My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 92 •

Plots voelt het alsof alles wat we hadden opgebouwd kapot is. De man waar ik van hou staat voor me, maar het voelt alsof er duizenden lichtjaren tussen ons in staan. Ik begin me te realiseren dat ik de echte Nathan Koster misschien nooit ga leren kennen en dat doet pijn. Maar zo makkelijk geef ik niet op...

"Ik heb daar nooit om gevraagd Nate, ik wil gewoon met jou zijn. Meer niet."

"Maar wat als je meer wilt Mila? In de toekomst?"

"Laten we nog niet over de toekomst nadenken. We leven in het hier en nu." Zeg ik zachtjes. Ik probeer mijn pijn en verdiet niet te tonen, maar het is lastig. De tranen prikkelen achter mijn ogen.

Plots trekt Nate me in een knuffel waardoor ik bijna van de barkruk val. De geur van zijn aftershave laat al mijn twijfels verdwijnen. Hij nestelt zijn gezicht in mijn haar en haalt diep adem. "Je bent zo bijzonder, Mila." Zegt hij terwijl zijn armen om mij heen me nog iets steviger vasthouden.

"Je wilt toch nog steeds met me zijn?" Vraag ik onzeker. Ik wil hem niet dwingen om iets te doen wat hij niet kan. Dat zou ik nooit doen. "Wat?!," vraagt hij geschrokken, "natuurlijk wil ik dat."

Die vier woorden waren alles wat ik moest horen. Nate drukt zijn lippen op die van mij. Ik sta op van mijn krukje en ook Nate volgt me.

"Slaapkamer," gromt hij tijdens het zoenen, "nu."

Ik verlies mezelf helemaal in onze zoen. Ik sla mijn benen om zijn heupen en zet mijn nagels in zijn schouders terwijl hij me naar zijn slaapkamer draagt.

Het is één grote wazige herinnering hoe ik bij Nate's slaapkamer ben gekomen. Op één of andere manier is het me gelukt om zijn kleding uit te trekken tegen de tijd dag we bij het bed waren aangekomen.

Ik kan niet geloven dat Nathan Koster van mij is. Zijn lichaam en ziel...ze zijn van mij.