My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 152 •

Nathan komt op het geluid afgerend, maar staat dan stil als hij me ziet. Hij trekt lijkbleek weg. "Fuck, Mila." Hoor ik hem zeggen terwijl hij in paniek naar mij kijkt.

"Ik heb mijn hand opengesneden aan een stuk glas. Er is verder niets aan de hand. Sorry, ik ruim het allemaal op," zeg ik hem om hem gerust te stellen, maar hij reageert niet en blijft perplex staan, "Nate, gaat het wel?"

Nate kijkt geschrokken naar mijn hand en kijkt dan naar zijn eigen handen. Hij trekt nog witter weg dan hij al was, alsof hij erg diep in gedachten is. Hij reageert pas weer op me als ik zijn naam in paniek roep.

"Fuck, Mila het spijt me." Zegt hij terwijl hij naar me toegelopen komt. Ik kan niets anders zeggen dan hem te vragen of het wel goed met hem gaat, hij liet me schrikken. "Ja, ja, het gaat goed met me. Maar ben je verder in orde? What the fuck is er gebeurd?" Vraagt hij me, kijkend naar mijn hand waar allemaal bloed overheen loopt, "shit, laten we je hand maar schoon maken, kom mee."

Nathan legt zijn arm om mijn middel heen en begeleid me naar de keuken, zodat ik mijn hand kan spoelen.

Nate helpt me om op het aanrecht te klimmen en zet dan de kraan aan. "Doet het pijn?" Vraagt hij me terwijl hij mijn had vastheeft en probeert schoon te maken met het stromende water uit de kraan. "Een beetje." Antwoord ik.

"Je bent zo verschrikkelijk onhandig, weet je dat?" Vraagt hij me. Ik moet lachen om zijn opmerking en daardoor doet het iets minder pijn als hij de snee in mijn hand bekijkt en een klein beetje opent om te kijken hoe diep het is. "Dit kan een beetje prikken."

Nathan giet zo voorzichtig als hij kan wat Betadine over mijn hand en ik knijp mijn ogen dicht door het plotselinge pijnlijke prikkels in mijn hand. Zijn aanrakingen zijn zo voorzichtig, alsof hij een baby aan het verzorgen is. Het herrinert me aan die ene keer dat ik viel toen ik zijn kantoor binnenliep. Het voelt alsof dat alweer jaren geleden is.

"Het is klaar, laat me je helpen met opstaan." Zegt hij me. Hij legt zijn handen in mijn middel en helpt me om voorzichtig het keukenblad af te glijden. "Hoe voel je je?" Vraagt hij me terwijl hij nog altijd dicht tegen me aan staat en mijn gezicht scant. "Beter, dank je."

Ik twijfel of ik hem moet vragen wat er zojuist gebeurde. Ik vraag me namelijk af waarom hij verstijfde, was het vanwege het bloed? Hij heeft mij vaker geholpen met bloed en toen heeft hij ook niet zo gereageerd.

"Nate, waarom gedroeg je je zo vreemd net?," vraag ik hem zachtjes, "je bevroor en het leek alsof je ergens aan dacht."

"Het is niets, Mila, echt waar." Antwoordt hij kortaf, terwijl hij langs me heen kijkt om oogcontact te vermijden. Er is duidelijk iets dat hij niet durft of wil te vertellen. "Maar het leek wel alsof je me niet kon horen." Voeg ik er nog aan toe. 

"Ik wil er niet over praten," zegt hij ineens met een harde, maar vastberaden stem, "ik ga de kelder schoonmaken."

Zijn warme handen laten mijn lichaam los en hij loopt weer richting het keldertje. Wat is zijn probleem toch? Waarom bevroor hij daarnet? Dit heb ik hem nog nooit zien doen...

Dit was niet echt het romantische avondje dat ik gepland had. Ik besluit mijn pyjama aan te gaan trekken en in bed te gaan liggen. Ik had geen trek meer in mijn pizza en de wijn laat ik ook maar staan.

Nate kwam even later bij me liggen, maar we hebben geen woord meer over het incident uitgewisseld. Ik heb mezelf omgedraaid en ben dus ook maar in slaap gevallen.