When the moon howls [Season 1]

Chapter 6

Chapter 6

Mr. Grey our adviser explained all of the classroom rules earlier.

Sabi niya since first day of school naman, di daw muna siya magdidiscuss. Sabi niya rin na pwede na kaming umuna sa cafeteria which is pabor na pabor sakin kasi gutom na din ako.

Umalis muna siya sa classroom namin kasi meron daw muna siyang aasikasuhin.

Almost all of my classmates were welcoming me to their class and i can't do anything but to give them a very bright smile.

Tinapik ko si hoshi na kasalukuyang may nilalaro sa cellphone niya.

"Hey can i ask you something?"

"Ano yun ayuri?" he faced me.

I pointed out with my lips the two boys seating at the back. Tiningnan naman yun ni hoshi at bigla nalang siyang tumingin sakin ng nakakaluko.

"Gwapo ba?" nang aasar na tanong niya sakin, agad ko naman siyang sinenyasan na hinaan yung boses kasi baka may makarinig.

"I just wanna ask why they're so quiet?" seryoso kong tanong sa kaniya. Sinenyasan niya ako na lumapit sa kaniya at ginawa ko naman

"Ang alam ko, tahimik sila kasi-

Huminga siya ng malalim habang ako naman ay seryoso lang na naghihintay.

-kasi di sila noisy"

Napangiwi ako habang siya naman ay humagalpak ng tawa, ano ba yan! akala ko naman seryoso, nakakainis.

Inirapan ko siya at nagtungo nalang sa cr para ayusin  ang sarili ko. Ayoko mag mukhang unggoy sa harapan ng mga classmate ko lalo na't lahat sila ay lalaki.

Marami akong nakakasalubong sa hallway at panay ang tingin nila sakin, expected ko na naman yun kasi common na yun sa isang transferee na kagaya ko.

Nang makarating sa cr ay agad akong naghilamos. Pero nang dumampi ang tubig sa aking mukha ay may bigla na lamang bumalik na ala-ala sa isip ko.

....................................................................

"Ayan maligo ka kasi pag may time, mukha ka na tuloy baliw, ano nalang mangyayari sayo pag wala ako."  pang aasar ng bestfriend kong si Zacher sakin habang dahan dahang sinusuklay yung buhok kong parang dinaanan ng bagyo.

"Tama ka, ano nalang mangyayari sakin pag wala ka sa tabi ko, wala na akong yaya pag nagkataon." giit ko at sabay kaming tumawa ng malakas.

"Hayst ayan maayos na, tingin ka sa salamin, oh diba walang nagbago mukha ka paring aswang." aniya sabay tawa ng malakas, hinampas ko siya ng malakas sa braso kaya napa aray sya.

"Ikaw na nga tong tinutulungan ikaw pa tong nananakit." nakapout niyang sabi. Natawa ako sa mukha niya.

"Tayo na nga!"

"Ayan na nga ba sinasabi ko eh!"  pumitik siya sa hangin at ngumiti ng malawak.

"Ha?"

"Sorry hindi ako easy to get, ligawan mo muna ako bago maging tayo."  agad na kumunot yung noo ko sa sinabi niya.

"Ano ka ba zacher!  sabi ko uwi na tayo, yung utak mo nasa jupiter na naman ano?"

"Maybe" nagkibit balikat siya.

"Ha?"

"Maybe my mind is on jupiter but my heart will always be on my one and only moon."

"Ha?"

Napatawa siya ng malakas at ginulo yung buhok ko. Napasimangot naman ako, minsan talaga may mga pinagsasabi siya na di ko maintindihan.

"Slow mo talaga"

"Sige asarin mo lang ako ng asarin, tingnan mo iaannounce ko sa buong school kung gaano kalakas iyak mo noong tinuli ka." giit ko kaya agad niyang tinakpan yung bibig ko.

"Oo na di na ako mang aasar, uwi na po tayo master."  giit niya at nag bow pa sakin, natawa nalang ako sa inasta niya.

Ganito kami palagi, bestfriends na kami simula bata, di kami sanay na wala ang isa't isa, we're like  the moon and the stars, insipirable.

Everything was fine until the storm  hid the brightness of my moon.

__________________________________

Di 'ko napansin na tumutulo na pala 'yung luha ko habang inaalala yung huling sandali naming dalawa. Even in my dreams, i couldn't see his face.

Kung alam ko lang Zacher, kung alam ko lang na 'yun na ang huling beses na makakasama kita. If i only knew that it will be the last time that you will walk me home, i should have walk slower.

Kung alam ko lang na iiwan mo 'rin pala ako, edi sana hindi ko na sinanay 'yung sarili kong nangdiyan ka palagi. If i only knew that it will be the last time that i will see your smile. I should have wished for the time to stop, para patuloy kong makita ang ngiti mo.

Ang daya mo Zacher.

"Where are you? Babalik ka pa ba Zacher?"

My heart break into pieces as i uttered those words, i cried in front of my reflection remembering our happy memories.

At dun na nagsimulang umatake ang sakit ko. The hanahaki disease.

Whenever i feel pain, i will start to cough flower petals and the blood will never stop flowing from my mouth until i lose my breath. Those dandelions are the one who's stopping the air to enter my lungs.

Magiging madali lang sana ang lahat nang toh, kung nangdito siya.

But for now, i need to save myself. Ang huli ko nalang naramdaman ay ang sakit  ng pag-ubo ko nang mga petals kasabay nang pag-agos nang dugo mula sa bibig ko.

It was too painful, and it is slowly killing me.

*Vote comment and enjoy!*