ကြယ်တွေကြွေသောည

ေက်းဇူးတင္စကား

ေျပာစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

Reader ေတြကို ငိုေအာင္လုပ္ခဲ့သမ်ွ မမြန္ ဇာတ္သိမ္းျပီးေတာ့မွပဲ ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ ငိုရပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းကို အမ်ားၾကီး ခံစားျပီးေရးခဲ့တာပါ။ ေတြးထားတာထက္ ပိုရက္စက္ျပီး ငိုရေအာင္ ေရးထားသလို ျဖစ္သြားတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အပိုင္းသစ္တစ္ပိုင္းတင္တိုင္း ရင္နာခံ စိတ္ညစ္ခံျပီး ဖတ္ေပး အားေပးခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။

မမြန္က ဘယ္လိုဇာတ္သိမ္းမယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႔ေရးရတာေတာင္ ရင္နာေနရရင္ ဇာတ္သိမ္းမသိတဲ့ reader ေတြ ဘယ္ေလာက္ ခံရခက္မယ္ဆိုတာ နားလည္ပါတယ္။

နည္းနည္းေတာ့ ရွင္းျပပါရေစ။

မမြန္ ဒီဇာတ္ေကာင္ သံုးေယာက္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ပိုမခ်စ္သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ပိုမမုန္းပါဘူး။ ခံယူခ်က္မတူေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ခုပဲဆိုတာကို သံုးေနရာကေန ၀င္ေရးခဲ့တာပါ။ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ကိုပဲေရးေရး ကိုယ္က အဲဒီဇာတ္ေကာင္ေနရာကို၀င္မွ ေရးလို႔ရတာပါ။

ငယ္ငယ္တုန္းက ခဲတံေလးေတြ ခဲဖ်က္ေလးေတြကို လူေတြလို သေဘာထားျပီး၊ လူေတြျဖစ္ေအာင္ အသက္သြင္းပံုေျပာသလုိ စိတ္ကူးထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ခ်ေရးတဲ့အခါ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ ၾကည့္မရဘူး ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ မုန္းလိုက္တာဆိုတဲ့ အေတြးေတြမရွိပါဘူး။

အားလံုးကို အသက္၀င္ေအာင္ ပံုေျပာသူက ဇာတ္လမ္းအရ ရင္နာေအာင္ မုန္းေအာင္ ခ်စ္ေအာင္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမြန္ေျပာသလို ကိုယ္ခ်စ္ေအာင္ေရးလည္း ဖတ္သူေတြက မုန္းခြင့္ရွိသလို မုန္းေအာင္ေရးလည္း ခ်စ္ခြင့္ရွိပါတယ္။

ေနရွင္းခ ကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရူးလို ငတုံးလိုျဖစ္ေအာင္ ေရးတယ္လို႔ ေျပာခံရေတာ့ ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ ငိုေတာင္ ငိုခ်င္ပါတယ္။ မမြန္သာ ေနရွင္းခကိုမခ်စ္ရင္ အစပိုင္းကတည္းက အားလံုးရင္ထဲစြဲသြားေအာင္ မေရးပါဘူး။ သတိုးအေပၚခ်စ္တဲ့ သူ႔အခ်စ္ေတြကို အျမဲလိုလို ဦးစားေပးေရးခဲ့သလို အျဖစ္မွန္သိျပီးတာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေသးတယ္ဆိုတာ အျပဳအမူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ reader ခံစားလို႔ရေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ သတိုးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ယမံုနဲ႔ေရာ မိခင္ျဖစ္သူနဲ႔ပါ  ျပတ္သားေၾကာင္း သတၱိရွိသူတစ္ေယာက္လို ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေနရွင္းခဖက္ကနာလို႔ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတဲ့ account တစ္ခ်ိဳ႕ကပါ မဖတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အထိ ေျပာလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။