My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 128 •

"Oh mijn god," zegt de jongedame geschrokken, "kom ik op een slecht tijdstip?"

Ik had al het gevoel dat Nathan geschrokken was toen ik het huis binnenliep en nu snap ik waarom... Een lange, beeldschone jongedame met blonde haren loopt onze woonkamer binnen. Ze draagt een casual outfit, maar ergens heeft het ook iets professioneels. Haar duidelijk dure kleding hangt perfect langs haar dunne, gevormde lichaam. Zelfs haar accent klonk alsof ze vanuit een gebied komt waar ze geld hebben. Ik voel me geïntimideerd en ik graag me af what the fuck ze in onze woonkamer doet.

Ik kijk naar Nate en bij ziet er eruit alsof hij zicht erg ongemakkelijk voelt. Ik voel me ineens erg achterdochtig en begin zelfs aan mezelf te twijfelen. Speelt er iets tussen hen?

Damn, ik moet mezelf bij elkaar rapen.

"Sorry Donna, kan je ons een momentje geven?" Vraagt hij aan de jongedame. Ze knikt en zegt dat dat geen probleem is. Zonder mijn ogen van Nathan af te halen, hoor ik haar hakjes richting de deur lopen en even later valt de deur in het slot.

Waarom gedraagt Nathan zich zo geheimzinnig?

"Oké, ik weet dat dit er niet goed uit ziet," begint hij uit te leggen, "maar het is oprecht niet wat je denkt. Zij... Ik... "

"Nate, waarom gedraag je je zo ongemakkelijk?" Vraag ik hem licht geïrriteerd. Hij komt niet uit zijn woorden en mijn geduld raakt op.

"Ze is mijn therapeut, oké?," zegt hij snel zodat hij er vanaf is, "ik dacht dat je later thuis zou komen, dus ik vroeg haar of ze langs kon komen voor een spoedsessie. Maar je kwam eerder thuis en nu ziet deze situatie er erg slecht uit."

Een therapeut? Wow, ik voel mezelf nu zo dom.

"Nate, waarom heb je het me niet gewoon gezegd?" Vraag ik hem zachtjes. Hij haalt zijn schouders op en schudt zijn hoofd. "Ik dacht gewoon dat je... Nou ja..."

"Je dacht dat ik je zou veroordelen?" Vraag ik hem geschrokken. Ik zie dat Nate zijn hoofd langzaam in verslagenheid knikt. Ik krijg een pijnlijke steek in mijn hart, hoe kan hij dat denken?

Ik sla mijn armen om hem heen en zeg hem dat hij dat nooit meer mag denken. Nerveus slaat hij zijn armen ook om die van mij en daarna voel ik zijn lichaam ontspannen.

"Sorry dat ik je niet over haar heb vertelt, Mila." Zegt hij zachtjes. Ik verstevig mijn grip om hem heen en zeg hem dat ik het begrijp.

"Denk alsjeblieft niet dat ik ooit vreemd zou gaan," zegt hij duidelijk gekwetst, "fuck, het doet me alleen al fucking veel pijn dat je daaraan denkt."

Ik haal diep en opgelucht adem en zeg hem dat ik hem vertrouw. "Het moment dat zij binnenliep, raakte ik gewoon in paniek." Geef ik toe. Hij knikt en zegt dat hij het begrijpt. "Ik ben zo'n slechte vriend, ik had het niet mogen verbergen voor je."

"Ik begrijp het," zeg ik hem zachtjes, "mag ik vragen waarom je een nood sessie nodig had?"

Hij laat me los en krabt ongemakkelijk achter zijn oor. "Er is een hoop aan de hand op dit moment," zegt hij me zonder verdere informatie te geven, "zou je haar willen ontmoeten?"

"Ja, graag." Zeg ik met een kleine glimlach.

Hij pakt zijn telefoon erbij belt Donna op om te vragen of ze weer naar binnen zou willen komen, nadat hij zijn excuses heeft aangeboden natuurlijk.

Terwijl we op Donna wachten, zeg ik Nate dat ik nog even weg kan gaan zodat ze wat privacy hebben. "Nee natuurlijk niet, ik ga je niet uit je eigen appartement sturen," zegt hij me, "daarnaast sta jij op de eerste plek en kan dit wel even wachten."

"Nathan, kan ik binnenkomen?" Klinkt dezelfde stem als daarnet weer bij de deur. "Ik kom eraan!" Roept hij naar haar. Terwijl ik in de woonkamer wacht, opent Nate de deur voor haar.

"Bedankt dat je terug wou komen." Zegt Nate haar. Ze zegt dat het geen probleem is en schenkt ons een lieve glimlach.

"Donna, dit is mijn vriendin: Mila de Bruijn," zegt Nate met een trotse glimlach, "En Mila, dit is Donna Sterling: mijn therapeut."

"Natuurlijk," zegt ze in zichzelf, "fijn je te ontmoeten. Ik heb zo veel over je gehoord." Ik lach en zeg haar dat het me een genoegen is om haar te mogen ontmoeten.

Nate biedt nogmaals zijn excuses aan en vraagt haar daarna of ze de afspraak kunnen verzetten naar morgen. Dat vindt ze geen probleem en ze zegt hem dat hij zich echt niet hoeft te excuseren. Ze spreken morgen om acht uur af in Donna's kantoor.

We nemen afscheid en als de deur dichtvalt zeg ik Nate dat Donna me een aardige dame lijkt. Hij zegt dat hij daar blij mee is en stelt daarna voor om naar bed te gaan aangezien hij erg moe is.

We gaan samen naar de slaapkamer, ik kleed me om en maak me klaar om naar bed te kunnen gaan. Ik realiseer me nu pas hoe moe ik eigenlijk ben. Vandaag was een achtbaan aan emoties.

Ik neem plaats in het bed en trek het dekbed op tot aan mijn kin. Ik gaap en terwijl Nate ook in het bed stapt, vraagt hij me of ik moe ben.

"Ik ben kapot." Zeg ik hem met een klein lachje. "Dan moeten we maar gaan slapen, morgen is een belangrijke dag."

Ik probeer me te bedenken waar hij het over heeft, maar door de vermoeidheid weet ik het echt niet. "Maar morgen is het zaterdag?"

Hij lacht en zegt dat ik maar gewoon moet gaan slapen. Ik wil mijn ogen open houden en hem vragen waar hij het over heeft, maar het lukte me niet. Ik was veel te moe.

Ik val in slaap in Nate's armen. Ik ben thuis.