My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 144 •

Kathy en ik hebben voor uren gepraat, totdat het donker werd buiten. Het voelde goed om met haar te spreken, alsof ze familie was. Ze is iemand waarmee ik gewoon over de meest willekeurige dingen kan praten: twijfels en angsten... Ze is iemand waar je advies aan kan vragen. Kathy is dan wel zestig jaar, maar ze is een geweldige vriendin van me geworden.

"Bedankt dat je met me kwam praten, Kathy. Het was fijn om een dagje niet aan werk te denken. "Geen probleem," zegt ze een lachend, "zodra je zestig bent, is er niet meer zo veel te doen."

Plots gaat de deur open en klinkt Nathan's stem door de woonkamer. "Sorry dat ik zo laat ben Mila," zegt hij terwijl hij de kamer inloopt, "oh moeder, hallo."

Katherine staat vol enthousiasme op, maar zodra ze naar hem toe loopt, zegt ze dat hij er slecht uit ziet. "Je raakt toch niet overspannen van al dat werken, hé?" Waarschuwt ze hem.

"Het gaat goed met mij, moeder," zegt hij iets wat kattig terug, "maar jij daarentegen... Gaat het wel met je? Het lijkt alsof je afgevallen bent."

"Dit ga je niet doen," zegt ze alsof ze dit al vaker heeft meegemaakt, "je veranderd het onderwerp altijd, ik had een paar dagen geleden griep en daar ben ik nog steeds van aan het bijkomen."

"Waarom heb je me dat niet vertelt?" Vraagt hij haar. Ze zegt hem dat ze niet wou dat hij zich zorgen om haar zou maken, dus dat hij haar nu moet vertellen waarom hij er zo vermoeid uitziet. Hij zegt dat hij gewoon druk is met werk en Katherine zegt hem dat hij te hard werkt en dat hij soms wel een paar dagen vrij mag zijn.

"Dat zal ik onthouden, moeder."

"Oké, dan ga ik er nu vandoor zodat jullie kunnen ontspannen."

Ze spreken af om binnenkort te gaan lunchen en daarna neemt Kathy afscheid van ons. Pas als de deur achter Katherine dicht is, begroet ik Nate.

"Ik dacht dat je me zou negeren?" Zegt hij lachend. Ik zeg hem dat ik weer met hem wil praten, maar dat hij vanmorgen echt te bazig tegen me was. Hij lacht enkel en dat irriteert me lichtelijk. "Wat is er zo grappig?"

Hij drukt zijn lippen op die van mij en zegt dat hij me gemist heeft. Ik zeg hem dat ik hem ook gemist heb. Het is waar, ik was zo bezorgd...

"Wat wou mijn moeder?" Vraagt hij me daarna. "Dat zijn jouw zaken niet, Koster." Beantwoord ik hem. Hij lacht en zegt dat hij het leuk vindt dat ik tijd doorbreng met zijn moeder.

Ik lach en hij zegt dat zijn moeder dol op me is en dat ze altijd over me praat. Dat is lief...

"Hoe was het op het kantoor?" Vraag ik hem als ook mij zijn vermoeide uiterlijk weer opvalt. "Ja daarover," zegt hij zuchtend, "Dante en Sawyer hebben het overgenomen en dat is nog niet eens het ergste..."

"Wat?," vraag ik hem geschrokken, "je maakt me bang, Nathan."

"Sawyer wordt door de politie gezocht en de politie heeft me ondervraagd en ik heb tegen ze gelogen," zegt hij me, ik wil boos worden, maar ik wacht af wat hij te zeggen heeft, "en nu heb ik alles erger gemaakt dan het al was. Toen ze me zijn foto lieten zien, wou ik hem zo fucking graag aangeven, maar dat zou voor zo vele problemen hebben gezorgd."

"Zouden ze je pijn hebben gedaan als je de waarheid had vertelt?" Vraag ik hem. Nathan vindt de vraag lastig en haalt diep adem voordat hij antwoord geeft. "Ze zouden me hebben vermoord, Mila. Of hij zou me mee de gevangenis in nemen. Ik wou niet liegen, maar ik had geen andere keuze. Ik denk dat ik ze voorlopig hun gangetje moet laten gaan."

"Waarom zochten ze Sawyer?"

"Hij zou een politieagent vermoord hebben in Italië." Zegt hij me. Een raar gevoel stroomt door mijn lichaam. Hij is een moordenaar? Een echte moordenaar? Ik vraag Nate hoe hij hier zo rustig mee om kan gaan, Sawyer is een moordenaar en hij loopt in zijn kantoor rond.

"Het is niet de eerste keer dat hij zoiets heeft geflikt." Zegt hij me zachtjes, bang voor mijn reactie.