ကြယ်တွေကြွေသောည

Sequel 11 (Unicode)

"မလာသေးဘူးလားကွာ။ ဗိုက်ဆာလှပြီ။"

သတိုးမျက်နှာသည် မဲ့နေသည်။ စားပွဲအောက်မှ ဒူးနှစ်ဖက်မှာလည်း ငြိမ်နေသည်မဟုတ်ပါ။ စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ ခပ်တိုးတိုးလွင့်ပျံနေသည့် သီချင်းသံနှင့်အညီ စည်းချက်ညီစွာ လှုပ်ရှားနေသည်။ ထို့အပြင် စားပွဲပေါ်မှာဖုန်းကို ပတ်ချာလည်အောင် လှည့်နေသည်။ နည်းနည်းမှ မငြိမ်သက်သည့် သတိုးကိုကြည့်ရင်း နေရှင်းခ ပြုံးရုံ ပြုံးလိုက်သည်။

"မင်း ဗိုက်ဆာနေရင် မှာထားလိုက်တော့လေ။"

"စောင့်လိုက်ပါ့မယ်ကွာ။ နောက်မကျပါနဲ့လို့ သေချာမှာထားရဲ့သားနဲ့ အခုတောင် ရှစ်နာရီကျော်နေပြီ။ အဲ့ဒီ့ကောင်မလေးတော့ နာချင်နေပြီ။"

"ယမုံက မင်းကို ကြောက်လိမ့်မယ် ထင်နေလို့လား။"

နေရှင်းခ အပြောကြောင့် သတိုး နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကာ သူ့ရှေ့မှ ရေခွက်ကိုသာ မော့သောက်လိုက်သည်။ ဒီနေ့ သူတို့နှစ်ယောက် ယမုံနှင့် ဆရာရဲသူတို့နှစ်ယောက်နှင့် တွေ့ဆုံရန် ချိန်းထားကြသည်။ သူတို့ ဗဟန်းအိမ်မှ ပြောင်းလာကတည်းက ယမုံနှင့် အဆက်အသွယ် သိပ်မရှိတော့။ တစ်ခါတလေ ဖုန်းဆက်ဖြစ်တာလောက်သာရှိသည်။ နေရှင်းခ ကိုယ်တိုင်က အလုပ်နှင့် မအားလပ်တာကြောင့်လည်းပါသလို ယမုံ့ဘက်က သိပ်မဆက်သွယ်တော့တာကြောင့်လည်းပါသည်။

သူတို့ထိုင်စောင့်နေသည့် စားသောက်ဆိုင်သည် ခမ်းနားကျယ်ဝန်းသော Shopping Mall ကြီးတစ်ခု၏ အောက်ထပ်တစ်နေရာမှာဖြစ်သည်။ ညစာချိန်ဖြစ်သောကြောင့် မှန်လုံကာထားသော စားသောက်ခန်းသည် သုံးဆောင်နေသူများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။

"ပေါ်တော်မူလာပါပြီဗျာ။"

သတိုး၏အပြောကြောင့် နေရှင်းခ နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ယမုံဝင်လာနိုင်ရန် ဆရာရဲသူက စားသောက်ဆိုင်တံခါးကို တွန်းဖွင့်ပေးထားသည်။ လက်ရှည်ရှပ်အကျီင်္အဖြူနှင့် ပုဆိုးကွက်စိပ်အသစ်သည် နဂိုက ခန့်ညားသော ဆရာရဲသူကို ရှိရင်းအသက်ထက် နုနယ်နေစေသည်။ ယမုံကတော့ သူမအကြိုက် ပန်းနုရောင် မြန်မာဝတ်စုံလေးနှင့်ဖြစ်သည်။ မျက်နှာနုနု၊ ကိုယ်လုံးလှလှလေးမှာ ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် မရိုးနိုင်အောင်။