ေန႔လည္ခင္းေနေရာင္သည္ သစ္ရြက္မ်ားၾကားမွ စူးေဖာက္က်ေရာက္ေနသည္။
ေလ်ွာ္ျပီးသား အိပ္ရာခင္းမ်ားကို ျခံထဲမွ ၾကိဳးတန္းတြင္ သတိုး ျဖန္႔လွန္းလိုက္သည္။ အဖြား၏ အိပ္ရာခင္းေရာ ေစာင္ေရာ ေခါင္းအံုးစြပ္မ်ားပါ အကုန္ေလ်ွာ္ျပီး အသစ္လဲေပးထားခဲ့သည္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဒီအလုပ္ကို သူ လုပ္ေနက်ျဖစ္သည္။ အဖြားကလည္း အသန္႔အျပန္႔ေတာ့ၾကိဳက္သည္။ ေခါင္းအံုးစြပ္ဆိုလ်ွင္လည္း ေလ်ွာ္ျပီးသား ဆပ္ျပာနံ႔သင္းရံုမက မီးပူတိုက္ျပီး ဆန္႔ေနမွၾကိဳက္သည္။
အခုအိမ္တြင္ ထမင္းခ်က္ ေဒၚစိန္ေရာ ဦးကရင္ၾကီးပါ မရွိၾကေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္သစ္ရွာကာ ထြက္ခြာသြားၾကျပီျဖစ္သည္။ အိမ္အလုပ္အကုန္ သတိုးအကုန္လုပ္ရေပမယ့္ တစ္ခ်က္မညည္းမိ။ အဖြားအသက္ၾကီးမွ သက္ေတာင့္သက္တာေနရဖို႔သည္ သူ႔အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။
"သတိုး.."
"ဗ်ာ အန္တီ.."
သတိုး ေနာက္တြင္ ေဒၚေမခ်ိဳ ရပ္ေနသည္။
"မင္းကိုေျပာစရာရွိလို႔.. ဟို.."
တစ္သက္လံုးတြင္ သတိုးကို အားနာသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ေဒၚေမခ်ိဳၾကည့္သည္မွာ ဒီတစ္ခါ ပထမဦးဆံုးျဖစ္သည္။
"ေျပာပါ အန္တီ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ."
"ဦးကရင္ၾကီးေရာ ေဒၚစိန္ပါ တန္းလ်ားမွာမရွိေတာ့ ေနရာေတြလည္း လြတ္ေနတယ္.. မင္းလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္မွာေပါ႔.. ဒါနဲ႔ အန္တီစဥ္းစားမိတာက..."
သတိုး လက္ထဲမွ ေရစိုေနေသာ ေစာင္ကို ဖိကိုင္မိသြားသည္။ ေဒၚေမခ်ိဳ သူ႔ကိုမၾကည့္။ သူ႔ကို အိမ္ေပၚမွဆင္းကာ အေစခံတန္းလ်ားသြားေနရန္ သြယ္၀ိုက္ေျပာလာေနသည္ကို ခ်က္ခ်င္းနားလည္လိုက္သည္။
၀မ္းနည္းေပမယ့္ နားလည္ပါသည္။
နာက်င္ေပမယ့္ လက္ခံႏိုင္ပါသည္။
သူ႔ကိုတစ္သက္လံုး ႏွိမ္လာေပမယ့္ အခုကိစၥသည္ ေဒၚေမခ်ိဳႏွင့္မသက္ဆိုင္ေၾကာင္းကိုပါ သူ သိသည္။
"ေနရွင္းခ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေရာက္မလဲ အန္တီ..."
"သဘက္ခါ သတိုး.."
YOU ARE READING
ကြယ်တွေကြွေသောည
Romance(Unicode & Zawgyi) ကြယ်ကြွေချိန်ဆိုတာ တကယ်တော့ ခဏလေးပါ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအချိန်မှာ အရမ်းကိုပူပြင်းလောင်ကျွမ်းခဲ့တာလေ။ နေရှင်းခ.. ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဆုံစည်းမှုတိုင်းဟာ ကြယ်ကြွေချိန်တွေလိုပဲဖြစ်ခဲ့တယ်။ ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ခဏေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအ...
