My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 174 •

Het is kwart over vijf en ik heb besloten om in bad te gaan. Ik weet niet waarom ik soms op dit soort rare tijden een douche of bad neem, maar ik vind dat gewoon lekker. Ik heb mijn Spotify playlist aangezet en zing hard mee met mijn muziek terwijl het sop in het bad mijn lichaam omhuld.

"Kan ik erbij?" Klinkt er plots achter me. Ik hoor Nathan's diepe stem achter me, waardoor ik me in een snelle beweging omdraai. "Jezus," zeg ik terwijl ik de schok van mijn leven krijg, "Nathan je liet me kapot erg schrikken."

Hij lacht me uit. Als mijn hart weer op een normaal ritme klopt, bekijk ik de man die voor mij staat eens goed. Zijn bloten borst en buikspieren zijn duidelijk zichtbaar en ik zie zijn witte overhemd op de grond naast hem liggen. Zijn haar zit door de war, alsof hij zijn handen er doorheen heeft gehaald. Hij heeft vast een stressvolle dag gehad...

"Er is vast nog wel wat ruimte." Zeg ik hem met een grijns. Hij lacht tevreden. Nathan's donkere ogen kijken constant in die van mij terwijl hij een paar stappen richting het bad zet. Hij trekt aan het uiteinde van zijn riem en maakt hem daarna los, op een langzame en verleidende manier laat hij zijn broek zakken. Ik kan een kleine grijns op mijn lippen niet onderdrukken, want ik ken zijn spelletjes.

Hij stapt in het warme water en laat zich naast mij neerzakken, hij neemt bijna het hele bad in beslag met zijn gespierde lichaam.

"Dit is precies wat ik nodig had." Zucht hij terwijl hij zijn schouders relaxt laat zakken. Plagerig vraag ik hem of hij het druk heeft gehad. "Ja, zoiets."

Nathan gebaard me dat ik me om moet draaien en dus doe ik dat. Ik zit nu met mijn rug naar hem toegedraaid. Meteen voel ik zijn warme handen om mijn lichaam heen en trekt hij me dicht tegen zich aan. Ik hoor dat Nathan diep inademt en ook voel ik dat hij zijn borst volpompt met lucht.

Even later voel ik zijn zachte lippen en prikkelende stoppelbaardje tegen de huid van mijn nek aan. Hij maakt een weggetje van kusjes naar mijn schouders waardoor ik zachtjes moet lachen.

"Wat doe je toch met me, mevrouw de Bruijn?" Fluistert hij in mijn oor. Ik draai me in een snelle teug om en kijk hem verbaasd aan. "Je bent net even iets te lief," merk ik erbij op, "wat wil je?"

Hij lacht om mijn opmerking, maar zijn ogen bestuderen mijn lichaam. "Ik kan niet zonder jou leven, dat weet je toch wel?" Vraagt hij me terwijl hij mijn ogen nu op mijn lippen heeft gericht. Ik hou mijn adem in vanwege de kwetsbaarheid die hij plots toont, maar hij lijkt ervan te schrikken... Het lijkt zelfs alsof hij spijt lijkt te hebben van zijn aandoenlijke opmerking. "Wat maakt mij zo bijzonder dan?" Vraag ik hem bijna fluisterend.

"Soms ben je zo onwetend," zegt hij met een glimlach terwijl hij zijn prachtige ogen op die van mij richt, "je hebt echt geen idee hoe bijzonder je bent."

Nathan plaatst nog een kus op mijn hoofd en trekt me nog iets dichter tegen zich aan. Het is alsof hij bang is om mij kwijt te raken... Alsof ik weg zou lopen als hij me loslaat. Ik laat mijn hoofd zakken en sluit mijn ogen. Weglopen van deze man? Nooit in mijn hele leven.