First Love / M Y G

49

1 Yıl Sonra;
(Yoongi'den)
-
Her şeyin üzerinden bir yıl geçmişti.
Grup tamamen çıkış yapmış ve güzel bir yere gelmişti. Eun Hee ile herşey hala yolundaydı, çok mutluyduk.
İşlerimin yoğunluğundan, ne kadar az görüşmek zorunda kalsak da onun her zaman yanında olmaya çalışıyordum.
Aynı zamanda tedavi oluyordu. Onu sonunda ikna edebilmiştim tedavi olmaya.
Biraz naz yapsa da, kabul etmişti.
Saçları dökülmeye başlamıştı. Bakamaya doyamadığım koyu sarı saçları tel tel dökülüyordu. Bunun bana verdiği acıyı hiç bir şey vermese de hala birlikte olduğumuz için hiç olmadığım kadar mutlu oluyordum.
Doktoru her şeyin yolunda gittiğini söylüyordu. Bu benim en büyük mutluluk, sebebimdi.
Gayet sağlıklıydı her şey yolundaydı hiçbir kötülük yoktu hayatımızda.
Ailemle aram iyi sayılırdı, grup çıkış yaptığından beri bana daha yakın davrandıklarını hissetsem de çaktırmamaya çalışıyordum, ne de olsa ailem diye düşünüyordum sürekli içimden benim tek ailem, Eun Hee'de olsa bazı gerçekler de peşini bırakmıyordu insanın işte.

Şu an dans provasında yere çökmüş su içiyordum. Gerçekten çok yorucuydu birkaç şarkı üst üste çıkardığımız için daha çok çalışmamız gerekmişti. Eun Hee'nin yakında arkadaşı, ona bakmaya gelmişti. Benim olmadığım her anda yanında o, oluyordu.
İçim yine de rahat değildi. Onun yanında olmak istiyordum, çok özlemiştim onu.
Grupla iç içe yaşamayı öğrenmemiz için şirket, aynı zamanda bize bir yurt ayarlamıştı. Her şeyin üstüne üstlük birde bu çıkmıştı başımıza, Eun Hee'den daha da uzak kalıyordum.
Sürekli Eun Hee'yi yurda getiriyordum. Bazı geceler benimle, kalıyordu zaten bütün üyeler ile çok iyi anlaştığından sıkıntı çekmiyorduk.
Ona mesaj atmaya karar verdim.
"Benim meleğim, ne yapıyor?"
Mesajı attıktan sonra telefonu kapattım ve sessize aldım. Dans provasının ortasında aniden çalan telefonlar yüzünden azar yiyebiliyorduk.
Derin bir nefes alarak ayağa kalktım. Aklında hala ve hala Eun Hee vardı. Güzel yüzü aklımdan çıkmıyordu. Onu aramam gerekiyordu. Şu an dans provasında olmayasaydım koşarak ona giderdim.
Kokusunu çok özlemiştim. Beni mayıştıran o kokusunu.
-
Dans provası Nihayet bittiğinde bütün üyeler ile birlikte yere çöktük hepimiz çok yorulmuştuk.
Telefonu elime aldığımda Eun Hee'den mesaj görmemle heyecanla tuş kilidini açtım.

"İyiyim, ama çok özledim."

Birkaç gündür bir araya gelemiyorduk. Onu yurda da getiremiyordum, çok yoğun olduğumuz için vaktimiz olmuyordu. Hatta bazen uyumuyorduk bile. Bu işkence gibi bir şeydi aslında. Bizde tek ayakta tutan şey hayranlarımızın bize olan sevgisiydi. Onlar sayesinde mutlu oluyorduk ve daha çok çalışmak istiyorduk.
Eun Hee ile her vaktim olduğunda telefondan konuşuyorduk genellikle birbirimizi görüntülü arıyorduk. Bazen bütün işlerimi boş verip yanına gidiyordum. Genellikle o zamanlarımızda hastanede geçiyordu.
Eun Hee'nin bana, belki de en çok ihtiyacı olacağı bu dönemde yanında olamıyordum. Hatta neredeyse bir yıldır devam ediyordu bu durum. Ne kadar soğukkanlı olsamda, göz yaşlarımı tutamadığım oluyordu bazen.
Güçlü olmaya çalışıyordum.
Çünkü ben güçlü oldukça, o da güçlü olacaktı. Bunu biliyordum. Bunun için, sürekli güçlü olduğumun sinyallerini ona veriyordum ki o da ayakta durabilirsin diye.
Ama bir gerçek vardı ki güçlü falan değildim mutsuzdum. Onun yokluğu o kadar acıtıyordu ki. Ona sarılıp uyumayı özlemiştim. Hatta her şeyden çok. Saçlarını okşamayı, güzel yüzünde ellerimi gezdirmeyi.
Onun her şeyini özlemiştim.
Her şeyimi, özlemiştim
-
Yurda gittiğimizde Eun Hee'yi hemen görüntülü aradım. Bunu bekliyormuşçasına  telefonu açtı. Kamerayı açtığımız anda ikimizle çığlık attık. Neredeyse birkaç gündür hiç konuşmamıştık, görüntülü.
O mutluluktan ellerimi çırparken, ben de kahkaha atıyorum.
Özlem bizi delirtmiş olmalıydı.
"Y-yoongi çok özledim, ç-çok."
"Bende s-seni aşkım."
Mutluluktan kekeleyerek konuşuyorduk. Peki ya bu, şizofrenliğin kaçıncı seviyesiydi?
Ya da, aşkın?