့္ ေတာက္ပေနေသာ ေကာင္းကင္သည္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနေသာ ပိတ္သားျပင္ေပၚတြင္ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ မီးလံုးငယ္မ်ား ထြန္းညွိထားသလို လင္းလက္ေနသည္။

မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ၾကယ္ကေလးမ်ားရွိေနသလို တစိုက္မတ္မတ္ ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္ကေလးမ်ားလည္းရွိသည္။ နက္ျပာေရာင္ မွင္ရည္ျဖန္းပက္ထားေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ကို အျဖဴေရာင္ သက္တန္႔တစ္ခုျဖင့္ ထက္ပိုင္း ပိုင္းျခမ္းထားသလို တည္ရွိေနေသာ နဂါးေငြ႔တန္း ဂလက္ဆီသည္လည္း ၾကည္လင္ေသာ ညတစ္ညကို အလွပိုေနေစသည္။

ေနေရာင္သည္ ေႏြးေထြးကာ လေရာင္သည္ ေအးခ်မ္းသည္ဆိုလ်ွင္ ၾကယ္ေရာင္သည္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းမည္ျဖစ္သည္။

"လွလိုက္တာကြာ..."

ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေအာင္ သတိုး ေျပာမိသည္။

ၾကယ္မ်ားျဖင့္လင္းလက္ေသာညတစ္ညသည္ မ်က္စိေရွ႕မွာရွိေနပါလ်ွက္ လြမ္းရေလာက္ေအာင္ လွေနသည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိေနေသာေနရာသည္ သံေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွသည့္ ျမိဳ႕ျပင္ေနရာတစ္ခု။ ညစာ စားအျပီး အျပင္သြားရေအာင္ဟု ေခၚလာေသာ ေနရွင္းခ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို သူ ၀မ္းသာအားရ လက္ခံခဲ့သည္။ သံေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ျပင္ေရာက္ေအာင္ ဆယ္မိနစ္ပင္ ကားမေမာင္းလိုက္ရ။ လူေနအိမ္ေျခမ်ားႏွင့္ ေ၀းကြာျပီး ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေသာ ေတာင္ကမ္းပါးယံတစ္ခုမွာ သူတို႔ကားရပ္ျဖစ္ၾကသည္။

သံေတာင္ၾကီးမွ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ကို လွမ္းျမင္ရေနရေသာ ထိုေနရာေလးတြင္ ညခ်မ္းေလသည္ အဆက္မျပတ္တိုက္ခတ္ေနသည္။ သစ္ရြက္လွုပ္သံ၊ သစ္ကိုင္းယိမ္းသံမ်ားသည္လည္း ေလတိုးသံႏွင့္အတူ ညီညီညာညာထြက္ေပၚေနသည္။

"ဒီေလာက္ၾကယ္ေတြမ်ားတာ ငါ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး.."

သတိုးႏွင့္ေနရွင္းခတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကားေရွ႕ အဖံုးတြင္ ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚညခ်မ္းသည္ ေအးလြန္းေသာေၾကာင့္ သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေတာ့ ဆြယ္တာအိတ္ကပ္ထဲ သတိုး ထည့္ထားသည္။ ေခါင္းစြပ္အဖံုးကိုပါ ၀တ္ထားေသာ္လည္း သူ႔နားရြက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနျပီျဖစ္သည္။

ကြယ်တွေကြွေသောညOù les histoires vivent. Découvrez maintenant