Karanlığımdaki Işık (Tamamlandı)

Bölüm 3

Multi: Zeynep

"Saat kaç?" Dedim sarışın olana. "5 buçuğa geliyor." Dedi. Yanımdaki kıza döndüm, "Telefonunu kullanabilir miyim?"

"Üzgünüm, olmaz. Ateş abinin kesin emri var." Sarışın olan kız, "Şey bu arada ben Ela." Dedi ve elini uzattı. Uzattığı elini gülümseyerek sıktım.

"Zeynep." Dedim. Ardından yanımdaki kız konuştu. "Ben de Yaren." Yaren'in de elini sıktım.

O sırada kapı çaldı. "Ben bakarım." Dedi Ela ve koşarak kapıyı açtı. Kapıdan ilk giren Ela'ya; Kapıdan son giren ise Yaren'e sarıldı. Diğeri ise koltuğun köşesine oturdu.

"Sen Zeynep olmalısın?" Dedi Ela'ya sarılan. Onaylarcasına başımı salladım.

Yine kapı çalmıştı. Ela yine kapıyı açtığın da bu sefer Ateş gelmişti. Kapıdan girer girmez ilk beni göz hapsine almıştı.

Rahatsız olduğumu belli etmek için kıpırdandım yerimde. Elindeki poşetleri masanın üstüne bıraktı. Ardından yanıma oturdu.

Ela ve Yaren'in poşetlerde ki yemekleri çıkarmaya başladıklarını gördüm.

Ateş'in elinin elime değmesi ile irkilerek ona döndüm. Hızla elimi geri çektim.

Bana korkutucu bir bakış attı. Ama çok takmamıştım. Bana istemediğim bir şey yaptıramazdı.

"Aç olanlar gelsin!" Ela'nın sesini duymam ile başım o yöne çevrildi. "Kaç saattir bir şey yemiyorsun. Hadi kalk yemek yiyelim."

Ateş'in sesi ile ona döndüm. O ise çoktan ayağa kalkmıştı. Ben de ayağa kalkıp masaya ilerledim.

Masada ölüm sessizliği vardı. Herkes sadece yemeklerini yiyor, kimse kimse ile konuşmuyordu. Fırtına öncesi sessizlik gibiydi.

Ateş'in bakışlarını üzerimde hissediyordum ve o bana bakarken -ya da bana baktığını düşünürken- yemek yiyemiyordum.

Ona baktığımda beni izliyordu. "Beni izlemekten vazgeçmelisin." Dedim fısıltıyla.

Dudağının kenarı yukarı kıvrıldı. Bakışlarını üzerimden çektiğini anlayınca daha rahat yemek yiyebilmiştim.

Yemek faslı bitince kızlar masayı toplamaya başladı. Ben de onlara yardım etmek için bir kaç tabak alınca, Ateş'in koluma dokunması ile ona döndüm.

"Bırak kızlar yapar." Dedi. "Aynen, oturayım ben." Dedim ve tabakları mutfağa götürdüm.

Mutfakta salon kadar büyüktü. Hatta neredeyse salonun yarısıydı ve salon epey büyüktü.

Kızların masayı toplamalarına yardım ettikten sonra onlar gitti. Evde bir tek Ateş ve ben kalmıştım. Ben de üst kata çıktım.

Burada olduğumdan beri fark etmediğim balkonun kapısını açtım. Havayı içime çektim.

Balkonun demirliklerine yaslandım. Gözlerimi kapattım. Göz yaşlarım akmaya başladı benden habersiz.

Bütün anılarıma şahit olmuştu gece ve karanlığını aydınlatan ay. Yediğim dayaklara, işittiğim azarlara, hatta uğramak üzere olduğum tecavüze bile...

Çoğu insan için gece güzeldir. Benim için ise bütün acıların ortak olduğu yerdir. Geceyi sevmem. Gece korkutucudur. Bütün kötülükler gece ortaya çıkar ve bu beni korkutuyor...

Arkamdan sarılan eller ile korkuyla sıçradım. "Şşt korkma. Benim güzelim."