Wróg numer jeden [ZAKOŃCZONE]

LXVII

Od wczorajszego powrotu od babci i dziadka nie rozmawiałam z Blackiem. Na każde pytanie odpowiadałam najkrócej jak mogłam, a po wejściu do domu od razu zamknęłam się w pokoju. Czułam jej perfumy w samochodzie. Była tam, a on mnie okłamał. Dziś wstałam przed jedenastą by posprzątać trochę w domu przed przyjazdem Mai. Samochodu Blacka nie było ani w garażu, ani na podjeździe więc musiał wyjść wcześnie rano. Około godziny dwunastej Betty przywiozła Maje. Dziewczynka od razu wskoczyła mi w ramiona.

- Udusisz mnie. - zaśmiałam się i odstawiłam małą na ziemie.

- Powinniśmy po nią przed dwudziestą.

- Może zostać do jutra, a wy sobie odpoczniecie. - zaproponowałam, a blondynka się uśmiechnęła.

- Będziemy dzwonić jakbyśmy zdecydowali się na twoją propozycje.

- Jasne. - odwzajemniłam uśmiech i pożegnałam się z nią. - To co mała będziemy robić? - zapytałam i pomogłam jej ściągnąć kurtkę, bo z butami sobie świetnie poradziła.

- Bawić się w chowanego! - powiedziała radośnie i zaczęła podskakiwać w miejscu.

- To ty idź się chowaj, a ja liczę. - odpowiedziałam.

- Do dwudziestu. - zagroziła mi palcem, a ja odwróciłam się przodem do ściany.

- Oczywiście. Jeden... Dwa...

- Nie podglądaj! - krzyknęła i pobiegła gdzieś.

- Trzy... Cztery...

I tak bawiłyśmy się przez najbliższe kilka godzin, aż małej zaczęło burczeć w brzuchu. Postanowiłyśmy, że ja zrobię naleśniki, a ona poogląda bajki w telewizji. Wszystko byłoby dobrze, gdy nagle wrócił Black.

- Wujek!! - zapiszczała dziewczynka i pobiegła do korytarza.

- A co ty tu robisz? - zapytał.

- Mama z tatą pojechali na randkę. - wytłumaczyła, a gdy szłam z talerzem pełnym naleśników wszedł do jadalni z małą na rękach.

- Komuś mu w brzuchu burczy. - zaśmiał się i posadził dziewczynkę na krześle.

- Zjesz z nami? - zapytała Maja.

- Jeśli mogę. - odpowiedział i spojrzał na mnie, a wzrok dziewczynki również na mnie spoczął.

- Wujek może prawda Lili? - zapytała, a ja nie umiałabym się jej sprzeciwić.

- Jasne. - słabo się uśmiechnęłam.

- Siadaj wujek. - poklepała miejsce na krześle obok.

Na moje szczęście mój telefon wydobył z siebie dźwięk, a na wyświetlaczu pojawiło się imię Betty.

- Zaraz wrócę. - powiedziałam i poszła jak najszybciej do swojego pokoju, gdzie odebrałam połączenie. - Tak Betty? - zapytałam opierając się o drzwi.

- Skorzystamy z propozycji i jutro przyjedziemy po małą.

- Okey. - uśmiechnęłam się pod nosem.

- Bardzo rozrabia?

- Niee no co ty. - zaprzeczyłam. - Cały czas się bawiłyśmy w chowanego, a teraz jemy.

- Umm.. to dobrze, a Black jest? - zapytała niepewnie.

- Tak przed chwilą wrócił.

- Okey. To ja będę kończyć do zobaczenia jutro.

- No cześć. - odpowiedziałam, a dziewczyna się rozłączyła.

Nie chciałam schodzić na dół. Wiedziałam, że nie wytrzymam i wybuchnę. Wiedziałam, że ten dzień nie zakończy się bez kłótni. Po piętnastu minutach leżenia na łóżku Maja wbiegła do mojego pokoju i położyła się obok mnie.

- Chodź się ze mną bawić.

- W co tym razem? - zapytałam i odłożyłam telefon na komodę.

- Berka! - zapiszczała.

- Nie wolno biegać po domu. - wytłumaczyłam.

- To może w chowanego? - zapytała niepewnie.

- Znowu? 

Obie zeszłyśmy schodami na dół, gdy spodziewałam się na sofie zobaczyć Blacka, ale chłopaka tam nie było.

- Maja gdzie jest Black?

- Przyszła jakaś pani i kazał mi iść do Ciebie. - wytłumaczyła. - To w co się bawimy? 

- Ja liczę ty się chowaj. - powiedziałam do dziewczynki. - Jeden.. Dwa.. Trzy.. - zaczęłam liczyć idąc do kuchni. 

Przez okno dostrzegłam przy bramie kłócącego się Blacka z Rachel. Znów ona. Na jej widok byłam wściekła, a ich wzrok padł na mnie. Dziewczyna zaśmiała się, powiedziała coś do chłopaka odeszła. Black stał chwilę wpatrując się we mnie, ale ja nie mogłam na niego patrzeć, poszłam szukać Mai.