My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 184 •

"Hey Kathy." Zeg ik wanneer ik naast haar op de stoel plaats neem. Ze lacht en opent haar ogen voor heel even, met heel veel moeite. "Nathan en Julia gaan allebei je hulp nodig hebben als dit allemaal voorbij is."

"Ik ben er voor hen allebei, zo veel als ze me nodig hebben."

"Je hebt een prachtige ziel, Mila, laat niemand anders je wat anders vertellen," zegt ze me terwijl ze mijn hand vastpakt, "je bent het beste wat mijn zoon ooit is overkomen. Ik ben je voor eeuwig dankbaar voor alles wat je voor hem hebt gedaan. Ik heb mijn zoon eindelijk terug en dat is allemaal vanwege jou."

"Ik hou meer van hem dan van wat dan ook." Zeg ik haar vanuit het diepst van mijn hart.

"Ik weet het, lieverd," zegt ze me met een glimlach, "en ik weet dat hij ook van jou houdt. Ook al zegt hij het je niet, Mila. Die man houdt zo veel van jou."

Katherine's uitspraak liet mijn hart stoppen voor een seconden, misschien wel twee. Ondanks dat het misschien niet waar is... de gedachten eraan verwarmd mijn lichaam van top tot teen.

"En wanneer hij het je eindelijk zegt, zal ik toekijken met de grootste glimlach op mijn gezicht." Voegt ze er nog aan toe. Een delicate lach verschijnt op mijn lippen, terwijl de tranen in mijn ogen schieten en vervolgens over mijn wangen rollen. "Niet huilen, lieverd," sust ze me, "uiteindelijk gaat alles zoals het zou moeten. Heb wat geduld en je zult erachter komen."

Ze knijpt zachtjes in mijn hand, terwijl haar hand aan het beven is. "Ik hou van je, Mila. Je bent als een dochter voor me, je bent familie." Zegt ze met trillende stem. "Ik hou ook van jou, Kathy." Zeg ik terwijl ik me in mijn eigen woorden verslik. Ze knikt met een tevreden glimlach en vraagt of ik Nathan voor haar wil halen, omdat ze graag nog privé met hem wil spreken. Ik knik en zeg vaarwel, misschien wel mijn laatste 'vaarwel' ooit tegen haar.

Nate zit tegen de muur tegenover de kamer van zijn moeder en ik zeg hem dat Katherine hem graag nog wil spreken. Hij schrikt op en zegt dat hij dat niet kan en dat hij zich zo hulpeloos voelt. "Ze heeft je nodig, Nate." Zeg ik hem als ik voor hem neer ben gehurkt. Hij knikt en staat op, daarna gaat hij naar haar kamer. Ik ga zitten op de plek waar Nate net nog zat en wacht op hem.

Hij en Katherine hebben een lang gesprek, want een half uur later is hij nog niet terug. Ik vraag me af waar ze het over hebben, maar plots hoor ik hard geschreeuw. Nathan roept om hulp en er komen een hoop piepjes uit de kamer. Een leger aan verpleegkundigen en doktoren rent de kamer in. Als de deur openvliegt, zie ik Nathan geschrokken staan.

"Wat gebeurd er?" Vraag ik aan Nate als ook ik de kamer in ren, maar in de kamer krijg ik mijn antwoord al. De verpleegkundigen en doktoren staan om haar bed heen en ze zijn haar aan het reanimeren. Er klinkt een lange, eentonige piep uit de hartritmemonitor...

Er hing een gespannen sfeer in de lucht terwijl et team er alles aan deed om haar weer terug tot leven te wekken. Maar na enkele minuten stoppen ze. "Tijd van overlijden is 12:09."

"Nee mam, alsjeblieft," zegt hij met zijn blik op zijn moeder gericht, "dit kan niet waar zijn."

En dat was de enige keer dat ik Nathan zijn moeder 'mam' heb horen noemen. Iedereen in de kamer viel stil. Het was zo stil dat ik een druppel water op de grond hoorde vallen, vlak voor Nathan's voeten. Ik kijk hem met medelijden aan, maar hij durft me niet in de ogen aan te kijken en loopt de kamer uit.

Ik loop achter hem aan naar de rest van zijn familie en ik kan aan zijn gezicht zien dat hij niet weet hoe hij dit aan hen moet vertellen. "Vader, Juul." Zegt hij waardoor de twee nietsvermoedend opkijken. Zijn vader vraagt hoe het gegaan is en zegt dat hij naar haar toe gaat om haar te vergezellen in de kamer, aangezien ze hem heeft verteld dat ze die kamer zo eenzaam vindt.

"Pap, ik... Het spijt me, maar..." Vervolgt hij. De lijkbleke huid van Nathan en de blik op zijn gezicht zegt genoeg en zijn vader vraagt of ze haar verloren hebben. Nathan knikt zijn hoofd voorzichtig, hij geeft zijn vader het ergste nieuws dat er bestaat. Ray begint meteen te huilen en Julia kijkt ons hysterisch aan. Ik loop naar Juul en begin haar meteen te troosten.

Nathan slaat zijn armen om zijn huilende vader heen en vertelt hem wat er gebeurd is. Nathan biedt zijn excuses aan dat Ray geen sfacheid heeft kunnen nemen, maar hij zegt het liefste ooit. "Ik zei haar elke avond voor het slapen gaan gedag, gewon voor het geval dat. Ik ben blij dat je nog met haar gesproken hebt," zegt hij zijn zoon, "het ging vannacht ineens zo slecht met haar. Volgens de dokter zou ze nog minimaal een maand hebben."

We staan een tijdje met zijn allen in stilte, totdat Nathan aanbiedt om zijn vader en Julia naar huis te brengen. Ray zegt dat hij met de auto gekomen is en dat hij zelf wel naar huis rijdt en Julia slaapt vannacht bij haar vader, dat wil ze graag.