When the moon howls [Season 1]

Chapter 22

Chapter 22

Jeonghan's POV

"Gusto ko lang magpasalamat sayo, salamat sa pagdala sakin sa clinic." kumakabog nang malakas yung dibdib ko habang nagsasalita siya, ginagawa ko ang lahat para di niya iyon mapansin. I don't have any idea how long i could injure all of this.

"Thank you for saving me."

I'm doing my responsibility hiraeth, i'm doing everything just to make you feel safe as long as i'm here by your side, even if i can't show you, atleast you feel safe whenever and wherever you're with me.

You're everything that i have, babawi ako sayo, babawi ako sa mga panahong di kita naalagaan, those times when you needed me and i am nowhere to be found.

I'll chase the clouds just for you, my hiraeth.

"It's fine"  i answered coldly.

It hurts when i have a whole book to say but could only utter two words.

Ang hirap at ang sakit sa pakiramdam.

She's so close to me yet i feel like we're worlds apart. It's like i'm facing a glass that could easily break the moment i touch it with my bare hands.

I'm sorry my queen, i'm sorry for always hurting you.

"Jeonghan okay ka lang ba?" i looked at her eyes, those eyes that i used to admire before even in this moment, it still looks the same.

"I'm okay."

Naglakad siya papalapit sa tabi ko. He sat beside me making my heart beats even faster.

"Jeonghan may gusto lang sana akong itanong." mahina niyang sabi.

"Go ahead."  i answered without looking at her.

"Noong nakita mo ako sa cr, may nakita ka--

" I didn't saw anything" agad kong sagot, alam ko na yung itatanong niya. Alam kong maguguluhan siya pero di niya  dapat malaman na nakita ko ang lahat.

Blood flowing from her mouth, those flower petals, the way her eyes cried from all the pain.

I saw everything hiraeth, and it freaking hurts that i couldn't do anything to ease the pain.

"Wala ka bang nakitang mga bulak-

"I told you ayuri, wala akong nakita. Walang malay na katawan mo lang ang nakita ko, wala nang iba."

"Ah ganon ba, sorry sa abala, thank you ulit."

I just nodded at her.

Akala ko aalis na sya pero bigla nalang ako nanigas sa sunod niyang ginawa. Hinawakan niya yung buong mukha ko gamit ang dalawa niyang kamay at iniharap sa kaniya.

"Jeonghan ganon na ba ako ka pangit at di mo ako tinatapunan ng tingin ha?" kunot na kunot yung kilay niya at halatang napipikon.

No baby, you're the prettiest.

 
Gustong gusto ko na ngumiti at tumawa sa mukha niya pero pinipigilan ko lang dahil baka maalala niya ako.

Di talaga nagbago yung ugali niya, pikon parin yung  hiraeth ko.

"Di kita bibitawan pag di ka sumagot." Inis na giit niya.

"Then don't ."

Nabigla siya sa sinabi ko, maging ako rin ay napatigil.

"A-anong sabi mo?"

"Pag di ba kita sinagot di mo ako bibitawan?"

"Hinding hindi" matapang niyang sabi.

Napatawa ako ng mahina, why is she so cute, damn i'm falling.

"Pano na yan, edi habang buhay mong hahawakan yung mukha ko." pilyo kong sabi at bigla nalang syang namula at pinaghahampas ako sa balikat.

How i miss this feeling.

"Jeonghan ang bastos bastos mo!!!"

"What?"

"Bastos ka alam mo yun?"

Patuloy lang siya sa panghahampas habang ako naman ay tudo ilag sa kaniya.

"i didn't do anything human."

"Huwag mo kong tinatawag na human may pangalan ako!"

"Okay i'm sorry Hiraeth." Napatigil siya at tumitig sakin.

"I mean ayuri."

Pasaway na bibig.

Kinaway ko yung kamay ko sa harapan niya dahil bigla nalang siyang natulala at ang lalim ng iniisip.

"Hey, you okay?"

Tumingin siya ng diretso sakin at mas sumama pa yung tingin niya kaya bigla nalang akong tumakbo dahil sa lakas ng hampas niya sakin. Akala ko di niya ako hahabolin pero hinabol niya parin ako.

Di ko alam pero ang lakas ng tawa ko habang tumatakbo habang siya naman ay halos di na maipinta yung mukha sa galit.

"Jeonghan naman eh!!! May naalala tuloy akong dapat matagal ko nang kinalimutan!"

Napahinto ako dahil sa sinabi niya, nabangga siya sa likod ko pero hinila niya ako kaya sabay kaming natumba sa sahig.

Napatiig ako sa mukha niya. I feel pain deep in my heart when she uttered those words.

"You wanted to forget him?" mahina kong giit. Nagbabadya na yung mga luha ko sa mata pero pilit ko itong hinahatak pabalik.

Di siya umimik.

"Nevermind" giit ko at tumayo na.

Di ko na siya nilingon pa at dumiretso na ako sa cr.

"May naalala tuloy akong dapat matagal ko nang kinalimutan!"

Dapat di ko to nararamdaman dahil simula pa noong araw na yun, dapat tanggap ko na ang katotohanan na pagkatapos ng ginawa ko, hihilingin niya nalang na makalimutan ako.

It hurts.

Again, i'm sorry for what I've done my queen, my hiraeth.

I love you from the bottom of my bleeding heart.