My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 11 •

Na het werk loopt Stefan met mij mee naar beneden. We hebben het over verschillende koffie winkeltjes en wat ik de leukste plekjes om op date te gaan vindt.

"Dus hier ben je." Klinkt Nathan's stem vlak voordat we bij de uitgang zijn. Ik draai me geschrokken om en staar recht in Nathan's ogen. "Heb ik iets verkeerd gedaan, meneer Koster?" Vraag ik een beetje angstig. Het was me goed gelukt om hem te vergeten, maar alle angstige gevoelens komen weer in mij naar boven nu ik hem zie.

"Ik wou graag nog met je spreken over onze," hij lijkt het juiste woord te zoeken en neemt daardoor een pauze in zijn zin, "discussie te hebben."

Nog voor ik iets kan zeggen, is Stefan me voor. "Nathan, het is al half zes. Laat Mila naar huis gaan, dan hebben jullie het er morgen over." Stelt Stefan voor.

Ik zag een enorme woede in Nathan's ogen ontstaan. Ik had verwacht dat Nathan hem zou gaan slaan, net zoals hij vanmorgen bij die man heeft gedaan, maar tegen mijn verwachting in knikt hij een enkele keer.

"Goed, we hebben het er morgen over." Zegt hij. Dan draait hij zich om en loopt weg zonder verder nog iets te zeggen. Wat is er toch met hem?

Zenuwachtig stap ik in de auto bij Stefan. Ik hoop dat hij me vandaag niet weer probeert te zoenen, want ik weet hoe ik vandaag ga reageren. Misschien dat ik hem dan terug zoen, maar misschien ook niet en dan wordt het awkward. Maar ook als ik hem zoen, wordt het awkward. Ugh wie hou ik voor de gek? Het wordt sowieso awkward.

"Sorry voor Nathan, hij kan af en toe nogal snel achterdochtig zijn." Excuseert Stefan zich voor onze baas. Ik vind het lief dat hij dat zegt, maar hij kan er niets aan doen. Het is Nathan die zijn excuses aan zou moeten bieden.

"Dag heb ik gemerkt, ja." Zeg ik wrijvend over mijn nog altijd pijnlijke pols. Stefan's ogen schieten naar mijn pols en dan lijkt hij zich iets te realiseren. "Is hij degene die je vanmorgen heeft laten huilen?" Vraagt hij. Ik durft het niet hardop te zeggen en dus knik ik. "Godver." Mompelt hij.

"Ken je hem al lang?"

"We zijn al een poosje vrienden..."

"Dus je weet ook wat hij voor 'zaken' doet?" Zeg ik terwijl ik aanhalingstekens met mijn vingers maak bij het woord 'zaken'. "Helaas wel, ja."

Ik vraag hem of hij er ook aan mee doet. Als zijn antwoord 'ja' is, stap ik bij het eerstvolgende stoplicht uit en loop ik naar huis. Het maakt me niet uit hoelang ik moet lopen.

"Ja, maar ik doe niet mee aan het fysieke deel, alleen aan het technische deel. Maar ik mag je er niets over vertellen buiten het kantoor of zonder toestemming van Nathan."

Natuurlijk, dit had ik kunnen verwachten. "Kan ik hier uitstappen?" Vraag ik hem als ik een parkeerplaats zie. Hij kijkt me raar aan en vraagt waarom ik eruit wil. Ik leg hem uit er niets mee te maken te willen hebben en dat ik daarom naar huis ga lopen.

"Ik laat je niet alleen naar huis lopen. Het is al donker en ik weet niet wat voor rare figuren er buiten lopen," legt hij uit, "je bent over drie minuten thuis."

Als ik eenmaal thuis in mijn bed lig, krijg ik een berichtje van Stefan. Ik heb er over nagedacht en zolang Stefan niets te maken heeft met het in elkaar slaan van andere mensen, vind ik dat ik hem een kans moet geven.

-
Stefan: He, sorry dat ik niet alles kan vertellen. Ik vond het gezellig met je in de auto, hoop dat we dit vaker kunnen doen x
Mila: Het is al goed, ik was gewoon geschrokken
Stefan: Mooi zo, ik maakte me al zorgen 😢
Mila: Sorry, opnieuw beginnen?
Stefan: Dat vind ik een erg goed plan! 😊
Mila: Topp, tot morgen vreemdeling 😉
Stefan: Tot moegen vreemdeling x
-