Harry ostatnio bardzo często spotykał się z Dumbledore'em, więc nie zdziwiło go zbytnio prośba o kolejne. Zdziwiła go tylko pora spotkania, ponieważ odbyła się ona dosyć późnym wieczorem. Mogło się wydawać, że słowa jakie Dumbledore wypowiedział do...
Cały dzisiejszy dzień bardzo jej się dłużył. Wszystkie lekcje wydawały się nudne i specjalnie przedłużane. Nawet zaklęcia nie dawały tej samej radości i zainteresowania co zawsze. Profesor Filius Flitwick mówił same oczywiste rzeczy i zaklęcia już jej znane.
- Wszystko gra?
- Co? - uniosła głowę zdezorientowana i spojrzała na siostrę. Danielle przyglądała jej się z zmartwieniem. Oderwała się od owsianki i puściła łyżkę ,którą do tej pory grzebała w misce.
- Pytałam czy wszystko gra. - powtórzyła ,a Elizabeth uniosła brwi i otworzyła usta. Pokiwała głową twierdząco.
- Tak ,dlaczego miałoby coś nie grać? - skomentowała i zaśmiała się lekko.
- Nic nie mówisz od wczoraj. - za argumentowała patrząc na nią. Jej mina aż za bardzo dawała jej znak ,że nie wierzy w żadne słowo.
- Wydaje ci się tylko. Muszę iść. Mam jeszcze do zrobienia wypracowanie z eliksirów. - powiedziała i jak najszybciej wyszła, aby uniknąć dalszej rozmowy. Bardzo szybko przedostała się do biblioteki i zabrała się za pisanie wypracowania. Nie szło jej to sprawnie. Ledwo mogła się skupić i napisać jedno zdanie. Trzymała w ręku pióro i bazgrała na kartce nic nie warte słowa. Pierwszy raz od bardzo dawna miała problem z jakąkolwiek pracą i bardzo ją to denerwowało. Nie czuła satysfakcji z samej siebie i była bardzo poddenerwowana.
- Hej ,Elizabeth. - usłyszała koło siebie głos ,który sprawił ,że przez chwilę zamarła. Zamknęła oczy na chwilę potrzebując wyciszenia. Akurat najmniej chciała teraz czyjegoś towarzystwa ,a tym bardziej towarzystwa Pottera. Otworzyła oczy i nawet nie spoglądając na niego znowu zabrała się za pisanie czegokolwiek.
- Hej. - odburknęła pod nosem. Miała tylko nadzieję ,że zaraz sobie stąd pójdzie.
- Co u ciebie? - zapytał cicho siadając przed nią i patrząc na nią dziwnie a nawet podejrzanie.
- Robię wypracowanie ,więc mi nie przeszkadzaj. - kolejny raz odburknęła tym razem próbując go spławić. Nie chciała być dla niego nie miła ,ale czuła ,że nie dawał jej innego wyjścia.
- Ale... Co się stało? - zaczął drążyć temat ,a ona zaczęła się bardzo niecierpliwić. Przestała pisać i mocno ścisnęła pióro w dłoni.
- Nic. - lekko uniosła głos.
- Ale przecież widzę ,że jesteś jakaś inna. - on nie przestawał próbować wyciągnąć ze niej czegokolwiek. Bardzo ją to irytowało.
- Nic. - tym razem bardzo uniosła głos. Jej cierpliwość zaczęła dosięgać końca.
- Elizabeth...
- Harry ,daj mi spokój. Jestem zajęta ,nie widzisz? Idź się zajmij swoją dziewczyną. Ona z pewnością bardziej potrzebuje twojego towarzystwa. A ja zdecydowanie mniej potrzebuje problemów. - wypowiedziała wszystko najszybciej jak potrafiła upuszczając pióro. Nie potrafiła już się hamować.
- Ale ja nie mam...
- Do widzenia ,Harry. - wstała pospiesznie z krzesła i zabrała swoje kartki po czym opuściła bibliotekę. Nie mogła znieść jego widoku ,głosu ,zapachu ,a nawet samej obecności. Dlatego wyszła. Wiedziała ,że nie da jej spokoju i sama musi o to zadbać. Chyba muszę się jakoś wyluzować.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Nie mam pojęcia o co jej chodzi? Dlaczego jest na mnie zła? Hermiona. Mówiła ci coś? - Harry kręcił się w kółko obok dwójki przyjaciół. Ron stał patrząc na niego jak na wariata ,a Hermiona trzymała się za głowę pochylona w dół. Zatrzymał się i spojrzał na nią.
- Jedno pytanie. Co robiłeś wczoraj z Cho ,jak zostaliście sami w pokoju życzeń? - zapytała podnosząc głowę i spoglądając na niego. Wciągnął powietrze.
- Całowaliśmy się. - powiedziałe jak gdyby nigdy nic ,a Hermiona załamana przybrała inną pozę siedzenia na kanapie.
- No i wszystko jasne. - powiedziała jakby odkrywa teorie Darwina ,a Ron zaśmiał się.
- I jak było? - zapytał ciekawy śmiejąc się cicho.
- Ron, to nie jest teraz ważne. - powiedziała Hermiona zganiając chłopaka i spojrzała na Harry'ego.
- Więc co jest jasne? - zapytał ,a Hermiona znowu załamała ramiona. Westchnęła głośno po czym odpowiedziała.
- Harry, wyobraź sobie ,że Liz to książka. Czytasz ją już nie wiadomo ,który raz ,a dalej nie wiesz jaką ma puentę i jaki jest jej sens. Nadal dziwisz się w tych samych momentach i mimo ,że zaczynasz znać ją na pamięć to i tak nic się z niej nie nauczyłeś. - powiedziała na jednym wdechu. Nastała cisza. Była zbyt długa żeby Hermiona mogła ją wytrzymać ,więc jak najszybciej wyszła do swojego dormitorium. Spojrzał na Rona ,a on na niego.
- Jej już kompletnie odbiło o tych książek, nie? - zapytał Ron.
Nie odpowiedział mu tylko zastanawiając się nad jej słowami poszedł do dormitorium. Umył się i położył się do łóżka. Ron już smacznie spał. A on leżał wpatrzony w sufit ,zastanawiając się nad każdym słowem Hermiony i całą sytuacją z Elizabeth. Widać była na coś zła ,ale czy na mnie? Po chwili zasnął i rozpoczął się najgorszy koszmar w jego życiu.
