My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 177 •

Eenmaal onderweg naar het restaurant, werd mijn maag gevuld met een misselijk gevoel en ik begon bang te worden. Ik zou mijn biologische vader weer zien... en zijn nieuwe vrouw.

"Hey, het komt allemaal wel goed." Zegt Nathan plotseling. Ik kijk opzij en zie hem even naar mij kijken, daarna kijkt hij weer naar de weg voor hem. "Ik weet het, ik ben gewoon zenuwachtig." Zeg ik hem.

"Je hoeft niet zenuwachtig te zijn," zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn knie legt, "he bent een geweldige meid en als zij dat niet zien, dan zijn het idioten. En je bent de mijne."

"Voor altijd, Nate."

We parkeren voor het restaurant waar we afgesproken hebben en lopen er hand in hand naartoe. Net voordat ik de deur wil openen, houdt Nate me tegen. "Ik wil je nog even zeggen dat ik er voor je ben, wat er vanavond ook gebeurd." Zegt hij me. Een grote glimlach staat op mijn lippen en ik bedank hem. "God, ik hou zo veel van je." Zeg ik hem terwijl ik hem recht in zijn ogen aankijk.

Nate kijkt weg en bijt nerveus op zijn onderlip, maar na een aantal seconden vraagt hij of we naar binnen kunnen gaan. Ik knik en volg hem het restaurant in.

In het midden van het restaurant, aan een tafeltje van vier, zie ik Fred en zijn vrouw zitten. "Zijn dat ze?" Vraagt Nate knikkend in de richting van de twee. Ik beantwoord zijn vraag door te knikken en pak zijn hand nog iets steviger vast. "Het is alsof ik naar een mannelijke en twintig jaar oudere versie van jou kijk." Merkt hij op. Ik begin te lachen en op datzelfde moment valt het Fred ook op dat we het restaurant in zijn gekomen, want hij zwaait naar ons.

We lopen erheen en Fred staat meteen op om mij een knuffel te geven. "Het is goed je weer te zien, lieverd."

"Ja, vind ik ook." Zeg ik terwijl ik ongemakkelijk mijn armen om de man heen sla. Ik maak er een korte knuffel van en zet ook snel weer een stap naar achter. Ik sta stil en weet niets te zeggen. Mijn wangen zijn rood door de ongemakkelijkheid die ik nu voel. Hij is er echt...

Nathan geeft me een subtiel tikje tegen mijn schouder aan waardoor ik terug in de realiteit schiet. "Oh ja, dit is mijn vriend: Nathan Koster," zeg ik terwijl ik naar Nate kijk, "en Nate, dit is mijn biologische vader: Fred de Bruijn."

"Het is een genoegen je te mogen ontmoeten, meneer Koster," zegt mijn biologische vader, "ik kan niet geloven dat mijn dochter met zo'n succesvol zakenman aan het daten is."

"Alsjeblieft Fred, noem me maar Nathan." Zegt hij terwijl hij zijn hand naar mijn biologische vader uitsteekt. Ze schudden elkaar de hand alsof ze zakenpartners zijn. Nathan's donkere ogen scannen intens het lichaam van mijn vader van boven naar beneden.

"Zullen we gaan zitten?," stelt Fred voor, "dan stel ik jullie voor aan mijn vrouw."

Ik knik, Nate zegt me nog één keer dt hij er voor me is en dan gaan ook wij aan de tafel zitten. "Mila, Nathan, dit is mijn vrouw: Monique."

Er zit een dame met rood krullend haar voor me, met tatoeages over haar arm. Ze draagt een net jurkje, maar door het kant op haar mouw is te zien dat ze veel tatoeages heeft. Ze zegt het fijn te vinden mij eindelijk te ontmoeten en ook ik zeg het leuk te vinden haar te leren kennen. Het is even stil, maar daarna vraagt mijn vader hoe Nathan en ik elkaar hebben leren kennen.

"We kennen elkaar als sinds we kinderen waren. Nathan en Liam waren beste vrienden op de middelbare school, maar wij spraken elkaar eigenlijk niet echt." Leg ik uit. "Maar ik bood uw dochter een baan aan in mijn bedrijf, omdat ze een slimme meid is." Voegt Nathan eraan toe.

Fred kijkt bewonderd op en zegt dat hij blij is dat ik Nathan heb ontmoet. Daarna vraagt hij of Nathan wat over zijn bedrijf kan vertellen. Nathan schrapt zijn keel en begint te vertellen dat hij twintig was toen hij begon met zijn bedrijf, met wat hulp van zijn vader. "In het begon begonnen we alleen met de beveiliging voor kleine cafe's en pubs, maar nu hebben we te maken met beroemdheden, de overheid en een aantal bedrijven uit het buitenland." Legt hij uit.

"Dat is erg indrukwekkend, Nathan." Zegt Fred. Nathan en Fred hebben de hele avond met elkaar gepraat. Het was heel ongemakkelijk en het voelde alsof mijn bloedeigen vader meer geïnteresseerd was in mijn vriendje dan in mij. Nathan had mijn hand onder de tafel vast en kneep me af en toe geruststellend in. Hij moet mijn ongemakkelijkheid opgemerkt hebben...

"Monique en ik hebben het erover gehad en we zouden het leuk vinden als jullie eens naar Heerhugowaard zouden komen," stelt Fred plots voor, "Jullie zijn welkom om te blijven slapen en jullie kunnen Melanie en Daniel ontmoeten."

Ik probeer het boorstel van mijn vader te verwerken. Naar zijn huis gaan... Mijn broertje en zusje ontmoeten... Het is zo veel. Mijn hart gaat te keer en ik weet niet wat te zeggen. Nathans's vingers verstrengelen met die van mij en meg zijn duim begint hij over mijn huid te wrijven. Het kalmeert me...

Ik neem een aantal keer goed adem, niet wetende wat ik moet zeggen...