My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 185 •

"Nee mam, alsjeblieft," zegt hij met zijn blik op zijn moeder gericht, "dit kan niet waar zijn."

En dat was de enige keer dat ik Nathan zijn moeder 'mam' heb horen noemen. Iedereen in de kamer viel stil. Het was zo stil dat ik een druppel water op de grond hoorde vallen, vlak voor Nathan's voeten. Ik kijk hem met medelijden aan, maar hij durft me niet in de ogen aan te kijken en loopt de kamer uit.

Ik loop achter hem aan naar de rest van zijn familie en ik kan aan zijn gezicht zien dat hij niet weet hoe hij dit aan hen moet vertellen. "Vader, Juul." Zegt hij waardoor de twee nietsvermoedend opkijken. Zijn vader vraagt hoe het gegaan is en zegt dat hij naar haar toe gaat om haar te vergezellen in de kamer, aangezien ze hem heeft verteld dat ze die kamer zo eenzaam vindt.

"Pap, ik... Het spijt me, maar..." Vervolgt hij. De lijkbleke huid van Nathan en de blik op zijn gezicht zegt genoeg en zijn vader vraagt of ze haar verloren hebben. Nathan knikt zijn hoofd voorzichtig, hij geeft zijn vader het ergste nieuws dat er bestaat. Ray begint meteen te huilen en Julia kijkt ons hysterisch aan. Ik loop naar Juul en begin haar meteen te troosten.

Nathan slaat zijn armen om zijn huilende vader heen en vertelt hem wat er gebeurd is. Nathan biedt zijn excuses aan dat Ray geen sfacheid heeft kunnen nemen, maar hij zegt het liefste ooit. "Ik zei haar elke avond voor het slapen gaan gedag, gewon voor het geval dat. Ik ben blij dat je nog met haar gesproken hebt," zegt hij zijn zoon, "het ging vannacht ineens zo slecht met haar. Volgens de dokter zou ze nog minimaal een maand hebben."

We staan een tijdje met zijn allen in stilte, totdat Nathan aanbiedt om zijn vader en Julia naar huis te brengen. Ray zegt dat hij met de auto gekomen is en dat hij zelf wel naar huis rijdt en Julia slaapt vannacht bij haar vader, dat wil ze graag.

"Jij bent ook welkom om te blijven slapen, Nathan." Stelt zijn vader voor. Nathan wijst het aanbod af en zegt dat hij vanavond wat tijd voor zichzelf nodig heeft. Hij knikt begrijpelijk en zegt dat Nathan maar naar huis moet gaan en wat rust moet nemen. "Ik wil je hier niet achterlaten, pap." Zegt Nate nog. Ray zegt dat dat echt niet uitmaakt en dat hij straks samen met Julia naar huis gaat. Ze spreken af elkaar morgen nog te bellen.

Ik weet dat Nate op het uit staat om naar huis te gaan en dus vraag ik Julia of ze wil dat ik nog langer bij haar blijf. Ze schudt haar hoofd en zegt dat zij haar vader nog heeft, maar dat ze wil dat ik met Nathan mee ga. Ze is echt de beste vriendin ooit...

Samen met Nathan loop ik naar de auto die in de garage van het ziekenhuis geparkeerd staat. De rit naar huis was verschrikkelijk. Ik kijk even naar Nathan die achter het stuur zit. Zijn kaak staat strak gespannen en zijn handen heeft hij stevig om het stuur heen. Zijn biceps zijn gespannen en zijn duidelijk te zien door de witte blouse dat hij draagt. De pijn op zijn gezicht is zo duidelijk af te lezen, ook al doet hij zo zijn best om het niet te laten merken.

Het is zo stil in de auto... Het is gevuld met verdriet en ellende.