My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 13 •

Het laatste wat ik me herinner is Nathan's stem die mijn naam zegt, daarna werd ik wakker.

Toen ik wakker werd, mezelf afvragend waar ik ben, zag ik twee ogen terug staren in die van mij. Niet zomaar twee ogen, het zijn die van Nathan. Ik moet een aantal keer met mijn ogen knipperen om te checken of ik niet aan het dromen of hallucineren ben, maar ze waren het echt. Duister en mysterieus.

"Hoe voel je je? Heb je pijn aan je hoofd?" Vraagt hij me. "HIk weet het niet, wat is er gebeurd?" Vraag ik hem, maar nog voordat hij kan antwoorden bedenk ik me dat ik met mijn hoofd op zijn bovenbenen lig. "Wacht, lig op op je schoot?" Merk ik dan hardop op. Good job, Mila, maak het nog ongemakkelijker dan het al is. Ik zie in een snelle glimp dat we in mijn kantoor zijn.

Ik wil gaan zitten, maar Nathan houdt mijn schouders vast waardoor ik weer terug op de sofa geduwd wordt. "Rustig aan, je hebt een behoorlijke smakkerd gemaakt. Je moet rusten," zegt hij erbij, "ik wil niet dat je weer flauwvalt en je hoofd stoot."

Hij tilt voorzichtig mijn hoofd op en schuift er zelf onder vandaan. Voorzichtig legt hij mijn hoofd weer op de bank neer en staat zelf op. Zonder enige twijfel hurkt hij naast de bank neer en zegt hij dat hij mijn wond schoon gaat maken. Hij deed het tot mijn verbazing erg zachtjes en zijn vingers op mijn huid zorgen voor rillingen door heel mijn lichaam. Het voelde als pure electriciteit.

Met een doekje, dat al onder het bloed zit, veegt hij nog meer bloed van de zijkant van mijn hoofd af. Dan gaat hij met een nog schoon puntje langs het hoekje van mijn mond. "Er zit hier nog wat kwijl van het lange dutje dat je hebt genomen." Grapt hij.

"Je krijgt het altijd voor elkaar om gemeen te zijn." Merk ik op. Hij grinnikt even en gaat dan verder met het schoonmaken van de wond op mijn hoofd. Ik zie dat hij een flesje met verzorgende alchohol opendraait en het op een schoon doekje spuit. Nog voor ik kan vragen of het pijn gaat doen, dept hij het doekje op mijn open huid. Ik vertrek een beetje van de pijn en ik meen dat ik hem met medelijden naar me zag kijken. Dat is een heel andere kant van Nathan, verzorgend en bezorgd.

"Wil je proberen om weer te staan?" Vraagt hij me als hij klaar is met heg schoonmaken van mijn wond. Ik knik en lift mezelf op van de bank. Ik word meteen duizelig en mijn benen voelen aan als spaghetti sliertjes. Ik voel mezelf weer naar de grond vallen, maar ik raak de grond niet.

Ik voel twee sterke armen om mijn lichaam heen. Zijn borst voelt hard en ik kan zijn hart horen kloppen door zijn shirt heen. Hij haalt zijn hand door mijn haar, zijn aanraking voelt magisch. "Ik voel me zo duizelig," mompel ik, "bedankt dat je me opving."

"Het is maar goed dat ik dat deed, anders had ik je wond opnieuw moeten verzorgen," grapt hij, "of is dat juist je plannetje?" Hij haalt zijn wenkbrauwen erbij op en dat maakt me aan het lachen. "Dat zou je wel graag willen, hé." Grap ik terug.

"Ik zou niet klagen, nee."

Aan zijn blik te zien, schrikt hij van zijn eigen opmerking. Hij hoest hardop en switcht totaal van onderwerp. "Hoe dan ook... je moet of naar huis of misschien zelfs naar het ziekenhuis."

Ik schrik, want ik wil niet naar het ziekenhuis. Ooit wil ik daar werken, maar ik ben super bang om daar zelf in te liggen. "Ik voel me prima, ik hoef niet naar het ziekenhuis." Lieg ik tegen hem.

"Mila, de afdruk van je gezicht staat letterlijk in mijn stoel. Je voelt je niet 'prima'."

"Ik ga wel gewoon naar huis," stel ik voor, "bedankt voor je zorgen."

"Ik kon je mooie gezicht niet bebloed laten, toch?"

Hij toont me een grote glimlach, dat me van binnen helemaal laat smelten. Dan draait hij zich om en loopt de kamer uit.

What the fuck was dat? Was hij aan het flirten met mij? Nee, toch?