Yuva... İnsanin kendini ait hissettiği ,sevdiğim ve sevildiği yermiş . Ben de evimi bulmuştum . Yatağımda gozlerimi actim.. Karsimda perdenin aralığından iceri süzülen bir ışık demeti vardi. Hava coktan aydinlasmisti . Bende yenilen aksam yemeğinden sonra odama cikmis ve Yigitin gelmesini bekleyemeden uyuyakalmistim. Günlerdir uyumadigim kadar uyudugum uykum.. Yanimda olmamasına ragmen ayni evde oldugunu bildigim yasam sebebim... Sanirim sebebi buydu..
Aksam hicbir sey konusmamistik. Sanki herkes bilerek bu konuyu açmamıştı. Nerdeyse adindan "ismi lazim degil" diye bahsedecegimiz Emirse hic olmamis gibi davranıyordu. Uzun bir yolculuktan gelmis ,hasret gideren bir aile gibiydik.. Butun gece Yigitin göğsüne dayanıp oturduğun koltuktan sadece uyumak icin kalkmıştım. Ben odama çıktığımda ise salonda kalan Alp, Yagmur ve Yigit... Ne konusmuslardi bilmiyordum. Bilmek istiyorum muydum? Ondanda emin degildim. Tek düşündüğüm bebeklerimdi. Onlarla yasamak istedigim hayatı..
Yavaşça basimi çevirdim. Yigit yanimda uyuyordu. Yerimden dogruldum ,yanağından minik bir dokunuş aldıktan sonra yatagin icinden ciktim. Pencerenin onune geldim ve perdeyi araladim. Gün epey olmustu başlayalı. Ama biz nedense baslayamamistik. Artik aciktigimi hissettim. Birşeyler yemeliydim.
Günlerdir yasadigim olaylari ve çektiğimiz acilari düşününce bir kez daha ondan nefret ettim. Karnında kıpırdanmalar hissettigimde gulumsedim .
- Aciktiniz mi sizde?
Bir elimi karnının uzerinde gezdirirken bir taraftan da onlarla konusuyordum. Karnının uzerinde ikinci bir el hissettigimde hafifçe geri dondum . Yigit uyanmıştı. Yanağından derin bir nefes çektikten sonra
- Gunaydin . Dunyanin en uykucu annesi.. Cok mu aciktiniz.?
- Evet.. Cokkkk...
Yiğit gulumsedi . Dahada sıkı sarildi. Basini omuzumla saçlarının arasinda kaybolurken onunda beni özlediği her halinden belliydi.
- Artik inelim. Önce sizin karnınızı doyuralim..
- Tamammm... Ama omlet istiyorum..
- Bak sennn... Özel Siparis ..
- Evettt.. Hemde sen yapicaksin.. Kac aydir beni yanliz biraktin. Biraz naz yapalim sana degil mi?
Kahkaha attıktan sonra mucukkk sesi cikan kocaman bir öpücük kondurduktan sonra banyoya gitti.. Bende üzerini degistim. Hicbirsey umrumda degildi. İlk defa geldiğim ve korkarak gezdigim bu evin birgun benim evim olacagini söyleseler inanmazdim. Simdi ise buradan gitmek istemiyorum. Yanimda ise savas ilan ettigim O adam vardi. Ve vazgeçilmez olmustu. Dahada ileri gidip O adamla evlenmiş ve cocuk bile yapmistim.
Hayatin garip bir döngü olduğunu biliyordum ama bu kadar oyunbaz olacagini tahmin etmiyordum. Yigitin hazırlanmasını beklerken beynime düşünceler üşüşmüştü. Ne gariptir ki ben mutluydum.. Evet evet çok şey yasamama rağmen mutluydum. Kapinin sesini duyduğumda Yigitin banyodan çıktığını farkettim...
Uzun uzun onu izlemeye basladim. Ne kadar mukemmel görünüyordu. Yavaşça yürüyerek yanima geldi. Ellerimi elinin içine aldi.
- Ne düşünüyorsun?
- Herşey ve hicbirsey..
- O nasil oluyormuş?
- İlk tanıştığımız gunden beri bugune kadar zamani dusundum . Bu eve ilk gelişimi..
- Hani seni odada yakaladigim zaman mi?
Bir kahkaha attim..
- Yaaaniiii...
- Unutmamisiz demekki..
- Tabi ki nasil unuturum..
- Birsey sorcam ama korkuyorum Yigit..
- Sorma o zaman..
- Ne soracagimi bilmiyorsun ki..
- Tahmin ediyorum.. Sorma.. O gunleri hic yaşanmamış sayicaz. Hatirlamiycaz.. Kotu gunleri hatırlananı istemiyorum. Sadece güzel anilarimiz olucak.. Sen ,ben ve bebeklerimiz.. Çiftliğe gidip onlar icinde dikecegimiz ağaçları düşün ,onlarin büyümesini düşün... Ama sakin baska birsey düşünme...
- Yok gibimi davranicagiz. Ama yaşandı..
Derin bir nefes aldim. Yigitin dahada kararan gözlerim beni korkuluyordu. Kotu seyler yaşanmıştı. Ama ne?? Anlatmak istemeyeceği kadar ne olmustu. Gerçek bir savas olmustu.. Bizi cagirdigina gore konu kapanmıştı. Peki Emire ne olmustu.. Sesim catallasarak
- Öldü mü??
- Sorma Ala... Sorma... Sadece biz.. Zamani geldiginde ogreneceksin tamam mi? Sen üzülme.. Hadi gidip kahvalti yapalim..
Basımı onu onaylar gibi sağladıktan sonra elimi omuzuma atti. Bende iki elimle ona sarildim..
Yavaşça merdivenlerden inerken derin derin nefes alıyordum.. Aksam bu merdivenleri nasil çıktığını bile hatırlamıyordum. Ama inerken icimden burasi benim yuvam diye bağırmak istedim.. Rabia bagirmadim...
Salina indigimizde Yağmurla Alp uyanmıştı bile... Bizi bekliyorlardı... Kahvalti hazırlanmıştı. Yigit kulağıma eğilip
- Bes dakika bekle dedi..
Salondakilere "gunaydin" dedikten sonra mutfaga doğru ilerledi.
Yağmurla Alpin yüzünde de benim icimde ki huzur gibi bir mutluluk vardi.. Kahvalti masasına oturduk. Birkac dakika icinde Yigit mis gibi kokularla salona geldi. Kocaman bir omlet yapmisti bana.. Yerimden kalkip kocaman optum. Yanına sarildim.. Sonra aniden masaya oturmadan bir çatal omlet aldim. Alp
- Yavas yavas bogulacaksin..
- Cok acim ama.. Hem ben hamileyim üstelikte üç kisiyiz.. Naberrr!!!
Odadakilerin attigi kahkahaya aldirmadim bile.. Yiğit
- Ugrasmayin karimla.. Hemde üc kisiler...
Dahada cok güldüler.. Ama ben aldirmadim.. Kahvaltimiza teyzeminde katılması ayri bir olaydi..
" MUTLULUK"
Ne zaman gelip ,ne zaman gideceği belli olmuyordu. Herşey yolundayken bir anda acılara bogulabilirdik.. Bu korkuluyordu beni..
Kahvaltı bittikten sonra kahveler için kanepelere gectik.. Herkesin kahvesi gelmisti. Yiğitin çalan telefonuyla urktum.. Bir sure durduktan sonra Yigit telefonu acti. Ama tedirgindi sanki duraksamasi benide tedirgin etmişti. Salondakilerde birbirine bakti. Yigitle teyzemin bakismasi dahada anlamlıydı.
- Alo!!!
-.......
- Anladim.Emin miyiz?
-.......
- Tamam.. Ne zaman?
- ......
- Bir saate ordayiz...
Yiğit telefonu kapatti. Hepimiz ona bakiyorduk. Once bana sonra Yağmura bakti.
- Bir ceset bulmuşlar. Gidip teşhis etmeni istiyorlar. Beraber gidebiliriz. Hazirlan Yagmur.
Ceset!!! Emirdi bu. Olmusmuydu gerçekten.. Acaba???? Bu soruyu sormaya korkuyordum. Kendime bile..
-Yigit!!!
Yüzüme bakti.
- Hayir. Ben yapmadim. Yapmalarını da istemedim. Kendi sonunu kendisi hazırladı.
Biraz rahat nefes alsamda.. Yinede tereddutteydim.
- Bu sonu kendi hazirladi. Belliydi boyle olacagi.
Yağmur asagi indi.
- Bende geliyorum dedim.
Yiğit yuzume bakti.
- Sen evde kal. Bu halde bir yere gidemezsin.
Kizsamda mantikliydi. Henuz ne oldugunu bilmiyordum. O oldugundan bile emin değildim. Aylarca herseyden uzak kalmıştır. Sirf güvenliğimiz icin. Hakliydi evet hemde cok hakliydi..
- Tamam.. dedim.. Ama icimi kemiren bu kurt neydi o zaman.. Teyzemde
- Bende geliyorum dedi.
Hepsi beraber evden ciktilar. Cikmadan önce hepsine sarildim.. En son Yiğitçe sarılırken
- Nolur cabuk gelin..
- Gelicem... Hemen gelicem...
Önce teyzem arabasina bindi. Arkasından da Yagmur ,Alp ve Yigit... Arabalar bahçeden cikmaya başladığında içimdeki huzursuzluk korkuya birakti yerini.
Daha birkac dakika geçmişti ki kulakları sağır eden o ses... Pencereye koştuğunda ise gordugum simsiyah bir bulut... Gozlerimden akmaya korkan yaslar titriyordu. Korumalarin bir kismi koşarak bahçeden fırladı.. Bende yerimden kıpırdayamiyordum . Cakilmistim sanki. Boğazımi yakan o his... Koşarak bahçeye giren koruma kapiya dogru gelirken kendimi kapinin onunde buldum.. Kapiyi açtığında karsimda duran koruma nefes nefeseydi...
-Bomba... Bombaaaa....
Böyle mi bitiyordu bu mutlu günler. Kisa bir zaman huzurum bulmuştum. " Mutluluk"..
Sormaya korkuyordum.. O arabadakiler benim ailemdi. Hangisi diye bile soramiyordum..
- Kim??? Hangi araba???
-......
S O N
Bazan içimizdeki yazma isteğini durduramayiz. Birşeyler yazinca kendimizi daha iyi hissederiz. Benimde bu kisa yolculuğunda icimden geçenleri yazdim. Umarim begenmissinizdir..
Bazan "MUTLULUK" her yerdedir. Bazansa savaşmak gerekir.
MUTLULUK adina verdiğiniz her savasi kazanmaniz dileğiyle..
Bu arada devami gelecek.. Burada bitmedi.....
TESEKKUR EDERİM...
