My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 37 •

De week ging snel voorbij en voor ik het wist was ik mijn tas al aan het inpakken voor het ons weekendje naar Italië.

Ik heb een simpele broek en shirt aangetrokken, maar vind het nog iets te fris. Ik zoek mijn vest, maar hij is echt nergens te bekken. Een trui is te warm en dus besluit ik om het oude vest van Nate aan te trekken.

Ik neem de trein naar het vliegveld, want dat is voor mij veel sneller en goedkoper dan een taxi. Eenmaal daar hebben we afgesproken bij de ingang van vertrekhal 3. Amsterdam airport is gigantisch groot, dus ik hoop dat we elkaar niet mis gaan lopen.

"Mila!" Klinkt er plots van rechts. Ik kijk die kant op en zie Lauren naar mij zwaaien. Niet veel verderop staan Stefan en Nathan al. "Ben je er klaar voor?" Vraagt ze me terwijl ze een klein gilletje niet kan onderdrukken.

"Echt wel," zeg ik lachend terug, "ik kan niet wachten om op het strand te liggen."

Ik kijk naar Nathan en hij draagt een comfortabele blauwe McGregor trui en zwarte jeans. Hij ziet er goed uit in casual kleding.

"Vlucht 792A naar Sicilië kan nu gaan boarden." Wordt er over het vliegveld omgeroepen.

We checken ons in, leveren onze bagage in en worden dan door een stewardess naar ins vliegtuig geleidt. We hoeven niet in de dij te staan om in te stappen en mogen via een aparte trap naar boven.

In het vliegtuig blijkt dan ook dat we aparte stoelen hebben, we vliegen eerste klas. Ik zit naast Lauren, maar tegenover Nathan. Ik probeerde tijdens de vlucht om geen oogcontact met hem te maken, maar gelukkig keek hij telkens op zijn telefoon als ik even naar hem gluurde.

Hij ziet er zo goed uit vandaag. Mijn lichaam schreeuwt bijna om een zoen van hem, maar dan verveeld ik me Emily's lippen weer op die van hem...

Ik wil van dit vliegtuig af. Ik wil niet de hele tijd naar hem en zijn perfecte gezicht te hoeven kijken. Maar alles in mijn lichaam weet dat dat een leugen is. Ik bestudeer zijn gezicht. De kleur van zijn ogen is nu goed te zien en het is prachtig. Ik zie ze dit keer met hun ware kleur: groen en blauw. Ze laten mijn hart smelten. Waarom heb ik toch zulke gevoelens voor hem?

Plots kijkt hij op van zijn telefoon en ziet mij naar hem staren. Hij knipoogt en grijnst eventjes. Hij vind het leuk en dat weet ik. Gedraag je gewoon normaal, Mila.

Dus wat doe ik, juist: ik doe alsof ik slaap. Heel normaal. Om mijn dekmantel niet te verraden houd ik de rest van de vlucht mijn ogen gesloten. Uiteindelijk ben ik daadwerkelijk in slaap gevallen.

Stefan wekt me zodra we geland zijn. Hij draagt mijn spullen al voor me en vraagt of ik mee het vliegtuig uit ga of dat ik hier nog even blijf slapen. "Heel grappig." Zeg ik als ik hem een zetje tegen zijn been geef.

Als ik een stap uit het vliegtuig zet, voel ik een warme vlaag aan zonnestralen op mijn gezicht. Heerlijk deze temperaturen.

Beneden staan Nate en Lauren al op ons te wachten. Als ik mijn eerste voet op de grond van Sicilië zet, zie ik Nathan naar mij grijnzen. "Je ziet er goed uit, mevrouw de Bruijn. Leuk jasje." Complimenteert hij me als ik langs hem loop.

"Oh ja, dankjewel," zeg ik iets wat ongemakkelijk, "ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik hem draag."

Hij bekijkt mijn lichaam en schudt zijn hoofd. "Totaal niet, het staat jouw toch beter dan mij," zegt hij nog altijd met zijn ogen op mijn lichaam gericht waardoor ik begin te blozen, "laten we maar gaan voordat ik iets doe dat ik niet zou meten doen."

Oh mijn god!

In de taxi naar het hotel hebben Lauren en ik non stop gepraat over hoe mooi het hier gaat zijn en hoe knap de jongens zullen zijn. Aan de gezichten van Nathan en Stefan te zien vonden ze dat niet erg leuk, maar daar zullen ze aan moeten wennen hoor.

Wat hadden ze dan verwacht? Dat we mee op reis ging voor de werkgerelateerde zaken? Sukkels.