My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 30 •

De volgende dag op werk realiseer ik me dat ik Nathan nog steeds moet spreken over het verdwenen geld. Met een kleine knoop in mijn maag loop ik naar het kantoor van Nate. Ik hoop niet dat het nu awkward tussen ons wordt.

"Meneer Koster, stoor ik?" Vraag ik als ik in de deuropening van zijn kantoor sta. Hij schudt zijn hoofd en wenkt dat ik naar binnen mag komen. "De vorige keer toen ik uw kantoor in kwam, had ik belangrijke informatie. En ik, ik denk dat, het kan zijn dat-"

"Mila, ik heb niet heel de dag de tijd."

"Iemand steelt geld van u en stuurt het naar ene bank in Italië." Zeg ik zo snel als ik kan. Nathan stapt boos op uit zijn stoel en slaat op zijn bureau. Hij is woedend. Zijn blik wordt weer ijskoud en leeg. Hij maakt me bang als hij die blik heeft, want ik heb namelijk geen idee tot wat hij in staat is.

Hij stormt zijn kantoor uit zonder ook maar iets te zeggen. Bezorgd kijk ik hem na totdat ik hem niet meer kan zien. Dit kan geen goed teken zijn.

"Is alles oké hier?" Vraagt Lauren die Nathan waarschijnlijk zijn kantoor uit zag stormen. Ik schud mijn hoofd en vertel dat ik denk dat iemand hem probeert te belazeren. "Wat gaat hij nu doen denk je? Zal hij zichzelf bezeren?"

Lauren begint te lachen en zegt dat meneer Koster nog gewond raakt. "Het is die andere man waar ik me zorgen om maakt." Zegt ze er nog bij.

"Gaat hij iemand pijn doen?" Vraag ik angstig. Lauren knikt tot mijn spijt en legt uit dat we met een aantal gevaarlijke klanten werken waardoor Nathan geen keus heeft.

"Hoe gevaarlijk?"

"Je kan je beter niet met die kant van de zaken bemoeien Mila," zegt ze zuchtend, "we zijn een beveiligingsbedrijf, maar werken soms ook voor een aantal verkeerde mensen. Zij zorgen voor een goede inkomen van het bedrijf, maar soms loopt dat uit de hand. Vooral wanneer ze ons proberen te belazeren."

Er valt een korte stilte voordat Lauren weer verder praat. Ik probeer alles tot me te laten bezinken, maar toch kan ik niet alles op een rijtje krijgen. "Maar vertrouw me maar als ik zeg dat meneer Koster een goede man is. Hij doet wat hij moet doen om ons en het bedrijf veilig te houden, oké?"

Ik knik, maar ik begrijp er geen zak van. Ik begrijp dat hij ons veilig wilt houden, maar ik begrijp niet hoe hij de dingen kan doen waarvan ik denk dat hij moet doen.

"Zullen we anders gaan lunchen?," stelt ze voor, "Even ergens anders aan denken?"

"Goed plan."

We besluiten om buiten het kantoor te gaan eten. We hebben onze lunch mee genomen naar een bankje in het nabij gelegen park. Het is er rustig en er staat een klein fonteintje waar vogeltjes in aan het baden zijn. "Dus vertel me over meneer Koster?" Begint ze dan plots.

"Ik dacht dat we het ergens anders over gingen hebben." Zeg ik lachend. Ze haalt haar schouders op en vraagt me wat er tussen ons speelt. Ik kijk haar aan met en onschuldige blik en zeg dat er niets tussen ons speelt, want hij is mijn baas.

"Je bent een vreselijk slechte leugenaar, vind je hem leuk?" Zegt ze terwijl ze me met haar schouder aanstoot en het meest enthousiaste gezicht ooit trekt. "Misschien een beetje. Ik weet niet zo goed wat ik van hem moet vinden om eerlijk te zijn."

Ze begint hardop te juichen en zegt dat mijn geheim veilig is bij mij. "Het was fijn even met je te praten, vooral nu ik dit niet tegen Julia kan zeggen."

"Nee stel je voor hoe dat gaat," zegt ze lachend en daarna imiteert ze mij, "hey Juul, ik denk dat ik verliefd ben op je broer."

Ik kijk op mijn horloge en zie dat we nog maar vijf minuten hebben om weer op het kantoor te komen. "Laten we maar naar het kantoor gaan voordat we ontslagen worden."

Eenmaal in mijn kantoor voel ik me enorm opgelucht. Het voelde zo goed om iemand over Nathan en mij te vertellen. Om eindelijk mijn gevoelens die ik voor hem heb aan iemand toe te kunnen geven. Want ik vind hem zeker weten leuk.

Plots hoor ik Nathan's kantoordeur hard dichtslaan.

"Ik had jullie sukkels toch vertelt dat jullie erachter moesten komen wie het is?!" Schreeuwt hij zo hard dat heel het kantoor het heeft gehoord.