My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 77 •

Eenmaal in het huisje schop ik mijn schoenen uit en laat ik mezelf op het tweepersoonsbed vallen. Ik sluit mijn ogen even en probeer te beseffen wat er zojuist is gebeurd, maar heel lang de tijd heb ik niet. Er wordt namelijk op mijn slaapkamerdeur geklopt.

"Mila, mag ik binnenkomen?!" Roept Katherine vanaf de andere kant. Ik ga rechtop zitten en roep terug dat ze dat mag. Zonder iets te zeggen komt ze naast me op het bed zitten en pakt ze mijn handen vast. Ik kijk haar iets wat vreemd aan en vraag of er iets aan de hand is.

"Ik weet dat er iets speelt tussen jou en mijn zoon."

Ik schrik me kapot, maar ik weet dat ik dat niet mag laten blijken. Dat zou Nathan ook niet doen. "Nee, er speelt echt niets tus-"

"Je hoeft niet tegen mij te liegen, lieverd," zegt ze zachtjes, "ik zal het aan niemand vertellen."

"Echt niet?" Vraag ik zo zachtjes dat ik het een wonder vind als ze me heeft verstaan. "Nee natuurlijk niet," zegt ze met een glimlach, "ik ben juist erg blij."

Er is momenteel een soort systeemcrash in mijn hersenen aan de gang. Ze is blij? Maar waarom? Ik begrijp het niet...

"Weet je hoelang geleden het is dat ik Nathan heb zien lachen? Hij gaf me vandaag zelfs een knuffel," begint ze te vertellen, "hij heeft me geen knuffel meer gegeven sinds dat hij een kind was. Hij is blij door jou lieverd, jij maakt mijn zoon gelukkig."

Ik zie een traan over haar wang rollen, maar ze doet echt haar best om het in te houden. Ik zie zo veel verscholen pijn achter haar ogen zitten, maar ik weet dat ze dat niet zal tonen.

"Ik denk niet dat ik de reden ben dat hij aan het lachen is, mevrouw Koster," vertel ik haar voorzichtig, "we hebben geen serieuze relatie en ik denk ook niet dat hij dat wilt."

Ze lijkt wel verbaasd te zijn van mijn antwoord en zegt dan dat ik geen idee heb wat voor effect ik op hem heb. "Hij is nog nooit zo geweest, met niemand niet. hij ziet er nu zo gelukkig uit, dankjewel Mila." Zegt ze me.

Ze trekt me in een knuffel en ik weet niets anders te zeggen dan: "je hoeft me niet te bedanken, Kathy. Hij maakt mij ook erg blij en ik hou heel veel van uw zoon."

Ik hoor haar op mijn schouder huilen. Ze zegt dat ze nog nooit zo blij is geweest.

"Sorry dat ik zo emotioneel ben," zegt ze dan als ze zichzelf weer bij elkaar raapt, "Nathan heeft een zware tijd achter de rug en ik weet dat hij het moeilijk vindt om zijn emoties te tonen. Maar hij is echt heel lief, Mila. En ik ben blij dat jij hem wel een kans geeft. Dit is alles wat ik ooit voor hem gehoopt heb."

"Bedankt Kathy," zeg ik net een glimlach en een goed gevoel, "ook dat je er zo luchtig mee omgaat. Maar Liam en Julia mogen hier nooit achter komen. Ze zullen me voor altijd haten."

Ze pakt mijn handen weer vast en verzekerd me ervan dat mijn geheim veilig bij haar is. "Het is best fijn om het aan iemand te vertellen," geef ik lachend toe, "dat geheime gedoe is vermoeiend."

Kathy moet ook lachen en vraagt me dan voor hoelang dit al bezig is. Ik weet het exacte aantal niet, dus zeg ik maar dat het een paar weken zijn. "Jullie zijn wel erg goed in dat stiekeme gedoe," zegt ze lachend, "als je wilt kan ik morgenavond iedereen mee uit eten nemen. Dan blijven jullie achter en zeggen jullie dat jullie iets moeten regelen voor werk, dan hoeven jullie niet zo stiekem te doen."

"Echt waar?" Vraag ik haar verbaasd. Ze knikt en zegt dat ze vroeger ook wel eens stiekem deed. "Goed, ik ga weer naar beneden om de lunch klaar te maken," zegt ze na een korte stilte, "Het was fijn je even gesproken te hebben, Mila."

"Dankjewel, vond ik ook." Zeg ik met een glimlach.

Zodra ze de deur dicht doet, kan ik mijn ingehouden adem eindelijk uitblazen. Dat was onverwacht, maar fijn... Ik kan niet geloven dat ze zoiets voor ons wilt doen. Morgenavond zijn Nate en ik even met zijn tweeën en we hoeven niet stiekem te doen.

Ik kijk er nu al naar uit.