They call me Cry Baby | Nagisa Hazuki x OC

💛 Kocham Cię, Pingwinku 💛

Miłość. Rzecz, osoba, uczucie, stan, rozpatrywany przez wielu ludzi na świecie w różnych aspektach. Każdy na nią zasługuje. Każdy zasługuje na bycie szczęśliwym, adorowanym i kochanym przez drugą osobę. Każdy ma również prawo kochać. Czasami jest trudna do znalezienia, ale na pewno gdzieś jest. I czeka. Czeka na smak, dotyk, słuch, wzrok, połączenie dwójki ludzi. Nagisa Hazuki i Yukiko Otonashi. Dwójka ta już poznała część jej aspektów. Nie wszystkie, bo jest ich zbyt wiele, a oni są jeszcze młodzi. Czują się dziećmi, ale dzieci również na nią zasługują. 

Chłopak o złotych włosach, kojarzących się ze zbożowym polem. Miłośnik pięknego sportu, jakim jest pływanie. W nim odnalazł tak wiele. Przyjaciół, pasję, swoje obecne istnienie. Każdy kolejno przepłynięty metr utwierdza go w tym, że to co robi, ma sens. I kocha to z każdym dniem, a każda nagroda jest w stanie wycisnąć z niego niebywałe ilości łez szczęścia i dumy, które podziela również jego kochana drużyna, której ufa bezgranicznie. Jego ulubionymi zwierzętami od dzieciństwa są pingwiny. Kocha je mocno ze względu na to, że pomimo braku możliwości latania, nadal są tak niesamowite jako ptaki. Kocha nocne niebo wypełnione gwiazdami, oglądanymi przez niego przez lunetę, której już nigdy się nie pozbędzie, bo jest ona zwyczajnie zbyt cenna i bliska jego sercu. Lubi słodkie rzeczy, jak i osoby. Bardzo ceni sobie bliskość fizyczną, która jest dla niego niesamowitym uczuciem i doświadczeniem za każdym razem. W czyjejś obecności czuje się bezpiecznie, jak i wie, że zawsze ma do kogo wracać, bo ma pewność, że przyjaciele nigdy go nie zdradzą i nie opuszczą. Nie ma jeszcze pewności, co chciałby robić w przyszłości, ale na pewno chce wykonywać coś, co będzie uszczęśliwiało jego jak i innych ludzi. Dawanie optymistycznego nastawienia, śmiechu, poczucia radości wśród innych, uśmiechu na twarzy, to to, co uwielbia oglądać u innych. Jednak ma tylko jedną osobę, której uśmiech i twarz kocha najbardziej. 

Yukiko Otonashi. Osoba na pierwszy rzut oka bardzo specyficzna, raczej bojąca się rozmowy z nowymi ludźmi, podążająca jednak swoimi zasadami. Kocha sztukę, w szczególności rysunek, ale nie gardzi też farbami i płótnem. Z tym właśnie wiąże swoją przyszłość, jak i dochodzi to tego również aspekt projektowania lalek. Początkowo nieco wstydziła się tej pasji, lecz jednak dzięki pewnej osobie udało jej się zrozumieć, że nie musi się z nią chować przez światem, ani samą sobą. Kocha pluszaki oraz maskotki i pomimo swojego wieku nie zamierza z tego rezygnować. Przypominają jej o dzieciństwie, jakie miała oraz o radości, jaka gościła na jej twarzy z każdą kolejną przytulanką. W przeszłości nazywanie dość dosadnie - beksą - po latach stwierdziła, że każdy ma prawo do łez. To one pozwalają uwolnić emocje i negatywne myśli. Chociaż sama nie lubi ich ronić, nie uważa ich za słabość. Płacz to stan, który chciałaby odczuwać tylko w obliczu radosnych i wzruszających wydarzeń. Boi się ludzkiej krzywdy, zarówno swojej jak i innych, ale znalazła w swoim życiu mocną i niesamowitą tarczę, która tej krzywdy do niej nie dopuści. Nie sądziła, że stanie się dla kogoś kimś tak ważnym. Nie wiedziała jak działa miłość inna, niż matczyna. Jakie daje odczucia, jak się ją przeżywa. Z czasem pojęła, że to zupełnie różne rodzaje miłości, jednak oba są jej bardzo potrzebne. Yukiko potrzebuje miłości, co stało się zupełnie normalne, mimo, że sama nie spodziewała się jej dostawać od tak niesamowitej osoby. Osoby, która zaakceptowała ją w stu procentach, chociaż ona sama uznawała to za niemożliwe. 

Miłość między dwójką ludzi. Niektórzy szukają jej latami. Ta para jednak miała niebywałe szczęście, mogą trafić na siebie. Jeden uśmiech, a następnie wypadek na korytarzu. Tylko tyle musiało się wydarzyć, aby ta dwójka mogła siebie zauważyć, poznać, zaprzyjaźnić i zakochać się w sobie. Ich relacja jest już dosyć długa, a ciągle zbierają wspomnienia do jej uzupełniania. Oczywiście nie wszystkie z nich są pozytywne. Ale jeden aspekt, dotyczący negatywnych wspomnień sprawia, że Hazuki jest dumny. Tym aspektem jest fakt, że w ani jednym przypadku nie pozostawił Yukiko samej. Nie umiał opuścić osoby, która cały czas była tak ważna dla jego serca. W każdym problemie, smutku czy krzywdzie stara się ulżyć Otonashi, jak tylko jest to możliwe. Wie, że jego słowa otuchy są dla niej niesamowitą pomocą w radzeniu sobie ze złymi emocjami. Obiecał, że nigdy w takich chwilach nie będzie jej opuszczał, co oczywiście działa w obie strony. Już w trakcie poznawania dziewczyny, kiedy jeszcze nie byli ze sobą, wiedział, że Yukiko jest niesamowitą osobą. Uwielbiał jej prace, talent, podejście do sztuki, jak i muzykę, której razem słuchają. Jest niezliczona ilość rzeczy, za które ją pokochał. Jednym z najważniejszych momentów w tej relacji było jest wyznanie uczuć wobec niej. Chciał to zrobić w ważnym dniu, dlatego wybrał jej urodziny jako idealny czas. A brunetka w ten dzień pomimo skończenia szesnastu lat, doznała czegoś niesamowitego. Poczucia własnej wartości. Do końca życia będzie mu za to wdzięczna. Poza wspomnieniami, mają także swoje nawyki. Po pierwsze słodkie nazewnictwo chłopaka wobec brunetki, od którego nie może się powstrzymać, nazywając ją swoim skarbem lub po prostu "Yukiś". Wesołe miasteczka, parki, place zabaw to miejsca, gdzie bardzo często spędzają czas na randkach. W tych miejscach czują, że jeszcze nie dorośli. Że nadal są dziećmi, chcącymi nie przejmować się dorosłością. Kochają pikniki, kupowanie pamiątek, jedzenia czy robienie dużej ilości zdjęć, pozwalającymi później wspominać. Każda noc spędzona pod gwieździstym niebem, połączona z szukaniem konstelacji, jest cudowna. Każde z nich kocha pokój drugiej osoby i czuje się jak w swoim własnym. Każdy aspekt pokoju podoba się im obu. Domek dla lalek, namalowany na ścianie pingwin, pluszaki... długo by wymieniać. Na każdym nocowaniu bawią się świetnie. Yukiko z czasem częściej zaczęła "zapominać" swoich ubrań do spania, ponieważ Nagisa ma pojęcie, że jego dziewczyna bardzo lubi jego ubrania. Kocha ten zapach, dotyk i miękkość. Blondyn wie również o jednej bardzo ważnej rzeczy. Jeżeli Yukiko nie śpi z nim albo z pluszowym pingwinem, może nie spać nawet całą noc. Dlatego, kiedy tylko kładą się razem, oplata ją mocno w swoich ramionach, wiedząc, że jest bezpieczna i żadne koszmary nie mają szansy jej dopaść. Pocałunek przed zaśnięciem ma oznaczać dobre sny i szczęśliwe jutro. W ciągu tygodnia przed pójściem spać, dzwonią do siebie, chociaż na chwilę i rozmawiają, co także jest istotną częścią tego związku. Obiecali sobie mówić o wszystkich zmartwieniach, chcą być ze sobą szczerzy. Otonashi uwielbia uczyć Nagisę. Nie tylko pod względem szkolnym ale także twórczym. Uwielbia jego rysunki, a kilka ma powieszonych w swoim pokoju. Jest z niego dumna z każdym wyścigiem w jakim bierze udział, każdą nagrodą za popłynięcie w zawodach, z każdym momentem, kiedy coś mu się uda lub spełni się jego marzenie lub  jego prośba zostanie wysłuchana. Uwielbia z nim odkrywać nowe miejsca, jak i przeżywać kolejne przygody. Pomimo, że czasami boi się jego pomysłów, ufa mu i wierzy, że zawsze jest warto przezwyciężać strach. Ciągłe przytulanie, pocałunki, zbliżenia, łaskotanie, dotyk, pieszczoty. To wszystko między nimi ciągle ewoluuje. Yukiko wie, że nie ma ciała, jakiego pożąda większość chłopaków, jednak Nagisie w ogóle to nie przeszkadza. Kocha ją taką, jaka jest. W jego oczach jest najpiękniejsza na świecie, kocha jej włoski, które czesze za pozwoleniem bardzo delikatnie, duże oczy, kojarzące się z ulubioną czekoladą, okrągłe policzki z dołeczkami na których często gości soczysty, słodki rumieniec, słodkie, delikatne usta, które uwielbia całować subtelnie, ale i czasami bardziej namiętnie, w zależności od sytuacji. W momencie, kiedy zostają sami, zbliżają się do siebie bardziej, co zazwyczaj dzieje się za sprawą chłopaka. Kocha ją całą i udowadnia jej to, jednak nie robi nic wbrew jej woli. Obiecał, że ich pierwszy raz będzie wspaniały. I słowa dotrzyma, pomimo, że oboje nie znają dnia ani godziny. Yukiko jest jego światem. I nie chce sobie wyobrażać, co Yukiko musiałaby zrobić, aby się to zmieniło. Jeżeli Otonashi myśli o tym, że Nagisy miałoby zabraknąć w jej życiu, jest jej niesamowicie przykro i odgania od siebie te myśli natychmiastowo. Chcą nawzajem swojego szczęścia, wiedząc, że nie raz muszą sami na nie zapracować, jednak są na to gotowi. Są gotowi razem brnąć przez życie, dosięgając przyszłości, jaka czeka gdzieś blisko, lub i dalej. Z każdym dniem odkrywają nowy aspekt, który ich zbliża, chociaż od samego początku akceptują i kochają swoje pasje, w które chcą się zagłębiać. Mają również swoje małe, słodkie tajemnice, które chcą ukryć przed resztą świata. Jednak momentami mają wrażenie, że stworzyli dla siebie całkiem nowy świat. W nim są razem i są szczęśliwi. I nikt nie jest w stanie im tego zabrać. Są dla siebie powodem do wstania rano, uśmiechu, radości, życia. Kochają siebie. Chcą przeżywać siebie, swoją relację, swoją miłość, uczucie do wszystkiego, co już przeżyli, co ich umacnia i pomaga iść naprzód. Są silni, bo ich miłość jest nieskończona i nierozłączna.

Kocham Cię, skarbie. Na zawsze.  

KONIEC.