Labyrinthine

Maze 14: Ang ingay mo

Mika

I wasn't ready.

Lumabas ako para kumuha ng hangin. The place where both of us in it felt suffocating. The air felt thin and thin habang tumatagal.

Ano bang iniisip niya? Na ganun na lang yun kadali? Na babalik siya tapos tatanggapin ko siya?

Naihilamos ko naman ang kamay ko sa aking mukha. Ano ba akala niya sa akin? I begged for her months ago but she refused. Nasasaktan ako but that doesn't mean I'll let her in once more para lang mawala yung sakit.

No, because I can manage life without her.

"Mika."

Napalingon naman ako. "Rad— tell me, sabihin mo sa akin na okay lang, okay lang na hindi ko siya tanggapin ulit." Sambit ko dahil nakikipagtalo pa ako sa kunsensya ko kahit wala ako maling nagawa. "Sabihin mong kailangan ko piliin ang sarili ko— kasi alam mo yun? Tangina, marupok ako pagdating sa kanya e."

Lumapit naman siya at niyakap ako kaya ibinalik ko ang yakap niya at umiyak sa kanyang balikat. "Shhh, tahan na." Pag-alo niya sa akin. "You're entitled sa mga nararamdaman mo, Mika. Okay lang umiyak, okay lang masaktan pero alam mo ang hindi okay?" Inilayo naman niya ang mukha ko sa balikat niya kaya malungkot ko siyang tiningnan. "Hindi okay yung pagkaitan mo yung sarili mo marinig ang sasabihin niya. Jovs planned this, sabi niya you guys need to talk. Mali dahil pinangunahan ka niya but hear her out okay? If you're having a hard time to let her go, maybe because you needed this." Tinapik naman niya ang pisngi ko.

I pouted. "Fine. But can you promise me one thing?" She raised a brow. "Stay. Hindi ko kaya kapag ako lang."

She gave a weak smile. "Fine, if that would help you." Sagot niya kaya muli akong yumakap.

Nanatili kami sa ganoong posisyon hanggang sa tapikin niya ako. "She's here."

Humiwalay ako sa pagkakayakap sa kanya at huminga nang malalim. Unti-unti kong nilingon si Rhian pero sinigurado kong hawak ko ang kamay ni Rad, pakirmdam ko kasi ay babagsak ang tuhod ko.

"Lieutenant, ang fierce sa battlefield pero mahina sa pag-ibig." rinig kong bulong ng kasama ko kaya pinisil ko ang kamay niya.

"Alam mo, nakakatulong ka." sarkastiko kong sambit.

"Alam mo, ang cute mo kapag nagagalit." sabay tawa pa nito. Napairap na lamang ako. 

I stood right before Rhian, nanatili akong tahimik dahil hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Kukumustahin ko ba siya? Sasagutin ko ba ang tanong niya kanina matapos niyang kumunta? Litong lito ako sa dapat gawin, pero sigurado akong hindi na dapat. 

"Hi." ngumiti naman siya nang bahagya. "Namiss kita." dagdag pa niya.

Ngumiti ako nang pilit. "Why are you here?" 

"To apologize, I did what I had to do." sabay yuko niya.