ကြယ်တွေကြွေသောည

Sequel 2 (Unicode)

မနက်ခင်း၏ နေ့အလင်းရောင်သည် ကားမှန်ရှိရာသို့ တဖြည်းဖြည်း ဖြာကျလာနေပြီဖြစ်သည်။ ကျိန်းစက်နေသော မျက်လုံးများကို နေရှင်းခ ကြိုးစားဖွင့်လိုက်ပြီး လက်ချောင်းများကို အချင်းချင်းချိတ်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့ကိုဆန့်တန်းအညောင်းဆန့်ရင်း သန်းဝေလိုက်သည်။ သူ့ ကိုယ်ပေါ်မှ လျှောကျသွားသော ဆွယ်တာကို ပြန်ကောက်လိုက်ချိန်မှာ သတိုးရဲ့ဆွယ်တာမှန်း ချက်ချင်းသတိထားမိလိုက်သည်။

အခုအချိန်ထိ သူ ကားထဲမှာပင် ရှိနေသေးသည်။ ဘေးမှ ကားမောင်းသူထိုင်ခုံမှာတော့ နားနှစ်ဖက်မှာ နားကြပ်ဖြူလေးနှင့် သတိုးအိပ်ပျော်နေသည်။ ကားမှန်ကို ခေါင်းမှီကာ အိပ်ပျော်နေသောကြောင့် နူးညံ့သောဆံပင်များက မျက်နှာတစ်ခြမ်းကို အုပ်ကာ ခပ်ငိုက်ငိုက်ကျနေသည်။ နှုတ်ခမ်းများက မပွင့်တပွင့်။

လက်ထဲမှ ဆွယ်တာကို နှုတ်ခမ်းများထိဆွဲယူရင်း ဆွယ်တာအနားစကို မက်မောစွာ နမ်းရှိုက်မိသည်။ သတိုးသုံးနေကျဖြစ်သော ရေမွှေးနံ့နှင့်ရောသော ကိုယ်သင်းနံ့က သူ့အာရုံအားလုံးကို မနက်ခင်းမှာ မူးဝေသွားစေသည်။ ဆွယ်တာကို သတိုးကိုလှမ်းခြုံပေးချိန် သတိုးလူးလွန့်ကာ မျက်လုံးဖွင့်လာသည်။

"မင်း နိုးပြီလား။"

"မိုးတောင်လင်းနေပြီ။"

သတိုးက မျက်စိတစ်ဖက်သာဖွင့်သေးသည်။ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ကားမှန်အပြင်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီးမှ သူ့ကိုပြန်လှည့်ကြည့်သည်။

"ဘယ်နှစ်နာရီလဲ။"

"ခြောက်နာရီ။ အိမ်ထဲဝင်ရအောင်။ အေးလာပြီ။"

မနက်ခင်းလေအေးကြောင့် ကားမှန်အပြင်ပိုင်းတွင် ရေမှုန်များ ကပ်ငြိနေသည်။ သတိုးခေါင်းညိတ်ကာ ကားတံခါးကို လှမ်းဖွင့်လိုက်ကာ ကားပေါ်မှဆင်းသွားသည်။ တိမ်ဖြူစုငယ်တစ်ချို့က အပြာနုရောင်ကောင်းကင်ထက်မှာ ရှိနေသလို အိပ်တန်းထလာသော ဆက်ရက်ငှက်ငယ်နှစ်ကောင်သည် မီးတိုင်ဓါတ်ကြိုးပေါ်တွင်နားနေကြသည်။ ဦးခေါင်းတစ်ခုလုံးနှင့် နှုတ်သီးရော အတောင်ပံများပါ မည်းနက်ကာ ဝမ်းဗိုက်သားလေးသာ ဖြူဖွေးနေသော ချစ်စရာအမြီးရှည်ရှည်နှင့် ဆက်ရက်ငယ်နှစ်ကောင်မှာ ကားတံခါးပိတ်သံကြောင့် နားနေရာမှ ပျံသန်းသွားသည်။