The Psychopath and the Depressed [HCS1]

Bree

- - -

Tinik. Isang daang tinik ang nakatusok sa aking dibdib.

The only thing I can do is to stare blankly at nothing... sa kawalan... at hintayin ang pagbuhos ng luha na napupuno sa aking dibdib.

Walang katapusan. Kulang na lang ay lumuha ako ng dugo.

Dahil paano lulunasan ang sugat sa aking puso? Sa aking kaluluwa? Sa aking pagkatao? Paano ko lulunasan ang sarili ko?

Gusto kong lumaklak ng anaesthesia. Baka sakaling maging manhid ako.

It took me seven years to feel like a stone over Neomi's death. Seven years!

When you felt too much – too much grief – after a while you will feel nothing but emptiness. But it took me seven years to feel the void...

Nothing! That's what I want to feel.

The feeling of lost, coldness, and numbness... Those are better than this – unbearable pain.

But I can't. This is too much!

Looking at Rant's almost unrecognizable face and body... Looking at him covered in blood and bruises... Watching him, my Death, my Life, my Everything... Watching him run out of breath!

"Rant... Mahal na mahal kita. K-kung iiwan mo ako, susunod ako sa'yo. Kung iiwan mo ako, parang mo na rin akong pinatay! Kung mahal mo ako, 'wag mo akong iwan!"

But can he hear me? Hindi ko alam kung ilang bala ang tumama sa kanya. Punung puno ng kaguluhan ang paligid. Maingay, dahil sa lakas ng mga barilan at sigawan.

"Tulong! Tulong!" Mahinang sigaw ng karamihan na walang tigil.

Ako? At si Rant... Siya! "Tulungan niyo ako!" Halos hindi ko na maisigaw dahil... sino ba? Sino sa kanila ang tutulong?

They have their own problems. They have their own principle to fight for. They have their own lives to save...

At kami lang naman... Ako ang naging mitsa nito, pero nadamay lang din ako. I'm also a victim of this war – everyone is!

Pero please... "Tulungan niyo ako!" Dahil hindi ko alam ang gagawin kapag nawala si Rant.

"Tulungan niyo ako!" Dahil wala akong magawa... Gusto kong may gawin, gusto kong magwala! Pero hindi ko siya mabitawan...

"Rant, please. Don't leave me alone. Huwag mo akong iwan sa gulong ito. Please, please..."

Yakap ko lang siya. Mahigpit na mahigpit.

Hindi ko ramdam ang tibok ng kanyang dibdib! Lalo akong nataranta... Alam kong nakapikit siya, pero baka natutulog lang naman.

"Tulog ka lang naman 'di ba? Gumising ka. Sabihin mong tulog ka lang. At okay ka lang. Akala ko ba mahirap mamatay ang masamang damo? Kahit ilang beses kang natamaan ng bala, 'di ba okay ka lang naman? Gagamutin kita Rant. Kaya gumising ka! Tulog ka lang 'di ba? Please, please, open your eyes and tell me you're fine!"