My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 9 •

Na een poosje wordt er op mijn deur geklopt en loopt Nathan naar binnen. Geschrokken kijk ik hem aan als hij zegt dat we moeten praten. Als je vriendje zoiets tegen je zegt, weet je dat er een probleem is dat jullie moeten oplossen. Maar als je baas het tegen je zegt... Ik weet niet eens hoe erg het dan is, waarschijnlijk word ik ontslagen.

Nathan draagt niet langer meer zijn bebloede overhemd, maar nu draagt hij een lichtblauw overhemd die zijn perfecte armen en brede schouders nog beter laat zien. What the fuck, Mila. Die man voor je kan een moordenaar zijn, stop met denken aan zijn biceps.

"Waar moeten we over praten?" Vraag ik hem alsof ik niet weet waar hij het over heeft.

Zijn houding veranderd en hij slaat zijn armen over elkaar. "Over wat je daarnet hebt gezien."

"Ik heb helemaal niets gezien." Lieg ik nogmaals. Ik voel mijn hartslag in mijn keel, nog nooit ben ik zo bang geweest als nu.

"Stop met liegen Mila!" Zegt hij met een verheven stem. Ik deins achteruit en voel mijn bureaustoel in mijn rug. "Shit, sorry," zegt hij als hij ziet dat ik schrik, "maar we moeten echt praten."

Ik knik omdat ik niet zo goed weet wat ik moet zeggen.

"Nou ja, ik moet praten en jij moet luisteren," gaat Nathan verder, "het spijt me dat je dat hebt gezien, je had zoiets nooit mogen zien."

Door zijn laatste woorden lijkt er een soort kwartje in mijn hoofd op zijn plaats te vallen. "Dus dit soort dingen gebeuren wel vaker?," vraag ik hem terwijl mijn gedachten overal en nergens heen vliegen, "wie ben jij?"

Hij lijkt even te twijfelen, maar bedenkt zich dan. "Het is een te lang verhaal om te vertellen, maar ik werk met een aantal slechte mensen en soms komen zij tussen mij en mijn bedrijf in te staan en dan moet ik ze..."

"Vermoorden?" Maak ik zijn zin af.

Hij begint te lachen. Waarom begint hij te lachen? Ik zag het net toch gebeuren, Nathan zat helemaal onder het bloed.

"De man in mijn kantoor leeft nog hoor," zegt hij nog altijd lachend, "helaas."

"Blijf uit mijn buurt." Waarschuw ik hem.

"Lieve schat, dit stelde helemaal niets voor." Zegt hij. Hij heeft zijn ene wenkbrauw omhoog gelift en staart me recht aan. "Is dit soms een grote grap voor jou?" Vraag ik hem een beetje boos. Hoe durft hij dat te zeggen, hij heeft iemand in elkaar geslagen. "Ik ga het aan Julia vertellen." Dreig ik.

Hij komt dichterbij mij staan en grijpt mijn pols vast, hij doet me echt pijn. Zijn ogen worden weer donker, net zo donker en emotieloos als toen ik hem vanmorgen met een bebloed shirt en bebloede knokkels uit zijn kantoor zag komen. "Als jij dit ana Julia vertelt, eindigt dit baantje niet erg goed voor jou. Begrepen?" Zegt hij grommend en dreigend in mijn oor. Ik voel zijn adem op mijn huid en krijg meteen kippenvel.

Deze kant van Nathan kende ik nog niet, maar het is meedogenloos en bijna duivels. Mijn adem stokt in mijn keel, waardoor ik geen lucht meer krijg.

"Ik vroeg je of je me hebt begrepen?" Herhaalt hij. Ik knik en eindelijk laat hij mijn pols los. Hij verlaat mijn kantoor en gooit de deur achter zich dicht. Er zat zo veel kracht achter dat hij bijna uit zijn voegen viel. Ik blijf alleen achter in mijn kantoor, huilend en trillend door de angst.

Ik kon het niet meer aan. Het voelde goed om mijn ingehouden tranen eruit te gooien. Ik was opgelucht, maar hierdoor had ik niet gehoord dat iemand mijn kantoor binnen was gelopen.

Stefan...