Labyrinthine

Labyrinth's End - Part 1

// Decided to split the end into 2 parts. //

// You can get lost in a maze,
but never in a labyrinth.
Just a lot of twist and turns. //

*****

Rachel

Nagmadali kaming tumakbo pabalik sa sasakyan. Mika was shot in her chest, I think a few inches below her heart. Alam naming lahat na delikado iyon.

"Mahal, wag ka tumakbo, yung baby." wika niya kahit halos nakapikit na ito.

"Matindi kapit niyan, parang ikaw." I bit my lower lip. I still can't control my tears na kanina pa ayaw paawat.

"Come on. Don't cry, babe."

"Manahimik ka nga dyan, Reyes." inis na sambit ni Villanueva, namumula na ang kanyang mga mata sa pagpigil din ng kanyang luha. "Just please, save your strength okay? Babawian pa kita sa one on one natin."

Mika raised her hand at tinapik-tapik ang ulo ni Villanueva. "Sure, dude. Galingan mo, para may thrill." she smiled before coughing up blood again.

"Babe—" sambit ko at nginitian lang ako nito.

Nang makarating kami sa sasakyan ay agad isinakay ni Villanueva si Mika. Nang pasakay na rin sana siya ay biglang may humawak sa kanya, si Jovs.

"Stay here, ako ang sasama." humahangos na sabi nito.

Tumango naman si Villanueva. "A'ight, lieutenant." wika niya at tumingin kay Mika. "Please make it, stupid motherfucker." his voice was shaking, ipinaling naman niya ang kanyang tingin sa akin. "Sunod kami." wika nito at tumango naman ako.

"Pakibilisan, please. Kasi kapag hindi siya umabot sa hospital, ako na mismo papatay sa inyo." sabi ko sa nagmamaneho.

"Rachel." sabay hawak ni Jovs sa kamay ko gamit ang libre niyang kamay. Ang isa kasi ay nakalagay sa tapal ng sugat ni Mika to put pressure on it, agad din naman niyang tinanggal ang hawak niya sa akin.

"Anak." Pagtawag ni mommy sa akin, siya ang kasama namin for first aid ngayon. "Calm down."

Natawa naman ako, iniisip ba nilang lahat na madaling pakalmahin ang sarili. "Paano ko gagawin yun kung nag-aagaw buhay si Mika?" inis kong sambit.

"Hey." Malambing na tawag sa akin ni Mika kaya hinawakan ko ang kamay niya.

"Umayos ka, ayoko makarinig ng kahit anong kalokohan mula sayo." Pinunasan ko naman ang luhang kanina pa umaagos sa aking mga mata, na parang walang katapusan.

Seeing Mika like this, barely even catching up with her own breathing, scares me more than being in the battlefield. Gaya niya, hindi naman ako takot mamatay e. The only thing I am scared of right now is losing her.

"Kung makaiyak ka naman, lamay?" sabay tawa niya at may tumulo nanamang dugo sa bibig niya.

"Mika, nakukuha mo pa magbiro." sagot ni Jovelyn, even her sister is tearing up as well.

Pilit namang may kinuha naman si Mika sa kanyang bulsa. "Hindi ko alam if I would make it." then again she coughed but she managed to curve her lip upward.

"Pwede ba? Stop talking." inis kong sabi at inilagay ang kamay niya sa aking pisngi.

Ngumiti naman siya at inilabas ang isang maliit na box. "Pabukas naman." and so I did, alam ko naman na kung anong laman non pero bakit parang hindi naman appropriate yung oras e.