My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 182 •

Ik word wakker doordat ik de sleutel in het sleutelgat hoor. Snel ga ik rechtop zitten en sla mijn armen alvast over elkaar. Ondanks dat ik heerlijk heb geslapen, ben ik nog steeds boos.

"Hey baby, alles goed?" Vraagt hij als hij me boos aantreft op de bank. Wat denk hij nou? Zie ik eruit alsof alles goed is?

"Schat, is alles in orde," vraagt hij als hij zijn tas op de tafel zet en mijn kant op loopt, "je maakt me een beetje bang."

Zijn donkere ogen zoeken die van mij op, wanhopig voor antwoorden. Maar plots zie ik de hazelbruin gekleurde ogen van Sofia weer voor me en ik breek.

"Of alles in orde is?," vraag ik hem terwijl ik opsta, "wat denk je zelf, Nathan?"

"Aan je fucking toon te horen, gok ik dat je dat niet bent." Vraagt hij me met zijn armen over elkaar heen geslagen.

Zijn abrupte en eigenwijze toon maakt mij nog bozer. Hoe durft hij mij met deze toon aan te spreken?

"Hoe durf je zo'n toon tegen mij aan te slaan, Koster?" Vraag ik hem. Hij loopt naar me toe en vraagt me waarom ik zo boos ben.

Ik haal diep adem, in een poging mezelf bij elkaar te rapen. Aan de ene kant wil ik hem meteen confronteren met zijn gedrag, maar ik besluit te testen of hij nog steeds tegen mij blijft liegen en dus begin ik over de dertigduizend euro die verdwenen is. Ik ben slim genoeg om te bedenken dat dat geld naar Sofia is gegaan.

"Jij hebt lef om mij te vragen naar mijn financiën," zegt hij me met een bazige houding, "maar als je het perse moet weten... Ik moest wat problemen oplossen."

"Dus je hebt dat geld niet gebruikt om van je gestoorde ex af te komen?" Vraag ik hem terwijl ik het oogcontact met hem niet verbreek.

"Wat," vraagt hij me verbaasd, maar wetend dat hij het niet langer kan verbergen, "hoe ben je erachter gekomen?"

"Omdat ze langs ons fucking appartement is geweest."

Hij wordt boos en zegt dat ze hem had beloofd om hem met rust te laten en te vertrekken. Hij lijkt niet te weten wat hij verder moet zeggen en dus vraag ik hem waarom hij tegen mij heeft gelogen. "Ik wist dat gister er iets aan de hand was," voeg ik er nog aan toe, "waarom vertelde je het me niet?"

"Het spijt me zo, Mila. Ik dacht dat ik de juiste beslissing had gemaakt door je te beschermen van dit gedoe." Zegt hij me. Ik blaas mijn ingehouden adem uit en zeg hem dat ik geen bescherming nodig heb en dat ik gewoon wil dat hij me de waarheid vertelt.

"Verlaat me alsjeblieft niet," zegt hij me met angst in zijn ogen, "alsjeblieft."

"Ik verlaat je niet Nathan, alles wat ik van je vraag is dat je eerlijk tegen me bent en dat ben je niet."

Ik kijk op naar zijn ogen en ze zijn gevuld met wanhoop en angst. Angst om mij te verliezen...

"Ik heb wat ruimte nodig om na te denken, Nate." Zeg ik hem. Ik geef hem een kus op zijn wang en loop dan naar onze kamer. Daar ga ik in bed liggen en pak ik een kussen om mee te knuffelen. Ik wil niet huilen, maar de tranen prikkelen achter mijn ogen. Ik wil enkel de waarheid, dat is alles wat ik van hem vraag...

De volgende ochtend word dan ook alleen wakker in het grote bed en pak mijn telefoon van het nachtkastje af om de tijd te checken. Ik schrik op als ik zie dat het al tien uur is. Ik meende dat ik gisteravond mijn wekker had gezet...

Ik haast me uit bed en loop naar de woonkamer. Nathan is natuurlijk al weg, maar er ligt een blaadje op de koffietafel.

Ik wou je niet wakker maken, je lag zo rustig te slapen. Het spijt me van gisteravond. Ik zal er alles aan doen om het goed te maken. Ik zie je vanavond. Liefs Nate.

Het maakt niet uit hoe boos ik op Nathan was, alles leek te verdwijnen als ik me een leven zonder hem voorstel. Ik hou te veel van hem om dit tussen ons in te laten komen. Het briefje stop ik in mijn zak en ik besluit een ontbijtje te gaan maken. Er is niet heel veel in huis, maar ik heb toch niet zo veel trek. Twee crackertjes met een plakje kaas zouden voldoende moeten zijn om het lege gevoel in mijn maag te doen verdwijnen.

Ik neme rustig plaats op de bank en begin mijn crackertje te eten. Lang kan ik er niet van genieten, want ik word gebeld door Julia. Alleen is het niet Julia met wie ik spreek, maar het is Nathan...

"Hey Mila, ik ben het." klinkt zijn gebroken stem, "Sorry ik heb mijn eigen telefoon verongeluk gebroken, maar ik ben in het ziekenhuis. Zou je hierheen kunnen komen? Het is ernstig."