Kryształ Dusz

U Snape'ów, Późny Wieczór

Serena przekręciła się niespokojnie, mamrocząc ze złością, gdy nogi zaplątały jej się w kołdrę. Przez ostatnich kilka godzin to zasypiała, to się budziła, ale głęboki sen nie nadchodził. Myślała, że Severus będzie chciał z nią porozmawiać tej nocy, ale gdy poruszyła ten temat po wyjściu Harry'ego i Ginny, warknął tylko na nią i zamknął się w gabinecie przy sprawdzaniu prac domowych. Zrozumiałą aluzję i zostawiła go w spokoju.

Poszła do łózka sama, wiedząc, że jej mąż dołączy do niej, gdy będzie na to gotowy. Kiedy w końcu wśliznął się pod przykrycie leżał tak, napięty i rozbudzony, podczas gdy ona starała się przysnąć. Teraz, wyplątując nogi z przykrycia, zorientowała się, że miejsce koło niej jest puste.

Westchnęła, wzięła jego poduszkę i mocno się w nią wtuliła. Wiedziała, że oboje będą spać lepiej, jeśli on zdoła to z siebie wyrzucić. Ale skłonienie Severusa Snape'a, by zrobił coś, na co nie miał ochoty, było zadaniem godnym Herkulesa, a ona o tej godzinie po prostu nie miała na to sił. Poza tym nigdy nie była w najlepszej formie, jeśli nie mogła się wyspać. Więc leżała w ciemnościach i pozwalała myślom swobodnie dryfować.

Nie była pewna jak długo tak leżała. To mogły być godziny lub tylko minuty. Ale coś zaczęło jej przeszkadzać. Nigdy nie mówiła o tym Severusowi, ale gdy był w mrocznym, ponurym nastroju jak tej nocy, czuła to gdzieś z tyłu głowy. Zupełnie jak swędzenie, do którego nie sposób sięgnąć, ale które z całego serca chce się podrapać.

W końcu poddała się i przyciągnęła kolana do piersi. Dlaczego nie mogło być wcześniej?

- Severus? – powiedziała, wiedząc że tu jest, choć go nie widziała.

- Nie chciałem cię obudzić.

- Ale obudziłeś. Za głośno myślisz!

Chwila zaskoczonej ciszy, potem odpowiedź:

- Co to niby miało znaczyć?

- Nic. Jeszcze się do końca nie obudziłam. Chcesz o tym w końcu pogadać czy dalej będziesz tu smęcił? – burknęła.

- Idź spać – odparł chłodno.

Szlag! Będzie smęcił, co znaczy, że będzie bardziej wkurzony niż zwykle, a ja już w ogóle nie będę mogła pospać, pomyślała. Pobudka, czas zacząć walić głową w mur Severusa Snape'a, Warczącego Dupka.

Wyszła z łóżka, złapała szlafrok i narzuciła go sobie na ramiona, by ochronić się przed nocnym chłodem. Powoli ruszyła w stronę głosu. Wreszcie odnalazła męża, po prostu wpadając mu na plecy. Przesunęła się przed niego i oparła się plecami o jego pierś. Gdy się nie poruszył, burknęła coś i sięgnęła po jego dłonie, by objął ją w pasie. Kiedy zaczęła trząść się z zimna, przytulił ją mocniej, co sprawiło, że się uśmiechnęła.

- Wiesz, jeśli mamy tak tu stać, możemy równie dobrze mieć na co patrzeć – powiedziała, wyciągając rękę i odsuwając zasłony z okna. – Nie rozumiem, jak możesz tak stać w ciemności i nie patrzeć absolutnie na nic – dodała z ziewnięciem, gdy poświata księżycowa zalała pokój.

- Nie chciałem cię obudzić – odparł delikatnie.

- I faktycznie dało to świetny efekt – mruknęła, wtulając się mocniej w jego ciepło. – Powiedz mi – zażądała, gdy Severus dalej stał w milczeniu.

- Nie wiem gdzie zacząć – odrzekł.

- Oczywiście od początku. Wiem co nieco, ale od innych i to głównie dorosłych. Opowiedz mi o swoich uczniowskich latach w Hogwarcie.

I tak zaczęła się trzecia spowiedź Severusa Snape'a. Serena wiedziała o wielu paskudnych rzeczach, które w przeszłości zrobił jako Śmierciożerca. Nalegał, by się tego dowiedziała, nim się pobrali. Odmówił związania się z nią, póki nie poznała jego najgorszych chwil. Dwa tygodnie przed ślubem podzielił się z nią swoimi najgorszymi czynami za pośrednictwem myśloodsiewni. Był pewien, że po tym ją straci. Kiedy nie odwróciła się od niego, przysiągł sobie, że nigdy jej nie opuści.