Chapter 33

54.3K 3.8K 516
                                    

လင္းခနဲလက္သြားေသာ လ်ွပ္စီးေၾကာင္းတစ္ခုက အတြန္႔အခက္မ်ားစြာျဖင့္ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ ထင္လာသည္။

စကၠန္႔အနည္းငယ္...

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ က်ယ္ေလာင္လွေသာ မိုးျခိမ္းသံတစ္ခု။

ကားကို မိုးသည္းၾကားမွ အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းေနေသာ ေနရွင္းခ လက္ေတြေအးစက္ေနသည္။

လက္မ်ားသာမက..

တစ္ကိုယ္လံုး ေရခဲျပင္မွာ ျမွဳပ္ႏွံခံရသူတစ္ေယာက္လို ေအးစက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကားမွန္ေရွ႕မွ windscreen wiper ၏ ဘယ္ညာယိမ္းမွုမ်ားသည္ သည္းသည္းလွုပ္ရြာေနေသာ မိုးေရမ်ားကို ကင္းရွင္းေအာင္ မဖယ္ႏိုင္။ တစ္ခါဖယ္တိုင္း ေ၀ါခနဲ ထပ္က်ေနေသာ ေရမ်ားသည္ ျမင္ကြင္းကို ေ၀၀ါးသြားေစသည္။

ပိေတာက္ပင္ေအာက္မွ ငါးႏွစ္အရြယ္ သတိုး၏ မ်က္ႏွာသည္ မိုးစက္မ်ားၾကားမွာ ေပၚလာသလို။

"မင္း ငါနဲ႔ပဲေနရမယ္....."

"ဒါဆို ခဏေနမယ္ေလ.. ရလား......"

"ဟင့္အင္း.. မရဘူး.. မင္း ငါနဲ႔ တစ္သက္လံုးေနရမွာ...."

စတီယာတိုင္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသျဖင့္ ေနရွင္းခလက္မ်ား ထံုေနျပီျဖစ္သည္။

သတိုး.. မင္း ေခါင္းညိတ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား.. မင္းလည္း ငါ႔နားမွာပဲ အျမဲေနမယ္မဟုတ္လားလို႔ ငါ မင္းကိုေမးခဲ့တုန္းက မင္း ေခါင္းညိတ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား...

ေျခာက္ျခားမွု၏ ေနာက္တြင္ ယူၾကိဳးမရသည့္ ေနာင္တမ်ားရွိေနသည္။

သည္းေသာမိုးေအာက္မွာ ကားအရွိန္သည္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္လာျပီျဖစ္သည္။ မီးပြိဳင့္မ်ားကို အနီေရာင္ အစိမ္းေရာင္မခြဲႏိုင္ေအာင္ သူ႔ေခါင္းမ်ား ထံုေနသည္။

ေရာက္ေစခ်င္ျပီ..

ထက္ေ၀ယံ ေျပာလာသည့္ေနရာကို သူ ေရာက္ေစခ်င္ျပီ..

လူသြားအိမ္မ်ား တျဖည္းျဖည္းကင္းရွင္းလာသည္။

ၾကိဳၾကားေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္တစ္ခ်ိဳ႕မွလြဲ၍ ကြင္းျပင္က်ယ္မ်ားသာရွိေတာ့သည္။

ကြယ်တွေကြွေသောညWhere stories live. Discover now