My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 32 •

"Hij is open!" Roept Nathan zodra we ons helemaal gefatsoeneerd hebben.

Stefan loopt Nate's kantoor in en kijkt me raar aan. "Stoor ik?" Vraagt hij langzaam en bedenkelijk. Hij kijkt eerst naar mij, dan naar Nate en vervolgens weer naar mij. Hij moet doorhebben wat er aan de hand is. Het kan niet anders.

Gedraag je gewoon normaal, Mila.

"Ik spreek je later, mevrouw de Bruijn." Zegt Nathan. Hij redt me op dit moment echt, want ik wist niet wat ik had moeten zeggen of had moeten doen. "Ik ben in mijn kantoor als je me nodig hebt meneer."

Dat aas op het nippertje. In mijn kantoor kan ik eindelijk weer op adem komen. Dat was echt op het nippertje.

Twee uur later komt Lauren mij melden dat Nathan mij nodig heeft. Ik snap niet waarom hij dat zelf niet even komt melden, want zijn kantoor is letterlijk een paar stappen van mijn kantoor vandaan, maar goed.

"Nu?" Vraag ik haar. Ze knikt en zegt al knipogend: "go get your man, honey."

"Hou op hoor." Zeg ik lachend terwijl ik mijn kantoor uit loop. Ik klop op de deur van Nathan en loop zenuwachtig naar binnen. Ik vraag me af waar hij me voor nodig heeft.

"U had me nodig?" Vraag ik zodra ik in zijn kantoor ben. "Ja, ik denk dat we moeten praten over wat er vanmorgen gebeurde."

Ik kijk hem vreemd aan. "Wat bedoel je?"

"Doe nou niet alsof je dom bent, Mila," zegt hij met op elkaar gebeten tanden, "we hadden bijna seks."

Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en zeg dat ik dat weet, maar ook dat het zo fout was. Hij kijkt me aan alsof ik nu iets heel geks zeg en vraagt hoe ik dat nou kan zeggen.

"We moeten hiermee stoppen." Stel ik nogmaals voor. Hij schudt zijn hoofd en zegt dat hij dit niet wilt stoppen.

"Ik wil dit niet meer, Nate," lieg ik hem en mijzelf voor, "ik ben Julia's, jouw kleine zusje, vriendin. Dit kan niet meer zo verder gaan."

"Volgens mij was jij degene die mijn riem losmaakte een aantal nachten geleden." Kaatst hij naar mij terug.

Ik kijk hem ongeloofwaardig aan. Dit ga je niet menen toch? "Ik was gedrogeerd, klootzak!," schreeuw ik naar hem, "laten we gewoon stoppen met het flirten, het zoenen en al het andere erom heen, oké?"

Er valt een lange stilte. Hij blijft me aanstaren, maar zegt niets. De stilte maakt me gek, waarom zegt hij nou niets? "Zeg iets." Spreek ik hem toe.

"Ik denk niet dat ik bij je uit de buurt kan blijven."

Ik kijk hem vragend aan, afwachtend op ook maar ene glimpje waaruit blijkt dat hij liegt, maar hij lijkt het te menen. "Hoezo?"

"Je bent verboden fruit, ik kan gewoon niet ervandaan blijven."

"Nou dat ga je toch maar doen, want ik kan het niet meer aan. Je speelt met mijn gevoelens en het is niet eerlijk," vertel ik hem, "het ene moment ben je aardig voor me en dan schreeuw je opeens tegen me. Ik kan niet omgaan met jou mood swings en ik-"

Ik stop met praten, want ik voel een enorme pijn in mijn hart. Ik wil niet zwak zijn, niet waar hij bij is. "Wat wou je zeggen?" Vraagt hij me.

"Ik wil geen gevoelens voor je krijgen."

Hij lijkt te schrikken bij het woord 'gevoelens' en vraagt me of dat de reden is dat ik wil stoppen. Ik knik en dan wordt hij weer heel koeltjes. "Oké, dan stoppen we. Ik wil ook niet dat het te ingewikkeld wordt."

"Fijn," zeg ik met een klein beetje verdriet, "zullen we doen alsof er nooit iets tussen ons is gebeurd?" 

Hij haalt zijn schouders op en zegt dat hij er niet aan kan doen dat hij mij aantrekkelijk vindt. Hij loopt maar me toe, zo dichtbij dat er geen ruimte meer tussen ons in zit. Hij haalt mijn haar voor mijn oor vandaan en fluistert dan: "weet je zeker dat je dit wilt stoppen?"

Ik voel overal kippenvel op mijn lichaam ontstaan, maar dit is allemaal zijn plan. "Stop," zeg ik als ik een stap achteruit zeg, "ik kan dit niet meer."

"Prima," zegt hij met zijn armen over elkaar, "fijne dag mevrouw de Bruijn."