ကြယ်တွေကြွေသောည

Part 20 (Unicode)

တတောက်တောက်ကျနေသော သွေးစက်များသည် ကွန်ကရစ်ကြမ်းပြင်မှာ ထွန်းအိုင်နေသည်။

ညီစို့စို့အနံ့..

အက်ကွဲကွဲရယ်သံ..

ရင်ခေါင်းသံဖြင့် ညည်းညူသံတစ်ချို့..

သွေးစီးကြောင်းများက ထက်ဝေယံ မျက်လုံးများပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် စီးကျနေကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ တစက်စက်ကျနေသည်။ အရိုးထိအောင် နာကျင်မှုများကြောင့် သူ အသံထွက်အော်လိုက်ပေမယ့် အက်ကွဲနေသော အသံများက လည်ချောင်းဝမှာ တစ်ဆို့ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာအောက်ပိုင်းမှ နာကျင်မှုသည် ကျောရိုးတစ်လျှောက်စိမ့်တက်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးမှ အရိုးအသားများကို တစစီမွမွခြေနေသလို။

ရုန်းကန်ရန်ခွန်အားမရှိတော့...

သူရင်ဘတ်အောက်မှ သစ်သားစားပွဲ၏ အနားများကို လက်များဖြင့် သွေးကြောများထောင်လာသည်အထိ ကုတ်ခြစ်ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး လူးလှိမ့်အံကြိတ်နေမိသည်။ စားပွဲမှ သစ်သားစများက လက်ဖဝါးများတွင် စိုက်ဝင်နေပေမယ့် ထိုနာကျင်မှုကို သူ သတိပင်မထားမိ။ ထက်ဝေယံနောက်ဘက်ကျောထံမှ ဝမ်းခေါင်းသံနှင့်တူသော ကျေနပ်သံနောက်မှာတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံကျသွားသည်။

"ငါ .ိုးမသား..ေ.ာင့်ခြောက်။ သတိလစ်ဖို့ စဉ်းစားမနေနဲ့။ ငါတို့အားလုံးကို မင်းဧည့်ခံရမယ်။"

နံရိုးကြားကို ပိတ်ကန်လာသော ဖိနပ်ဖျားကြောင့် ထက်ဝေယံတစ်ကိုယ်လုံး မီးကင်ခံလိုက်ရသော ပုစွန်ဆိတ်တစ်ကောင်လို ခေါက်ကွေးသွားသည်။

နာကျင်မှုကြောင့် ပါးစပ်သာဖွင့်နိုင်သည်။

ဘာသံမှ မထွက်လာ။

လည်ချောင်းဝမှာ တစ်ဆို့လာသော အစိုင်အခဲ တစ်ခုကို အန်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ သွေးများဖြစ်နေသည်ကို သူ သိလိုက်ရသည်။ ထက်ဝေယံ၏ လက်ပြတ်စွပ်ကျယ်မှာ နီရဲနေသော သွေးများဖြင့် စိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။ သူစီးထားခဲ့သော စကိတ်မှာလည်း အခန်းထောင့်တစ်နေရာစီတွင် လဲကျနေသည်။

သူတို့ရှိနေရာသည် ရန်ကုန်မြို့စွန်ရှိ ဆောက်လုပ်နေဆဲ တိုက်ခန်းအိမ်ရာတစ်ခုဖြစ်သည်။