Przyszłość do naprawy (Fanfiction HP)

Rozdział 64

Na szczęście kilka dni później już mogli wrócić do Hogwartu. Harry'emu spodobało się we Włoszech, chociaż wcześniej bardzo chciał wracać. Trzeba jednak było wracać, bo i tak pewnie w szkole rozniosły się plotki o ich zniknięciu. Do Szkocji przenieśli się za pomocą świstoklika, który dostarczył ich pod bramę Hogwartu. Gdy znaleźli się w zamku, ku swojemu nieszczęściu spotkali na korytarzu Lucasa. Chłopak uśmiechnął się tajemniczo na ich widok i podszedł bliżej.

– Potter, Alex, Snape. - kiwnął im głową. Alexa tylko uśmiechnęła się lekko, Harry nie wiedział co ma zrobić, więc bąknął tylko „Cześć", a Snape zmroził go wzrokiem.

– Profesorze Snape, White. - poprawił Krukona. - Chcesz coś konkretnego?

– Nie twoja sprawa, Snape. - przewrócił oczami. Uznał, że nie ma sensu już prowadzić tej farsy. - W ogóle, Alex... Powiem ci, że twój kochaś jest całkiem niezły. I ciekawie krzyczy.

Mistrz Eliksirów po raz kolejny usiłował zamordować go wzrokiem, ale Lucas nic sobie z tego nie robił. Czy ten smarkacz musiał wszystko psuć?

– O co ci chodzi? - spytała Alexandra starając się, żeby jej głos nie drżał. Nie wiedziała o kogo mu chodzi, ale obawiała się najgorszego.

– No jak mu tam było... - zamyślił się chwilę jakby próbując sobie przypomnieć. - Will, czy jakoś tak.

Ślizgonka otworzyła usta zaskoczona. Tylko nie to...

– Słuchaj ty, co mu zrobiłeś? - warknął Harry.

– Za dużo chciałbyś wiedzieć, Potter. - Starszy chłopak zaśmiał się cicho i chciał odejść, ale dziewczyna zatrzymała go.

– Luc...- spojrzała na niego błagalnie. - Proszę, powiedz mi, że Will jest cały. Po co w ogóle go zabraliście?

– Nie masz się o co martwić. - uśmiechnął się tajemniczo. - Jest może lekko... pokiereszowany, ale na razie żyje. A co do drugiego... Nie mogę ci tego powiedzieć, ale dam ci radę. Nie ufaj każdemu, kogo spotkasz.

Mówiąc to spojrzał zwycięsko w kierunku Snape'a, a potem odszedł w kierunku wyjścia z Hogwartu.

– I to nie jest mój kochaś! - zawołała za nim po raz ostatni, ale on tylko zaśmiał się cicho i wyszedł.

Alexa zacisnęła dłonie w pięści i skierowała się w stronę schodów bez słowa. Harry i Severus spojrzeli po sobie ze zdziwieniem i ruszyli za nią. Chłopak chwycił siostrę za ramię by ją zatrzymać.

– Alex, gdzie ty idziesz? - spytał niepewnie. Ona jednak wyrwała się i zaczęła wspinać się po schodach.

– Jak to gdzie? - prychnęła zła. - Do dyrektora. Jak Voldemort może sobie tak bezkarnie porywać ludzi? Ma na to licencję?

– Po pierwsze, zamknij się już. - syknął Snape pojawiając się obok niej. Cały Hogwart nie musiał wiedzieć. - Po drugie, Sama-Wiesz-Kto nie potrzebuje licencji bo na coś co jest nielegalne nie ma licencji. Po trzecie, dyrektor wie.

Tym razem Harry spojrzał na niego zaskoczony.

– Wie? - powtórzył niedowierzając. - I nic z tym nie robi?!

– Krzycz głośniej. - westchnął ponuro Snape wznosząc oczy do góry. - Jeszcze w Hogsmeade cię nie słyszeli.

Chłopak zmroził go wzrokiem, ale ucichł. Jego siostra jednak zdążyła dojść już na piętro i skierować się na następne schody. Poszli więc za nią, żeby nie zrobiła czegoś głupiego.