My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 51 •

Ik ren achter de twee aan door de nooduitgang. Wanneer ik in het steegje achter de club ben, zie ik Nathan en Joeri staan. "Je raakt Mila nooit meer met één vinger aan. Heb je me begrepen?" Zegt Nathan waarschuwend tegen Joeri.

Joeri geeft geen kick en zegt dat ik toch niets waard ben. Ik zie Nathan boos worden.

"Als ik jou was zou ik oppassen met wat je zegt, want je bent me nu echt aan het uitproberen." Zegt Nathan met een enorme ingehouden woede. Ik zie dat hij zich inhoudt.

"Ik zie al wat er aan de hand is," zegt Joeri met een kleine grijns als hij mij even kort heeft aangekeken, "je hebt met haar geneukt. Of niet soms?"

Ik zie nu heel duidelijk dat Nate zich inhoudt, want hij begint heftiger te ademen en bald zijn vuisten.

"Ik zal je een geheimpje vertellen," zegt Joeri met een gemene grijns op zijn lippen, "ooit schreeuwde ze ook mijn naam. Je bent niet speciaal, waarschijnlijk ben je de honderdste jongen waar ze seks mee heeft gehad."

En dat was voor Nathan het moment waarop hij zich niet meer kon inhouden. Nathan begon erop los te slaan. Joeri kreeg een aantal flinke klappen, maar Nathan ook. "Waag het niet om haar aan te raken," roept hij als hij zijn vuist tegen Joeri's kaak aan slaat, "ze is van mij!"

Hij bleef maar slaan, alsof hij niet kon stoppen totdat Joeri dood op de grond lag. Ik moest wat doen, om hem te beschermen.

"Nathan stop," roept ik als ik dichterbij hen kom, "stop alsjeblieft."

Ik durfde hem eerst niet aan te raken, omdat ik bang was dat ik een klap zou krijgen. Maar wat ben ik voor slecht persoon als ik Nathan door laat gaan. Hij is duidelijk aan het winnen en hoe erg ik Joeri ook haat, ik wil hem niet dood.

Met beide handen pak ik zijn bovenarm vast, de tranen rollen ondertussen over mijn wangen. Hij stopt met slaan en Joeri valt op de grond. Als hij zich naar mij omdraait, zie ik dat zijn ogen een lege blik hebben. Zijn ademhaling is snel en diep, als een leeuw die net zijn prooi heeft achtervolgd en neergehaald.

Hij kijkt naar me en plots zakken zijn schouders. Een lichtje begint in zijn ogen te vormen. Hij slaat zijn armen om me heen en geeft me een stevige knuffel. Alsof hij me nooit meer los wilt laten.

"Het spijt me." Fluistert hij bijna onverstaanbaar terwijl zijn stem breekt. Zijn lichaam trilt, maar die van mij trilt nog meer. Nathan leek voor het eerst echt gebroken te zijn.

"Ik moet gaan," zegt hij als hij me los laat, "ik wil niet dat je me zo ziet."

Hij draait zich om, maar ik pak hem weer bij zijn bovenarm en vraag hem of hij me alsjeblieft niet achter wilt laten. Weer slaat hij zijn armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan.

"Laten we hier weg gaan, baby." Fluistert hij zacht.