Kryształ Dusz

Wielka Sala, Śniadanie

Harry i Ginny wkroczyli do Wielkiej Sali trzymając się za ręce. Jeśli nie liczyć dziwacznego snu, spał bardzo dobrze.

- Profesorze Harry! – zawołał cienki głosik. – Usiądź z nami!

Harry uśmiechnął się szeroko na widok Eriki, która machała mu szaleńczo, pokazując dwa wolne miejsca przy ich stole.

- Co powiesz, Gin? Usiądziemy dziś z małymi dziećmi? – spytał z uśmiechem.

- Czemu nie, profesorze Harry? Jesteś ich ulubionym nauczycielem – odpowiedziała.

Oboje podeszli do stołu, przy którym pozostałe miejsca zajmowali pierwszoroczniacy. Harry był zadowolony, widząc że Eryk i Erika zaprzyjaźnili się z dzieciakami w ich wieku. Ale wyglądało na to, że przysiedli się do stołu w trakcie kłótni między bliźniętami. Najwyraźniej Erika zmieniała swoje włosy na blond, a Eryk dodawał do nich niebieski odcień. W końcu dziewczynka miała dosyć.

- Profesorze Harry, powiedz mu coś. On ciągle robi moje włosy niebieskie!

- A właśnie że nie!

- A właśnie że tak!

- A właśnie że nie!

- A czy któreś z was próbowało kiedyś zmienić tylko swój wygląd, zamiast zmieniać oboje? – przerwał im Harry.

Oboje spojrzeli na niego z sympatią.

- Ale jesteśmy bliźniętami. Zawsze robiliśmy wszystko razem – powiedziała Erika.

Ginny żartobliwie uderzyła Harry'ego w ramię.

- Właśnie, to bliźnięta! Nie wiesz nic o bliźniętach?

Uśmiechnął się do niej, a potem odwrócił z powrotem do bliźniąt.

- Ale nie robicie wszystkiego razem. Śpicie w innych dormitoriach i pewnego dnia Eryk będzie miał dziewczynę, a Erika chłopaka.

Erika wywróciła oczami.

- Oczywiście, że będę miała chłopaka, który będzie traktował mnie tak, jak ty traktujesz swoją dziewczynę. Ma szczęście, że nie jestem starsza, albo bym cię jej ukradła – powiedziała Erika, ostrzegawczo wskazując palcem na Ginny.

Eryk pociągnął siostrę za rękaw i wyszeptał jej coś do ucha.

- Nie Eryku! Ona jest dla ciebie za stara!

Ginny zrobiła wielkie oczy, a Harry położył jej rękę na ramieniu.

- Nie chciałbyś jej, Eryku. Gryzie – Wyszeptał na tyle głośno, by cały stół usłyszał.

Ginny zaczerwieniła się gwałtownie i zaczęła odpowiadać, ale Eryk spytał:

- Skoro gryzie, to po co ci ona?

Ginny uniosła brwi i spojrzała na narzeczonego.

- No właśnie profesorze Harry, po co?

Harry nachylił się nad stołem i pokazał, żeby wszyscy zbliżyli się do niego. Rozejrzał się ostrożnie, jakby miał właśnie zamiar wyjawić jakiś sekret.

- Zdradzę wam, jak znaleźć chłopaka albo dziewczynę. Znajdźcie najpierw przyjaciela, kogoś z kim będziecie szczęśliwi. Wtedy takie nawyki jak gryzienie nie będą wam przeszkadzać.

Potem odchylił się i wyczarował białą różę, którą włożył Ginny za ucho. Grupka pierwszaków wybuchnęła cieniutkim śmiechem.

Nagle za Harrym ktoś uprzejmie odchrząknął. Większość pierwszaków podskoczyła przestraszona. profesor Dumbledore uśmiechnął się do nich łagodnie.