My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 109 •

"Hey, sorry dat het zo lang duurde. Ben je klaar om te gaan?" Vraagt Nathan ruim tien minuten later. Daar is hij dan... Hij leunt met één arm tegen de deurpost, waardoor zijn overhemd strakker wordt rond zijn gespierde armen. Waarom kan hij niet gewoon voor één keer er niet zo enorm sexy uit zien?

"Mila, ben je in orde?"

"Ja sorry, ik ben gewoon een beetje moe." Zeg ik terwijl ik opsta van mijn bureaustoel. Plots beginnen mijn benen te shaken, dit was het moment. Ik zet een neppe glimlach op als ik naar hem toe loop.

"Goed, de chauffeur staat buiten te wachten."

Ik volg hem naar de lift en even later staan we buiten. Zodra we een stap buiten de deur zetten, begint het te stormen. Een harde knal klinkt vanuit de donker grijze lucht gevolgd door een lichtflits. En alsof het nog niet erg genoeg is, begint het ook nog eens te regenen.  Nathan pakt mijn hand en trekt me achter zich aan, samen rennen we naar de auto. Hij zorgt ervoor dat ik eerst in de auto zit voordat hij erin gaat. De chauffeur trapt het gas snel in zodra de achterdeur van zijn auto gesloten is.

Ik kon niet naar Nate kijken toen we in de auto zaten. Ik kon zijn ogen op mij voelen, maar ik wist dat ik zou breken als ik naar hem zou kijken.

Onverwacht gaat hij in het midden van de achterbank zitten en pakt mijn hand vast. Hij knijpt er geruststellend in. "Ik weet niet wat je dwars zit, maar we komen er wel uit, oké?" Fluistert hij zachtjes.

Ik neem een lange, diepe hap lucht. Ik wou dat hij gelijk heeft, maar dat heeft hij niet... We kunnen dit niet oplossen.

Voor de rest van de rit heeft Nate mijn hand in stilte vastgehouden. We konden beide de spanning tussen ons voelen, ondanks dat we het allebei probeerde te negeren. Totdat we aankwamen bij Nate's appartement.

Nog altijd in de regen rennen we naar het portiek. Met een speciale sleutel gaat de lift open, alleen zijn sleutel geeft toegang tot de 24ste verdieping.

"Lust je wat te eten of drinken?," vraagt Nate zenuwachtig, "ik kan wat voor je pakken." 

"Nee, ik hoef niets. Dank je."

God, dit is zo ongemakkelijk...

"Ik wou je wat vertellen," zeg ik zenuwachtig, "dus ik, ik..."

"Zeg het gewoon, Mila." Zegt Nate nu licht geïrriteerd. Ik zie aan de manier waarop hij zijn armen over elkaar geslagen heeft dat hij geen zin heeft in mijn getreuzel.

"Oké," zeg ik voordat ik nog één keer diep inadem, "ik denk niet dat we elkaar nog langer moeten zien."

Nathan's ogen beginnen mijn gezicht te scannen, zoekend naar antwoorden. Hij kijkt me aan met de meest verwarde blik ooit voor wat voelt als uren. Hij opent zijn mond om te spreken, maar in plaats daarvan komt er niets uit zijn mond.

"What the fuck bedoel je, Mila?," vraagt hij eindelijk na een lange tijd stilte, "Waar komt dit ineens vandaan?"

"Ik denk gewoon dat dat beter is Nate." Lieg ik tegen hem. Ik zou willen dat het anders was.

"Bullshit, dat denk je niet en dat weet je. We zijn geweldig samen," zegt hij boos met gebalde vuisten, "what the fuck is er veranderd sinds je mijn kantoor verliet vanmorgen? Wat is er aan de hand?"

Nate's gezicht straalt nu alleen nog maar woede en verraad uit. Ik draai me van hem weg zodat ik niet langer naar hem hoef te kijken. Ik weet zeker dat ik in tranen uitbarst als ik nog langer moet toekijken naar wat ik hem aangedaan heb. Ik wou hem nooit zo veel pijn bezorgen, nooit.

"Mila, waag het niet om me de rug toe te keren." Zegt hij boos. Zijn bulderende stem veroorzaakt een rilling door mijn hele lichaam. Ik denk niet dat ik hem ooit zo boos heb gezien. Het doet me pijn en het is allemaal mijn eigen schuld.

Plots voel ik zijn hand aan mijn bovenarm trekken, waardoor hij me omdraait.

"What voor fucking spelletje probeer je met me te spelen, Mila?"

"Ik probeer helemaal geen spelletje met je te spelen, het spijt me." Zeg ik starend naar de grond.

"Komt het door iets wat ik heb gedaan?" Vraagt hij me bijna fluisterend. Alsjeblieft niet, het ligt niet aan Nate. "Komt het doordat ik je niet kan geven wat je nodig hebt? Is dat het," vraagt hij me, ik kan nog niet antwoorden of hij begint het zichzelf al kwalijk te nemen, "Fuck, ik wist dat dit zou gebeuren."

Boos en gefrustreerd loopt hij door de kamer heen. Hij gooit zijn handen in de lucht en haalt ze gefrustreerd door zijn haar.

"Dat is het niet, Nate. Alsjeblieft geloof me." Probeer ik nog een keer. "Wat is het dan wel, Mila, want ik begin mijn geduld met jou te verliezen." Zegt hij terwijl hij met zijn armen over elkaar voor me komt staan.

"Het is gewoon...," begin ik, maar ik neem een pauze om het juiste woord te bedenken, "het is gewoon te ingewikkeld, oké? Ik kan dat stiekeme gedoe niet meer aan."

"Mila, we kunnen dit goed maken. Alsjeblieft." Zegt hij terwijl hij zijn hoofd in verslagenheid naar voren laat zakken, waardoor hij naar zijn eigen voeten kijkt. Het doet me pijn om te weten dat ik degene ben die hem dit heeft aangedaan.

"Dat kunnen we niet, Nathan. We kunnen niet meer samen zijn." Zeg ik hem. Nadat ik dat zei, ontmoette mijn ogen die van hem. Ik zie helemaal niets in zijn ogen. De Nathan die ik kende, was weg. Hij was weer gesloten, vervangen met zijn donkere, koude blik.

"Als je dit echt wilt stoppen, dan is dit het. Dan hoef je nooit meer terug te komen." Zegt hij me met diezelfde blik. "Het spijt me Nate, je moet me begrijpen." Zeg ik terwijl ik in tranen uitbarst en mijn stem breekt.

"Fuck!" Roept Nate boos. Hij draait zich bij mij vandaan en haalt zijn handen weer door zijn haar. Ik zou willen dat ik mijn armen om hem heen kan slaan en hem kan zeggen dat ik het niet meen, dat dit is wat Emily wilt, maar dat kan ik niet...

Ik moet dit doen om ons te redden van de wraakactie van Emily. Ik moet wel...

"Nathan alsjeblie-" begin ik mijn zin, maar ik word onderbroken door Nathan. Hij roept dat ik weg moet gaan. De toon waarop hij naar me schreeuwt maakt me bang en ik ren weg zonder nog om te kijken.

Ik kan mijn tranen niet meer inhouden. Gelukkig regent het buiten nog steeds en dus zal het de andere mensen op straat niet snel opvallen.

Ik huil vanwege Nathan, vanwege onze relatie die zojuist als glas uiteengevallen is, maar ik huil vooral omdat ik er niets aan kan doen.