Karanlığımdaki Işık (Tamamlandı)

Bölüm 2

Hızla ayağa kalktı. "Zeynep aramızda hiçbir şey olmadı. Sen istemediğin sürede olmayacak güzelim." Dedi.

Derin bir nefes bıraktım havaya. Başım yere eğildi. Tekrardan gözlerine baktım.

"Neden buradayım?" Derin bir nefes çekti ciğerlerine. "Sana aşık oldum." Yüzüne öylece bakakaldım.

En sonunda ise konuşabilmiştim, "Na-nasıl yani? Manyak mısın? Niye bana aşık oluyorsun onca insanın içinde?"

Koltuğa geri oturdu. Başını ellerinin arasına aldı. "Duydun işte, aşık oldum sana."

"Beni tanımıyorsun." Dedim gözlerimi devirerek. "Seni, senden daha iyi tanıyorum güzelim."

"Hayatta inanmam. Biz seninle hiç konuşmadık bile." Gözlerini üstüme dikti.

Ciddi bir sesle konuştu, "Sen Zeynep Yılmaz'sın. Öğretmensin. Bir abin ve seni her gün döven alçak bir baban var. Bir kafede çalışıyordun. Daha fazla anlatmama gerek var mı?"

Şaşkınlıkla baktım karşımdaki adama. O ise gayet ciddiydi. "Sen gerçekten doğru söylüyorsun." Dedim şaşkınlıkla.

O sırada telefonu çaldı. "Efendim... Mekana götürün... Birazdan geliyorum." Diyip telefonu kapattı.

"Benim gitmem gerek. Sen de biraz dinlen güzelim." Dedi ve alnımı öpüp gitti.

Ben de yukarı çıktım. Yorgun bedenimi yatağa attım. Hayatımda bu kadar aksiyon çok fazlaydı ve bu beni gerçekten yoruyordu.

*

Uyandığımda neredeyse akşam olmak üzereydi. Yatakta oturur pozisyona geldim ve başımı ellerimin arasına alıp ovmaya başladım.

Kalkıp yavaşça banyoya adımladım. Elimi yüzümü yıkadım. Aynadan kendime baktım. Yanaklarım al al olmuştu.

Yavaşça aşağı indim. Aşağıda iki kız bana bakıyordu. "Günaydın." Dedi sarışın olan. "Merhaba." Dedi diğeri de.

"Merhaba. O mu dikti sizi buraya?" Dedim koltuğa oturarak. Kızlar yüzüme anlamaz bir şekilde baktılar.

En sonunda bir tanesi anlamıştı, "He, şeyi diyorsun. Ateş abiyi. Aslında pek dikmek denmez. Sadece rica etti."

Ateş. Demek adı buymuş.