My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 29 •

De volgende ochtend word ik wakker in een bekend bed. What the fuck, Nate's bed? Alweer? Ik zak door de grond als ik terugdenk aan gisteravond. Ik heb mezelf letterlijk op hem geworpen, maar hij was zo'n gentleman.

"Goedemorgen slaapkop." Zegt Nathan die weer met enkel een handdoek om aan de andere kant van de kamer staat. Dit meen je toch niet he. Ik hoef mezelf dit keer niet te knijpen want ik weet gewoon dat dit typisch zo'n situatie is die alleen mij kan overkomen.

"Het spijt me zo erg." Zeg ik zodra ik hem zie staan. Hij lacht en zegt dat het hem niet uitmaakt. "Ik genoot wel van de aandacht," zegt hij met een grijns, "ik heb dit keer geen nieuwe kleding voor je, maar er liggen wat oude kleren van mij die te klein zijn in de badkamer. Kies daar maar wat uit."

Ik kan een klein glimlachje op mijn lippen niet onderdrukken en bedank hem. Hij is zo lief tegen me vandaag. Ik vind deze kant van hem leuk.

In de badkamer zie ik een heel bekend jasje liggen. Vroeger droeg hij dit jasje altijd toen ik bij Julia thuis was, het is namelijk het jasje van zijn voetbal vereniging. Ik wou het toen al zo graag dragen, maar ik denk dat dit mijn kans is.

Ik loop gedoucht en wel de badkamer uit en draag zijn jasje. Weer staat Nathan te bellen, maar hij kijkt er niet blij bij. Hij draagt een simpele zwarte jeans en een zwart shirt. Casual ziet er goed uit, ik vind het leuk.

"Mijn jasje staat je goed." Complimenteer hij me. Hij vertelt dat ze de jongen die mij gedrogeerd heeft nog steeds niet gevonden is. "Het geeft niet, alles is goed gekomen."

"Het geeft wel, Mila. Ik had je kwijt kunnen raken," zegt hij boos, "ik bedoel dat wij je kwijt hadden kunnen raken. Liam, Julia, het bedrijf."

"Maar je hebt me gered en ik ben helemaal in orde. Ik draag zelfs een super leuk jasje." Zeg ik speels terwijl ik een rondje draai om mijn outfit te laten zien. Hij moet lachen en zegt me op een sarcastische toon dat het me enig staat. Speels geef ik hem een plagerig zetje tegen zijn schouder. Ik kan niet geloven dat hij zo relaxed en speels hij is deze ochtend. Ik voel me daardoor een stuk meer aangetrokken tot hem.

"Laten we maar naar werk gaan," stel ik voor, "we zijn al laat."

"Niet nodig, ik heb gezegd dat we niet komen. Ik dacht dat je wel een beetje rust kon gebruiken." Zegt hij met een kleine glimlach. Mijn hart begint harder te kloppen en ik wil hem zo graag zoenen nu. Hij is zo lief.

Maar ik doe het niet. Ik moet me aan de regels houden.

Nathan reed me naar huis en weer praatte we niet waardoor het best ongemakkelijk was. Ondanks dat hij niet tegen me praatte, zag ik hem wel meerdere keren naar mij kijken via de binnenspiegel. En telkens als hij dat deed, begon ik te blozen. Waarom heeft hij dat effect op mij?

Thuis ga ik in mijn bed liggen om de drugs uit te laten werken. Ik voel me nog steeds een beetje duizelig en licht in mijn hoofd. Hij kan zo bezorgd en lief zijn, maar hij kan ook een eikel zijn die zo koud reageert en vol woede zit. Door hem raak ik in de war.

En het enige waar ik aan kan denken zijn zijn lippen op die van mij. Ik verlang naar die lippen en zijn perfect gevormde lichaam. Het si alsof ik er verslaafd aan ben.